Memorandum van de redacteur: Voor wie zich afvraagt wat de retro-titel van deze serie over zwarte geschiedenis is, neem even de tijd om kennis te maken met historicus Joel A. Rogers, auteur van het boek 100 Amazing Facts About the Negro With Complete Proof uit 1934, aan wie deze “verbazingwekkende feiten” een eerbetoon zijn.

Amazing Fact About the Negro No. 99: Wie waren de belangrijkste geleerden die verantwoordelijk waren voor de discipline van de zwarte geschiedenis?

De 500-jarige geschiedenis van het Afro-Amerikaanse volk, zoals we hebben geprobeerd te laten zien in onze PBS-documentaireserie Many Rivers to Cross, is onlosmakelijk verbonden met die van Amerika als geheel. Nog niet zo lang geleden, mogen we dat niet vergeten, was de heersende opinie in dit land dat zwarte mensen geen geschiedenis hadden – althans niet een die het waard was om over te schrijven of om te onderwijzen. Om die beschuldiging te weerleggen waren generaties van pionierende historici nodig om de stukken van ons begraven en verspreide verleden te recupereren en ze samen te voegen tot verhalen die even verbazingwekkend zijn als alle andere die de wereld ooit gekend heeft. Wat voor sommigen een grap was – een vergeefse poging tot frivoliteit – werd voor deze geleerden een roeping voor het leven. En door zich zo briljant en gepassioneerd met het zwarte historische verleden bezig te houden, slaagden zij erin het Amerikaanse historische beroep op een veel hoger plan te brengen en de Afrikaanse Amerikanen – en na verloop van tijd het land als geheel – te inspireren om te eisen dat de belofte van burgerschap en burgerrechten zou worden vervuld voor een volk dat zo lang op beide had gewacht – te lang, in feite.

Als ik me opmaak om volgende week The Root’s 100 Amazing Facts About the Negro series af te sluiten met mijn 100e column – een terugblik op onze oude vriend Joel A. Rogers, wil ik graag een paar van de grote zwarte historici eren, wier ijverige werk en zorgvuldige wetenschap het voor iedereen onmogelijk maakten te ontkennen dat de Afro-Amerikaanse geschiedenis een fundamenteel onderdeel van de Amerikaanse geschiedenis was, en altijd is geweest.

Twee van die historici heeft u in eerdere columns ontmoet: Carter G. Woodson, “de vader van Black History Month,” en George Washington Williams, “zwart Amerika’s eerste onderzoeksjournalist.” De grote W.E.B. Du Bois – de eerste zwarte ter wereld die een doctoraat in de geschiedenis behaalde – heeft deze hele reeks overschaduwd, zoals hij dat ook doet voor de Afro-Amerikaanse geschiedenis in haar geheel. Staat u mij dan toe u voor te stellen aan vijf meer academisch geschoolde zwarte historici, met doctoraten aan geaccrediteerde instellingen die u zou moeten kennen, wier boeken u zou moeten lezen en op wier schouders alle geleerden van Afro-Amerikaanse studies staan: Rayford W. Logan, Charles H. Wesley, Dorothy Porter Wesley, John Hope Franklin en John W. Blassingame Sr.

Als er ooit een Mount Rushmore voor zwarte historici in het gezicht van een berg zou worden uitgehouwen, kunt u er zeker van zijn dat de acht gezichten die ik net noemde erop zouden staan.

1. Rayford W. Logan (1897-1982)

Geboren een jaar na Plessy v. Ferguson’s beruchte “apart maar gelijk” decreet, werd Rayford Whittingham Logan als kind gestaald door verhalen over zijn vrije zwarte afstamming van voor de Burgeroorlog. Zijn vader zwoegde als butler in het huis van een vooraanstaande blanke familie in Washington, D.C., die belangstelling toonde voor Rayfords opleiding. Nadat hij in 1913 als eerste van zijn klas afstudeerde aan de Dunbar High School, ging Logan naar Williams College in Massachusetts, waar hij vier jaar later lid werd van de Phi Beta Kappa, klaar om zijn land te verdedigen in de Grote Oorlog. Als lid van het zwarte 372e Infanterieregiment van het Amerikaanse leger nam Logan in 1918 deel aan de gevechten in Argonne in Frankrijk en werd hij bevorderd van soldaat tot luitenant.

