„Becoming Anne Bradstreet”, Eavan Boland

Irlandzka poetka i profesor Uniwersytetu Stanforda Boland zdobyła prestiżową nagrodę Lannan Foundation Award in Poetry i jest jedną z najbardziej uznanych poetek w swojej ojczyźnie. W tym wierszu opisuje czytanie twórczości Anne Bradsteet, siedemnastowiecznej angielskiej poetki, która mieszkała w Ameryce Północnej:

„U źródła, na końcu i kiedykolwiek

Książka leży otwarta i znów jestem

Irlandzką poetką obserwującą angielską kobietę

Become an American poet.”

„When All the Others Were Away at Mass”, Seamus Heaney

Heaney, jeden z najbardziej kochanych poetów irlandzkich, zmarł w 2013 roku; dwa lata później sondaż przeprowadzony przez irlandzkiego nadawcę RTÉ wykazał, że jest to ulubiony wiersz tego kraju.

Część cyklu sonetów zatytułowanego „Clearances”, wiersz jest wspomnieniem chłopca pomagającego matce w kuchni:

„Pamiętałem jej głowę pochyloną w kierunku mojej głowy,

Jej oddech w moim, nasze płynne zanurzanie noży-

Nigdy bliżej przez całą resztę naszego życia.”

„Dublin”, Louis MacNeice

Północnoirlandzki poeta i dramaturg MacNeice dorastał w Irlandii i Anglii, ale stolica Irlandii zawsze zajmowała szczególne miejsce w jego sercu. Jego wiersz „Dublin” jest ukłonem w stronę miasta, które „nigdy nie było moim miastem”:

„I was not born or bred

Nor scholarled here and she will not

Have mnie żywego lub martwego

Ale mimo to trzyma mnie w garści

Swoją elegancją,

Z jej delikatnymi zasłonami deszczu….”

„Dawn at St. Patrick’s”, Derek Mahon

Urodzony w Belfaście, wykształcony w Dublinie Mahon znany jest ze swoich uporządkowanych, czasem dowcipnych wierszy o życiu w Irlandii. „Dawn at St. Patrick’s” porusza poważną tematykę – narrator opisuje tydzień między Bożym Narodzeniem a Nowym Rokiem w szpitalu psychiatrycznym, w którym jest pacjentem:

„Lekki i zdrowy

pójdę do pociągu,

w ten świat, którego zdrowy rozsądek znamy,

jak Swift być fikcją i widowiskiem.

Chmury się rozstąpiły, deszcz ustał, słońce

rzuca teraz na wszystkich

swój starożytny cień.”

„The Lake Isle of Innisfree”, William Butler Yeats

Jeden z najbardziej trwałych i ukochanych irlandzkich wierszy, wiersz Yeatsa został zainspirowany małą wyspą na jeziorze w hrabstwie Sligo, którą odwiedził jako dziecko. Wiersz ukazuje pragnienie Yeatsa do prostszego życia, z dala od miast, w których spędził większą część swojej dorosłości:

„I will arise and go now, and go to Innisfree,

And a small cabin build there, of clay and wattles made;

Nine bean-rows will I have there, a hive for the honey-bee,

And live alone in the bee-loud polade.”