Henry Louis Gates Jr.

Reklama

Reklama

Reklama

Reklama

Reklamacja

Reklama

Reklama

Renomowany afroamerykański historyk Evelyn Brooks Higginbotham, moja przyjaciółka i koleżanka z Harvardu, napisała do mnie o swoim byłym profesorze z Howardu, „Historia ukazuje Logana jako wybitną postać – niezwykle wpływowego historyka w epoce Roosevelta lat czterdziestych, zarówno z naukowego, jak i politycznego punktu widzenia (w tym ostatnim względzie, nie tylko ze względu na jego pracę na temat sprawiedliwego zatrudnienia, ale także na jego antykolonialne pisma na temat międzynarodowego powiernictwa).” Logan zmarł w Waszyngtonie w 1981 roku.

2. Dorothy Porter Wesley (1905-1995)

Nie sposób byłoby pisać o czarnej historii bez wspomnienia o dzielnych wysiłkach najbardziej zdeterminowanej bibliografki tej historii, Dorothy Porter Wesley. Jako „Indiana Jones” afrykańskiej Ameryki, Porter Wesley szukała wysoko i nisko, blisko i daleko, aby zabezpieczyć zaginione książki, rękopisy, listy, gazety, przemówienia i raporty. W procesie, ona stała się bezcennym zasobem dla uczonych takich jak ja.

Urodzona Dorothy Burnett w Warrenton, Va., ukończyła New Jersey’s Montclair High School w 1923 roku i zebrała referencje nauczycielskie od Palmer Method of Business Writing i Myrtilla Miner Normal School w Waszyngtonie, D.C.

W 1930 roku poślubiła artystę i członka wydziału Howard, Jamesa Amosa Portera. Mieli jedną córkę, Constance Porter Uzelac. Podczas pracy w bibliotece w Miner Teachers College w D.C. Porter Wesley został zainspirowany przez wzór do naśladowania, bibliotekarz Lula Allan, aby przełączyć ścieżki kariery, zgodnie z Uzelac w African American National Biography. W 1931 roku, rok po uzyskaniu tytułu A.B. w Howard, Porter Wesley została pierwszą czarnoskórą kobietą, która ukończyła studia z tytułem B.S. w Columbia University School of Library Service. Tam, dzięki stypendium Funduszu Juliusa Rosenwalda, zdobyła również tytuł magistra, w 1932 roku.

Uzelac pisze:

„Porter Wesley poświęciła swoje życie pozyskiwaniu i gromadzeniu materiałów związanych z diasporą afrykańską i afroamerykańską. Dołączyła do personelu biblioteki na Uniwersytecie Howarda w 1928 roku, a w 1930 roku wyznaczyła do administrowania i organizowania Biblioteki Życia i Historii Murzynów z małej kolekcji trzech tysięcy tytułów przedstawionych do Uniwersytetu Howarda w 1914 roku przez Jesse Moorland. Drzwi zostały otwarte w 1933 roku jako Fundacja Moorland, a kolekcja wzrosła do prawie 200.000 pozycji do jej emerytury w 1973 roku, kiedy to stał się znany jako Moorland-Spingarn Research Center.”

Wymienienie wszystkich uczonych, których Porter Wesley oprowadziła po swojej bibliotece zajęłoby całą tę kolumnę, ale wśród nich był „zwiastun renesansu Harlemu”, Alain Locke. John Henrik Clarke, profesor Hunter College w Nowym Jorku, powiedział o Porter Wesley: Była „w swoim czasie Królową Matką afroamerykańskich bibliofilów i kolekcjonerów”.

Among Porter Wesley’s seminal prac naukowych były jej 1936 bibliografii, „A Selected List of Books przez i o Murzynie” (wydany przez Departament Handlu USA); 1945 „Early American Negro Writings: A Bibliographical Study” i „North American Negro Poets”; 1970 „Early Negro Writing, 1760 to 1837”; 1970 „The Negro in the United States: A Bibliography”; 1978 „Afro-Braziliana: A Working Bibliography”; 1986 „Remonds of Salem, Massachusetts: A Nineteenth Century Family Revisited; oraz, pośmiertnie, wraz z Uzelac, William Cooper Nell, Nineteenth-Century African American Abolitionist, Historian, Integrationist; Selected Writings From 1832-1874.