Na de oorlog bleef hij vijf jaar in Frankrijk, waar hij belangrijke steun verleende aan het prille Pan-Afrikaanse Congres van W.E.B. Du Bois. Hij ontwikkelde bijzonder nauwe banden met het corps diplomatique van Haïti, de eerste onafhankelijke zwarte republiek van de nieuwe wereld. Teruggekeerd naar de Verenigde Staten in 1924, begon Logan al snel les te geven aan de universiteiten van Virginia Union en Atlanta, terwijl hij Carter G. Woodson hielp bij het opbouwen van de Association for the Study of Negro Life and History tot een bloeiend onderzoeksinstituut.

Op de een of andere manier vond Logan ook nog tijd om een master in geschiedenis te behalen aan Williams in 1929 en een Ph.D. in geschiedenis aan Harvard University in 1936 (overigens het eeuwfeest van de universiteit). Zijn Harvard dissertatie, gepubliceerd als boek in 1941, was getiteld The Diplomatic Relations Between the United States and Haiti, 1776-1891. Het was baanbrekend, zoals Kenneth Janken schrijft in de African American National Biography: “In de jaren 1920 en 1930 leverde zijn onderzoek naar Haïti en koloniaal Afrika hem nationale erkenning op, niet alleen in de zwarte diaspora – hij werd in 1941 onderscheiden met de Orde van Eer en Verdienste van Haïti voor zijn onderzoek en pleitbezorging – maar ook van invloedrijke, overwegend blanke organisaties zoals de Foreign Policy Association.”

Na Harvard begon Logan aan een vooraanstaande onderwijscarrière aan Howard University, waar hij van 1942 tot 1968 voorzitter was van de geschiedenisafdeling – een periode die voor velen de lange boog van de heroïsche fase van de burgerrechtenbeweging markeert. In dit tijdperk van donderende verandering was Logan de quintessentiële geleerde-activist, die hielp kiezersregistratiecampagnes en burgerschapsscholen te lanceren – activiteiten die later zouden dienen als een blauwdruk voor Freedom Summer.

Logan speelde vooral een cruciale rol in de eerste jaren van de Tweede Wereldoorlog. Buiten de machtshallen organiseerde hij massale protesten tegen het weren van zwarte soldaten uit de strijdkrachten, terwijl hij binnen lobbyde en president Franklin D. Roosevelt hielp bij het opstellen van een bevel dat de uitsluiting verbood.

In 1941 was Logan weer bezig. Hij werkte samen met de zwarte arbeidersleider A. Philip Randolph aan wat de eerste March on Washington zou zijn geweest als FDR niet Executive Order 8802 had uitgevaardigd, waarmee banen bij defensie werden opengesteld voor blanke en zwarte burgers. Na de oorlog breidde Logan zijn activisme nog verder uit, opnieuw in samenwerking met Du Bois, om de opkomende Verenigde Naties te buigen “in de richting van rechtvaardigheid en dekolonisatie in Afrika,” zoals Janken uitlegt.

In de tussentijd wijdde Logan zich aan het uitgeven van de onmisbare Dictionary of American Negro Biography (met Michael Winston) en was hij de auteur van baanbrekende studies als The Negro and the Post-War World uit 1945, The African Mandates and World Politics uit 1948 en The Negro in American Life and Thought uit 1954: The Nadir, 1877-1901.

