“Becoming Anne Bradstreet,” Eavan Boland

De Ierse dichteres en professor aan de Stanford University, Boland, won een prestigieuze Lannan Foundation Award in Poetry, en is een van de meest erkende dichters van haar geboorteland. In dit gedicht beschrijft ze het lezen van het werk van Anne Bradsteet, een 17e-eeuwse Engelse dichteres die in Noord-Amerika woonde:

“Aan de bron, aan het eind en wanneer

Het boek ligt open en ik ben weer

Een Ierse dichteres die kijkt naar een Engelse vrouw

Ben een Amerikaanse dichteres.”

“When All the Others Were Away at Mass,” Seamus Heaney

Heaney, een van Ierlands meest geliefde dichters, overleed in 2013; twee jaar later bleek uit een enquête van de Ierse omroep RTÉ dit het favoriete gedicht van het land te zijn.

Deel van een sonnettencyclus genaamd “Ontruimingen,” het gedicht is een herinnering aan een jongen die zijn moeder helpt in de keuken:

“Ik herinnerde me haar hoofd gebogen naar mijn hoofd,

Haar adem in de mijne, onze vloeiend dompelende messen-

Nooit dichter de hele rest van ons leven.”

“Dublin,” Louis MacNeice

De Noord-Ierse dichter en toneelschrijver MacNeice groeide op in Ierland en Engeland, maar de Ierse hoofdstad heeft altijd een speciale plaats in zijn hart gehouden. Zijn gedicht “Dublin” is een knipoog naar de stad die “nooit mijn stad is geweest”:

“Ik ben hier niet geboren of opgegroeid

Niet geschoold en ze zal niet

Heb me levend of dood

Maar toch houdt ze mijn geest vast

Met haar louche elegantie,

Met haar zachte sluiers van regen…”

“Dawn at St. Patrick’s,” Derek Mahon

De in Belfast geboren, in Dublin opgeleide Mahon staat bekend om zijn gestructureerde, soms geestige gedichten over het leven in Ierland. “Dawn at St. Patrick’s” behandelt ernstige onderwerpen – de verteller beschrijft de week tussen Kerstmis en Nieuwjaar in het psychiatrisch ziekenhuis waar hij patiënt is:

“Light and sane

I shall walk down to the train,

into that world whose sanity we know,

like Swift to be a fiction and a show.

De wolken wijken, de regen houdt op, de zon

werpt nu op iedereen

zijn oude schaduw.”

“The Lake Isle of Innisfree,” William Butler Yeats

Een van Ierlands meest duurzame en geliefde verzen. Yeats’ gedicht werd geïnspireerd door een klein eilandje in het meer in County Sligo dat hij als kind bezocht. Het gedicht laat Yeats’ verlangen zien naar een eenvoudiger leven, ver van de steden waar hij een groot deel van zijn volwassenheid doorbracht:

“Ik zal opstaan en nu gaan, en naar Innisfree gaan,

En daar een kleine hut bouwen, van klei en latten gemaakt;

Negen bonenrijen zal ik daar hebben, een bijenkorf voor de honingbij,

En alleen wonen in de bijen luide open vlakte.”