W dodatku Porter Wesley służyła jako przedstawicielka National Council of Negro Women i w radzie wykonawczej Association for the Study of African American Life and History, była też w kolegium redakcyjnym Black Abolitionists Papers i Beacon Press. Na początku lat sześćdziesiątych, w ramach afrykańskiego ruchu niepodległościowego, została poproszona przez Fundację Forda o pomoc w stworzeniu narodowej kolekcji bibliotecznej Nigerii.

W 1994 roku, prezydent Bill Clinton obdarzył Porter Wesley National Endowment for the Humanities Charles Frankel Prize, hailing ją jako „preeminent archiwista African Americana.” Zmarła w następnym roku.

3. Charles H. Wesley (1891-1987)

Drugi mąż Dorothy Porter Wesley, Charles H. Wesley, był sam w sobie wybitnym historykiem. Pochodzący z Louisville w stanie Ky., w wieku 14 lat Wesley ukończył kursy przygotowawcze do college’u na Uniwersytecie Fisk, gdzie śpiewał w Fisk Jubilee Singers i studiował klasykę, zanim ukończył studia z wyróżnieniem w 1911 roku. Następnie Wesley wyjechał na stypendium do Yale University, gdzie dwa lata później uzyskał tytuł magistra historii i ekonomii (również z wyróżnieniem), a jednocześnie kelnerował przy stolikach. Po okresie nauczania i roku studiów prawniczych w Howard, Wesley studiował język francuski w Europie, a następnie powrócił do Waszyngtonu, by służyć jako minister i starszy przewodniczący w Afrykańskim Metodystycznym Kościele Episkopalnym.

Wesley wziął urlop naukowy od Howarda, by zrobić doktorat na Harvardzie, a dwa lata po ukończeniu studiów w 1925 r. (trzeci czarny doktor Harvardu w historii po Du Boisie), uzyskał tytuł doktora historii.D. w historii, po Du Boisie i Woodsonie), jego sensacyjna rozprawa, „Negro Labor in the United States”, została opublikowana z entuzjastycznymi recenzjami za solidne odrzucenie dominującego wówczas założenia, że czarni są leniwi i niezdolni do wykwalifikowanej pracy. (Przypomina mi to słynne zdanie mojego dobrego przyjaciela Stanleya Croucha z filmu dokumentalnego Jack Johnson Unforgivable Blackness: „Dla ludzi, którzy byli niewolnikami przez 150 lat, wykonując całą pracę, być nazwanym leniwym i niezaradnym przez człowieka, który siedział na ganku – to jest fenomen sam w sobie”).

Podsumowując tezę Wesleya w African American National Biography, Robert L. Harris pisze: „Wesley stwierdził, że nierówność pracy na początku XX wieku wynikała bardziej z uprzedzeń rasowych i dyskryminacji czarnych pracowników niż z jakiejkolwiek wrodzonej zdolności wśród białych.” Carter G. Woodson okrzyknął triumf Wesleya w American Historical Review jako „jedyne naukowe traktowanie pracy Murzynów w Stanach Zjednoczonych.”

W sumie Wesley napisał 12 książek – wśród nich The Collapse of the Confederacy z 1937 roku i, gdy miał 92 lata, The History of the National Association of Colored Women’s Clubs: A Legacy of Service – jak również mnóstwo artykułów. Jego zainteresowania były bardzo szerokie, od czarnych organizacji braterskich po historię Południa i historię niewolnictwa w Imperium Brytyjskim i w Stanach Zjednoczonych. Wśród wielu osiągnięć Welsey’a, w 1930 roku stał się pierwszym Afroamerykaninem, który wygrał stypendium Guggenheima.

Nauczyciel i administrator, Wesley został awansowany do profesora zwyczajnego w Howard w drodze do zostania przewodniczącym wydziału historii i dziekanem zarówno College of Liberal Arts i szkoły absolwentów. Później pełnił funkcję prezydenta uniwersytetów Wilberforce i Central State. Tak samo jak ważne były jego dziesięciolecia pracy w Association for the Study of Negro Life and History, gdzie w 1950 roku zastąpił Woodsona na stanowisku dyrektora wykonawczego, Wesley był szczególnie zainteresowany tym, jak naucza się historii w szkołach publicznych, które w demokracji są laboratoriami obywatelskimi.