De vermaarde Afro-Amerikaanse historica Evelyn Brooks Higginbotham, mijn vriendin en collega aan Harvard, schreef mij over haar voormalige Howard-professor, “De geschiedenis onthult dat Logan een prominente figuur was – een uiterst invloedrijke historicus in het Roosevelt-tijdperk van de jaren veertig, zowel vanuit wetenschappelijk als politiek oogpunt (in het laatste opzicht niet alleen vanwege zijn werk over “Fair Employment”, maar ook vanwege zijn antikoloniale geschriften over internationaal trusteeship).” Logan overleed in 1981 in Washington.

2. Dorothy Porter Wesley (1905-1995)

Het zou onmogelijk zijn over zwarte geschiedenis te schrijven zonder de dappere inspanningen te vermelden van de meest vastberaden bibliograaf van die geschiedenis, Dorothy Porter Wesley. De “Indiana Jones” van de Afrikaanse americana, zocht Porter Wesley hoog en laag, dichtbij en ver weg, om verloren boeken, manuscripten, brieven, kranten, toespraken en verslagen veilig te stellen. Al doende werd ze een onschatbare bron voor geleerden als ik.

Geboren als Dorothy Burnett in Warrenton, Va., Ze studeerde in 1923 af aan de Montclair High School in New Jersey en behaalde onderwijsbevoegdheden aan de Palmer Method of Business Writing en de Myrtilla Miner Normal School in Washington, D.C.

In 1930 trouwde ze met de kunstenaar en Howard-faculteitslid James Amos Porter. Zij kregen een dochter, Constance Porter Uzelac. Tijdens zijn werk in de bibliotheek van Miner Teachers College in D.C. werd Porter Wesley geïnspireerd door een rolmodel, bibliothecaresse Lula Allan, om van carrièrepad te veranderen, aldus Uzelac in de African American National Biography. In 1931, een jaar na het behalen van een A.B. op Howard, werd Porter Wesley de eerste zwarte vrouw die afstudeerde met een B.S. aan de Columbia University School of Library Service. Daar, met een beurs van het Julius Rosenwald Fonds, behaalde zij ook een master’s degree, in 1932.

Uzelac schrijft:

“Porter Wesley wijdde haar leven aan het verwerven en verzamelen van materiaal met betrekking tot de Afrikaanse en Afro-Amerikaanse diaspora. Ze kwam in 1928 bij de bibliotheekstaf van Howard University, en in 1930 benoemde ze tot beheerder en organisator van een Library of Negro Life and History uit een kleine collectie van drieduizend titels die in 1914 door Jesse Moorland aan Howard University was geschonken. De deuren werden geopend in 1933 als de Moorland Foundation, en de collectie groeide uit tot bijna 200.000 items tegen haar pensionering in 1973, toen het bekend werd als het Moorland-Spingarn Research Center.”

Het zou deze hele column in beslag nemen om alle geleerden te noemen die Porter Wesley door haar bibliotheek heeft geleid, maar onder hen was “de heraut van de Harlem Renaissance,” Alain Locke. John Henrik Clarke, een professor aan het Hunter College in New York, zei over Porter Wesley: Zij was “op haar hoogtepunt de koningin-moeder van de Afro-Amerikaanse bibliofielen en verzamelaars.”

Onder Porter Wesley’s baanbrekende wetenschappelijke werken waren haar bibliografie uit 1936, “A Selected List of Books by and About the Negro” (uitgegeven door het U.S. Department of Commerce); 1945’s “Early American Negro Writings: A Bibliographical Study” en “North American Negro Poets”; 1970’s “Early Negro Writing, 1760 to 1837”; 1970’s “The Negro in the United States: A Bibliography”; 1978’s “Afro-Braziliana: A Working Bibliography” uit 1986; Remonds of Salem, Massachusetts: A Nineteenth Century Family Revisited; en, postuum, met Uzelac, William Cooper Nell, Negentiende-eeuwse Afro-Amerikaanse Abolitionist, Historicus, Integratiedeskundige; Selected Writings From 1832-1874.

Daarnaast was Porter Wesley vertegenwoordiger van de National Council of Negro Women en lid van de uitvoerende raad van de Association for the Study of African American Life and History, en zat ze in de redactieraad van de Black Abolitionists Papers en Beacon Press. In het begin van de jaren zestig werd zij, als onderdeel van de Afrikaanse onafhankelijkheidsbeweging, door de Ford Foundation gevraagd om te helpen bij het opzetten van de nationale bibliotheekcollectie van Nigeria.

In 1994 kende president Bill Clinton aan Porter Wesley de National Endowment for the Humanities Charles Frankel Prize toe, waarin hij haar prees als “een vooraanstaand archivaris van Afrikaanse Americana.” Ze overleed het jaar daarop.

3. Charles H. Wesley (1891-1987)

Dorothy Porter Wesley’s tweede echtgenoot, Charles H. Wesley, was een uitstekend historicus in zijn eigen recht. Geboren in Louisville, Ky., volgde Wesley op 14 jarige leeftijd een college vooropleiding aan de Fisk University, waar hij zong bij de Fisk Jubilee Singers en klassieke talen studeerde voordat hij cum laude afstudeerde in 1911. Wesley reisde vervolgens naar Yale University op een graduate fellowship en werkte zich twee jaar later naar een master in geschiedenis en economie (opnieuw met onderscheiding) – dit alles terwijl hij tafels bediende. Na les te hebben gegeven en een jaar rechten te hebben gestudeerd aan Howard, studeerde Wesley Frans in Europa en keerde vervolgens terug naar Washington, D.C., om te dienen als predikant en presiderende ouderling in de African Methodist Episcopal Church.

Wesley nam een sabbatical van Howard om zijn Ph.D. aan Harvard na te streven, en twee jaar na zijn afstuderen in 1925 (Harvard’s derde zwarte Ph.D. in geschiedenis na Du Bois en Woodson), werd zijn opzienbarende proefschrift, “Negro Labor in the United States,” gepubliceerd met lovende kritieken voor het verwerpen van de toen heersende veronderstelling dat zwarten lui waren en niet in staat tot geschoold werk. (Dit doet me denken aan de beroemde zin van mijn goede vriend Stanley Crouch in de Jack Johnson documentaire Unforgivable Blackness, “Voor mensen die 150 jaar lang slaven zijn geweest en al het werk deden, om lui en hulpeloos te worden genoemd door de man die op de veranda zat – dat is een fenomeen op zich.”)

Samenvattend Wesley’s proefschrift in de African American National Biography, schrijft Robert L. Harris: “Wesley concludeerde dat de ongelijkheid op de arbeidsmarkt in het begin van de twintigste eeuw meer het gevolg was van raciale vooroordelen en discriminatie van zwarte arbeiders dan van enige aangeboren bekwaamheid bij blanken.” Carter G. Woodson prees Wesley’s triomf in de American Historical Review als “de enige wetenschappelijke behandeling van negerarbeid in de Verenigde Staten.”

In totaal schreef Wesley 12 boeken, waaronder The Collapse of the Confederacy uit 1937 en, toen hij 92 was, The History of the National Association of Colored Women’s Clubs: A Legacy of Service- evenals een woud van artikelen. Zijn interesses waren breed, van zwarte broederschaporganisaties tot Zuidelijke geschiedenis en de geschiedenis van slavernij in het Britse Rijk en in de Verenigde Staten. Een van Welsey’s vele successen was dat hij in 1930 de eerste Afro-Amerikaan was die een Guggenheim Fellowship won.

Als docent en bestuurder werd Wesley bevorderd tot gewoon hoogleraar op Howard en werd hij voorzitter van de afdeling geschiedenis en decaan van zowel het College of Liberal Arts als de graduate school. Later was hij president van Wilberforce en Central State University. Zo belangrijk als zijn decennialange dienst aan de Association for the Study of Negro Life and History was, waar hij Woodson in 1950 opvolgde als uitvoerend directeur, Wesley was vooral bezorgd over hoe de geschiedenis werd onderwezen in de openbare scholen van het land, die in een democratie laboratoria zijn voor burgerschap.