Zmarł w 1987 roku, powszechnie uważany, jak pisze Harris, za „dziekana czarnych historyków”. Dziś Harvard’s Hutchins Center for African and African American Research, którym z dumą kieruję, przyznaje roczne stypendium Charles Harris and Dorothy Porter Wesley Scholarship na cześć tego dynamicznego duetu.

4. John Hope Franklin (1915-2009)

Żadna gwiazda w konstelacji amerykańskich historyków wszech czasów nie świeci jaśniej niż gwiazda Johna Hope Franklina, którego przełomowa książka z 1947 roku, Od niewolnictwa do wolności, mój podręcznik do nauki historii czarnych na studiach w Yale, pozostaje stałym elementem mojej szafki nocnej. Pierwsza kompleksowa i popularna historia czarnego doświadczenia w Ameryce, została znacząco zaktualizowana i poprawiona przez Evelyn Brooks Higginbotham, która sama była pierwszą Afroamerykanką, która otrzymała tenure z wydziału historii na Harvardzie, w 2008 roku.

Franklin, podobnie jak Du Bois, Woodson i Charles Wesley, miał powiązania z Harvardem. W 1941 roku uzyskał tam doktorat z historii, a w 1969 roku uniwersytet zaproponował mu objęcie pierwszego przewodnictwa na rodzącym się wydziale studiów afroamerykańskich – choć odmówił mu wspólnej nominacji na wydziale historii, tym samym, na którym się kształcił. Dla Franklina była to głęboka zawodowa zniewaga, ponieważ zaprzeczało to centralnemu punktowi jego stypendium: że historia Afroamerykanów nie powinna być gettowana jako oddzielna dziedzina studiów, ale raczej musi być zintegrowana ze studiami historycznymi jako całością. Fakt, że Franklin otrzymał później tytuł honorowy od Harvardu i został zaproszony do przemówienia „w imieniu zawodu historyka” podczas inauguracji pierwszej kobiety prezydenta szkoły, Drew Gilpin Faust, pozostawił niewiele wątpliwości co do tego, kto miał rację.

Urodzony w 1915 roku w Rentiesville, Okla, niedługo przed osławionymi zamieszkami rasowymi w Tulsie, John Hope Franklin ukończył jako valedictorian swojej szkoły średniej i magna cum laude na Fisk University w 1935 roku. Po ukończeniu studiów na Harvardzie, wykładał w kilku historycznie czarnych szkołach i uniwersytetach, w tym Fisk, St. Augustine’s College, North Carolina College i Howard.

Od niewolnictwa do wolności pozostaje najbardziej wpływową książką Franklina. Spośród 20 tomów, które napisał lub zredagował, dwa inne były szczególnie przełomowe: The Militant South, 1800-1860 (1956) i Reconstruction After the Civil War (1961). Napisał również ostateczną biografię wcześniejszego czarnego historyka, George’a Washingtona Williamsa (1985) i, jako znak jego oddania prawdzie, która może być widoczna, zorganizował długo oczekiwany nagrobek dla swojego tematu w Anglii.

„John Hope Franklin jest prawdziwym wzorem do naśladowania”, zauważyła zmarła Maya Angelou. „Uosabia rodzimy optymizm, tzn. że można przejść od niewolnictwa do wolności, od ignorancji do inteligencji, można doświadczyć okrucieństwa, a mimo to przejawiać dobroć”.

Oprócz działalności naukowej Franklin był doradcą w sprawie decyzji Brown v. Board z 1954 roku i maszerował z ks. Martinem Lutherem Kingiem Jr. z Selmy do Montgomery. Przewodniczył wydziałom historii w Brooklyn College i University of Chicago, był pierwszym afroamerykańskim liderem wielu organizacji zawodowych, a w 1982 roku został mianowany James B. Duke Professor of History na Duke University, gdzie dziś mieści się John Hope Franklin Center for Interdisciplinary and International Studies. Przed śmiercią w 2009 roku Franklin otrzymał Prezydencki Medal Wolności; jego imieniem nazwano nawet gatunek orchidei.