Hij stierf in 1987, algemeen beschouwd, schrijft Harris, als “de decaan van de zwarte historici.” Tegenwoordig kent het Harvard Hutchins Center for African and African American Research, waarvan ik met trots directeur ben, de jaarlijkse Charles Harris and Dorothy Porter Wesley Scholarship toe ter ere van dit dynamische duo.

4. John Hope Franklin (1915-2009)

Geen ster in de constellatie van Amerikaanse historici aller tijden brandt helderder dan die van John Hope Franklin, wiens baanbrekende boek uit 1947, From Slavery to Freedom, mijn lesboek voor zwarte geschiedenis voor studenten van Yale, nog steeds een vaste waarde is op mijn nachtkastje. Het was de eerste uitgebreide en populaire geschiedenis van de zwarte ervaring in Amerika en werd in 2008 aanzienlijk bijgewerkt en herzien door Evelyn Brooks Higginbotham, zelf de eerste Afro-Amerikaan die een vaste aanstelling kreeg op de geschiedenisafdeling van Harvard.

Franklin had ook, net als Du Bois, Woodson en Charles Wesley, Harvard-banden. Hij promoveerde er in 1941 in de geschiedenis, en in 1969 bood de universiteit hem het eerste voorzitterschap aan van de ontluikende afdeling Afro-Amerikaanse studies – hoewel ze weigerde hem een gezamenlijke aanstelling aan te bieden bij de afdeling geschiedenis, dezelfde afdeling waar hij was opgeleid. Voor Franklin was dit een diepe professionele belediging, omdat het in tegenspraak was met het centrale punt van zijn studie: dat de Afro-Amerikaanse geschiedenis niet als een apart studiegebied in een getto moest worden ondergebracht, maar juist geïntegreerd moest worden in de studie van de geschiedenis als geheel. Het feit dat Franklin later een eredoctoraat van Harvard kreeg en werd uitgenodigd om “namens het vak geschiedenis” te spreken bij de inauguratie van de eerste vrouwelijke president van de school, Drew Gilpin Faust, liet er weinig twijfel over bestaan wie er gelijk had gehad.

Geboren in 1915 in Rentiesville, Okla, niet lang voor het beruchte Tulsa rassenoproer, studeerde John Hope Franklin af als valedictorian van zijn middelbare school en magna cum laude aan de Fisk University in 1935. Na zijn afstuderen aan Harvard doceerde hij aan verschillende historisch zwarte hogescholen en universiteiten, waaronder Fisk, St. Augustine’s College, North Carolina College en Howard.

From Slavery to Freedom blijft Franklins meest invloedrijke boek. Van de 20 delen die hij schreef of redigeerde, waren twee andere bijzonder baanbrekend: The Militant South, 1800-1860 (1956) en Reconstruction After the Civil War (1961). Hij schreef ook de definitieve biografie van een vroegere zwarte historicus, George Washington Williams (1985) en zorgde, als teken van zijn toewijding aan een waarheid die gezien mocht worden, voor een lang verwachte grafsteen voor zijn onderwerp in Engeland.

“John Hope Franklin is een waar rolmodel,” merkte wijlen Maya Angelou op. “Hij belichaamt het inheemse optimisme, dat wil zeggen, dat men van slavernij naar vrijheid kan gaan, van onwetendheid naar intelligentie, wreedheid kan ervaren, maar toch vriendelijkheid kan tonen.”

Naast zijn academisch werk was Franklin adviseur bij de Brown v. Board beslissing van 1954 en marcheerde hij met de Rev. Martin Luther King Jr. van Selma naar Montgomery. Hij was voorzitter van de geschiedenisafdelingen van Brooklyn College en de University of Chicago, was de eerste Afro-Amerikaanse leider van een groot aantal beroepsorganisaties en werd in 1982 benoemd tot James B. Duke Professor of History aan Duke University, waar tegenwoordig het John Hope Franklin Center for Interdisciplinary and International Studies is gevestigd. Voor zijn dood in 2009 ontving Franklin de Presidential Medal of Freedom; er werd zelfs een orchideeënsoort naar hem vernoemd.

Niemand heeft geschiedenis als vak beter beoefend dan John Hope Franklin, en ik kan nog steeds tot tranen toe geroerd worden als ik denk aan alles wat hij voor mij persoonlijk heeft gedaan, waaronder het aanbevelen van mij voor de eerste groep MacArthur Fellows. Zoals ik bij zijn overlijden zei: “Wij zijn allemaal zijn petekinderen.”

5. John W. Blassingame Sr. (1940-2000)

Weinigen hebben een directere invloed op mijn eigen werk gehad dan wijlen mijn vriend en Yale-collega John W. Blassingame Sr., een geleerde en een meester in de archieven. Blassingame heeft, meer dan welke andere historicus dan ook, onze tot slaaf gemaakte voorouders opnieuw gecast als centrale figuren en als acterende, bedachtzame onderwerpen in Amerika’s vrijheidsepos.

Het is moeilijk te geloven, maar voordat Blassingame zijn grote wetenschappelijk werk publiceerde, waren de meeste historici huiverig om de getuigenis van de slaaf te gebruiken in hun analyses van het instituut slavernij, alsof de slaven op de een of andere manier te bevooroordeeld waren om “objectief” te zijn. Blassingame wendde zich tot de schrijvers van slavenverhalen om te zien wat zij te zeggen hadden over hoe de slavernij functioneerde. Maar om dat te kunnen doen, moest hij hen vaststellen als betrouwbare eerste-persoons vertellers van deze vreemde sage van de Amerikaanse slavernij, ooggetuigen van binnenuit van de “eigenaardige instelling”.

Nu, dankzij “Blass”, zoals we hem in Yale noemden, zijn de slavenverhalen, en het standpunt van de slaaf, stevig verankerd in de Amerikaanse historiografische canon. We mogen het belang van Blassingame’s bijdrage aan de slavengeschiedschrijving niet onderschatten.

Geboren en getogen aan de zwarte kant van de Jim Crow-lijn in Covington en Social Circle, Ga, Blassingame behaalde in 1960 een bachelor’s degree aan het Fort Valley College en in 1961 een master’s degree aan Howard, waar hij werkte onder leiding van Rayford W. Logan. Blassingame behoorde tot de doorbraakgeneratie die, dankzij positieve discriminatie, in de tweede helft van de jaren ’60 de van oudsher blanke hogescholen en universiteiten in het land integreerde. Hij promoveerde in 1971 in de geschiedenis aan Yale en gaf les aan Carnegie-Mellon en Maryland voordat hij terugkeerde naar Yale, waar hij uiteindelijk voorzitter werd van het programma voor Afro-Amerikaanse studies.

“Zijn onberispelijke opleiding en geloofsbrieven maakten van hem een voorstander van de tradities van het historische vak, die het belang van primaire bronnen benadrukten,” schrijft Charles H. Ford in de African American National Biography. “Hij was vastbesloten om wat beschouwd werd als de methoden van de conventionele geschiedenis te gebruiken om de destructieve mythen van inherente blanke suprematie en haar tegendeel, natuurlijke zwarte afhankelijkheid, bloot te leggen en te verwerpen.