Nikt nie praktykował historii jako zawodu lepiej niż John Hope Franklin, a ja nadal mogę być doprowadzony do łez, kiedy myślę o wszystkim, co zrobił dla mnie osobiście, w tym zalecając mnie do pierwszej grupy MacArthur Fellows. Jak powiedziałem po jego odejściu, „wszyscy jesteśmy jego chrześniakami”

5. John W. Blassingame Sr. (1940-2000)

Niewielu miało bardziej bezpośredni wpływ na moją własną pracę niż mój zmarły przyjaciel i kolega z Yale John W. Blassingame Sr., uczony uczony i mistrz archiwów. Blassingame, bardziej niż jakikolwiek inny historyk, przekształcił naszych zniewolonych przodków zarówno jako centralne postacie, jak i jako działające, przemyślane podmioty w amerykańskiej epopei wolności.

Trudno w to uwierzyć, ale zanim Blassingame opublikował swoje wielkie dzieło naukowe, większość historyków niechętnie wykorzystywała świadectwo niewolnika w swoich analizach instytucji niewolnictwa, tak jakby niewolnicy byli w jakiś sposób zbyt stronniczy, by być „obiektywnymi”. Blassingame zwrócił się do autorów narracji o niewolnikach, by sprawdzić, co mają do powiedzenia na temat tego, jak funkcjonowało niewolnictwo. Ale żeby to zrobić, musiał ustalić ich jako wiarygodnych pierwszoosobowych narratorów tej dziwnej sagi amerykańskiego niewolnictwa, naocznych świadków z wnętrza „osobliwej instytucji”.

Teraz, dzięki „Blassowi”, jak go nazywaliśmy w Yale, narracje o niewolnikach i punkt widzenia niewolników są mocno osadzone w amerykańskim kanonie historiograficznym. Nie powinniśmy lekceważyć znaczenia wkładu Blassingame’a w historiografię niewolników.

Urodzony i wychowany po czarnej stronie linii Jima Crowa w Covington i Social Circle, Ga…, Blassingame uzyskał tytuł licencjata z Fort Valley College w 1960 roku i tytuł magistra z Howard w 1961 roku, gdzie pracował pod kierunkiem Rayforda W. Logana. Blassingame był jednym z przełomowego pokolenia, które dzięki akcji afirmatywnej zintegrowało historycznie białe szkoły wyższe i uniwersytety w drugiej połowie lat 60-tych. Zdobył tytuł doktora historii z Yale w 1971 roku i uczył w Carnegie-Mellon i Maryland przed powrotem do Yale, gdzie ostatecznie przewodniczył program studiów African-American.

„Jego nienaganne wykształcenie i referencje uczyniły go stickler dla tradycji zawodu historycznego, który podkreślił znaczenie źródeł pierwotnych,” pisze Charles H. Ford w African American National Biography. „Był zdeterminowany, aby użyć tego, co uważano za metody konwencjonalnej historii, aby zdemaskować i odrzucić destrukcyjne mity o nieodłącznej białej supremacji i jej awersie, naturalnej czarnej zależności”.

W latach siedemdziesiątych Blassingame wyrzucał z siebie artykuł za książką po zredagowanym tomie, w tym New Perspectives on Black Studies (1971), Black New Orleans, 1860-1880 (1973) i jego wstrząsające ziemią magnum opus, The Slave Community: Plantation Life in the Antebellum South (1972), która, jak wspomina Ford, „była pierwszą powszechnie uznaną monografią historyczną wykorzystującą czarne autobiografie, pieśni i folklor do ukazania tętniących życiem kultur inspirowanych Afryką, które ukształtowały główny nurt amerykańskiego społeczeństwa i idei”. Dla Blassingame’a, niewolnictwo nie tylko zbudowało Amerykę z czysto ekonomicznego punktu widzenia, ale sami niewolnicy z szerokiej gamy zachodnioafrykańskich kultur wpłynęli na najbardziej intymne i osobiste rutyny swoich panów.”

Blassingame poświęcił swoje najgłębsze rezerwy energii na uwierzytelnienie pierwotnych dokumentów afroamerykańskiej historii, co zilustrował w swoim tomie Slave Testimony z 1977 roku; sześć tomów dokumentów Fredericka Douglassa, które redagował przez dwie dekady, od 1979 do 1999 roku; oraz Long Memory z 1982 roku: The Black Experience in America z 1982 roku (wraz z historyczką Mary Frances Berry). Żaden z historyków, zajmujących wyniosłą pozycję w tej dziedzinie, nie był bardziej hojny dla swoich studentów, o czym osobiście mogę zaświadczyć. Mimo że Blassingame zmarł w tragicznie młodym wieku 59 lat, żyje on nadal w naszym nauczaniu i pracy. Nie robiłbym tego, co robię, gdyby nie wsparcie i inspiracja Johna Blassingame’a, a także profesora pierwszego kursu historii afroamerykańskiej, na który uczęszczałem na drugim roku studiów w Yale w 1969 roku – nagrodzonego Pulitzerem historyka Williama S. McFeely’ego.

W pejzażu wspomnień, które noszę ze sobą z tych strzelistych dni w New Haven, ci dwaj uczeni są na zawsze z przodu i w centrum.

Dziękuję

Ta lista z pewnością nie jest wyczerpująca i jestem pewien, że inni uczeni mieliby swoich własnych kandydatów. Moja własna krótka lista zawiera tylko afroamerykańskich historyków, którzy nie żyją, którzy byli akademicko wykształceni i których praca koncentrowała się głównie na czarnym doświadczeniu. Gdybym miał więcej miejsca w tej kolumnie, moja własna lista poszerzyłaby się o kilku młodszych uczonych, takich jak mój drogi przyjaciel Manning Marable.

Ale byłbym niedbały nie wspominając, nawet jeśli tylko krótko, innego profesora Harvardu, który z pewnością był jednym z pionierskich czarnych historyków swojego pokolenia. Nathan Irvin Huggins (1927-1989), pierwszy stały dyrektor Harvard’s W.E.B. Du Bois Institute for Afro-American Research (jak go wtedy nazywano) i mój poprzednik na stanowisku, które obecnie zajmuję, uzyskał doktorat na Harvardzie w 1962 roku w dziedzinie historii (podobnie jak Du Bois, Woodson, Wesley, Logan i Franklin) z pracą na temat bostońskich organizacji charytatywnych. Jednak najważniejszym wkładem Hugginsa w historię czarnych była jego intelektualna historia zatytułowana Harlem Renaissance, opublikowana w 1971 roku, lektura obowiązkowa dla każdego, kto studiuje ten niezwykły ruch kulturowy lat dwudziestych. Nie napisałem tutaj więcej o pracy Hugginsa, ponieważ chcę do niej powrócić, kiedy rozpocznę moją nową kolumnę dla The Root poświęconą „pierwszym wydarzeniom” w czarnej tradycji. Pamiętaj, że jest to 99 kolumna ze 100 w tej serii, więc bądź na bieżąco!

Carter G. Woodson powiedział kiedyś: „Jeśli nie jesteś w stanie zademonstrować światu, że masz , świat powie ci: 'Nie jesteś godzien cieszyć się błogosławieństwami demokracji lub czegokolwiek innego.’ Powiedzą ci: 'Kim ty w ogóle jesteś? ”

Pięciu pionierskich afroamerykańskich historyków przedstawionych powyżej, oprócz W.E.B. Du Bois, Carter G. Woodson, George Washington Williams i, oczywiście, Joel A. Rogers, odpowiedział na to pytanie dźwięcznie. Dług naszych ludzi wobec nich jest głęboki, za „zrobienie drogi z braku drogi.”

Jak zawsze, możesz znaleźć więcej „Niesamowitych faktów o Murzynie” na The Root, i sprawdzać co tydzień, jak liczymy do 100.

Henry Louis Gates Jr. jest profesorem uniwersytetu Alphonse Fletcher i dyrektorem Hutchins Center for African and African-American Research na Uniwersytecie Harvarda. Jest również redaktorem naczelnym The Root. Śledź go na Twitterze i Facebooku.

Lub The Root na Facebooku. Śledź nas na Twitterze.

.