In de jaren zeventig spuwde Blassingame het ene boek na het andere uit, waaronder New Perspectives on Black Studies (1971), Black New Orleans, 1860-1880 (1973) en zijn wereldschokkende magnum opus, The Slave Community: Plantation Life in the Antebellum South (1972), die, zo vertelt Ford, “de eerste algemeen gewaardeerde historische monografie was die zwarte autobiografieën, liederen en folklore gebruikte om levendige Afrikaans geïnspireerde culturen bloot te leggen die de vorming van de mainstream Amerikaanse samenleving en ideeën hadden bepaald. Voor Blassingame bouwde de slavernij Amerika niet alleen op vanuit een zuiver economisch standpunt, maar beïnvloedden de slaven zelf uit een grote verscheidenheid aan West-Afrikaanse culturen de meest intieme en persoonlijke routines van hun meesters.”

Blassingame offerde zijn diepste energiereserves op aan het authentiseren van de primaire documenten van de Afro-Amerikaanse geschiedenis, zoals geïllustreerd in zijn 1977 volume Slave Testimony; de zes volumes van Frederick Douglass’s papers die hij gedurende twee decennia redigeerde, van 1979 tot 1999; en 1982’s Long Memory: The Black Experience in America (met collega-historica Mary Frances Berry) uit 1982. En geen enkele historicus, in zijn verheven positie in het vak, was zo gul voor zijn studenten, waarvan ik persoonlijk kan getuigen. Ook al stierf Blassingame op de tragisch jonge leeftijd van 59 jaar, hij leeft voort in ons onderwijs en werk. Ik zou niet doen wat ik doe zonder John Blassingame’s steun en inspiratie of die van de professor van de eerste cursus Afro-Amerikaanse geschiedenis die ik volgde in mijn tweede jaar op Yale in 1969 – de Pulitzer-winnende historicus, William S. McFeely.

In het landschap van herinneringen die ik meedraag uit die geweldige dagen in New Haven, staan deze twee geleerden voor altijd vooraan in het middelpunt.

Dank U

Deze lijst is zeker niet uitputtend, en ik ben er zeker van dat andere geleerden hun eigen kandidaten zouden hebben. Mijn eigen korte lijst bevat alleen Afro-Amerikaanse historici die zijn overleden, die academisch geschoold waren en wier werk zich voornamelijk richtte op de zwarte ervaring. Als ik meer ruimte had in deze column, zou mijn eigen lijst worden uitgebreid met enkele jongere geleerden, zoals mijn dierbare vriend Manning Marable.

Maar ik zou nalatig zijn om, al was het maar kort, een andere Harvard-professor niet te noemen die zeker een van de baanbrekende zwarte historici van zijn generatie was. Nathan Irvin Huggins (1927-1989), de eerste permanente directeur van Harvard’s W.E.B. Du Bois Institute for Afro-American Research (zoals het toen heette) en mijn voorganger in de functie die ik nu bekleed, promoveerde aan Harvard in 1962 in de geschiedenis (net als Du Bois, Woodson, Wesley, Logan en Franklin) met een proefschrift over de liefdadigheidsinstellingen van Boston. Maar Huggins’ belangrijkste bijdrage aan de zwarte geschiedenis was zijn intellectuele geschiedenis getiteld Harlem Renaissance, gepubliceerd in 1971, een must read voor iedereen die deze opmerkelijke culturele beweging van de jaren 1920 bestudeert. Ik heb hier niet meer over Huggins’ werk geschreven omdat ik erop wil terugkomen wanneer ik mijn nieuwe column voor The Root start over “primeurs” in de zwarte traditie. Vergeet niet, dit is de 99e column van de 100 in deze serie, dus blijf op de hoogte voor dat!

Carter G. Woodson zei ooit: “Als je niet in staat bent om aan de wereld te laten zien dat je dat hebt , zal de wereld tegen je zeggen: ‘Je bent het niet waard om te genieten van de zegeningen van de democratie of iets anders.’ Ze zullen tegen je zeggen: ‘Wie ben je eigenlijk?’ “

De vijf hierboven geschetste baanbrekende Afro-Amerikaanse historici, naast W.E.B. Du Bois, Carter G. Woodson, George Washington Williams en, natuurlijk, Joel A. Rogers, beantwoordden die vraag op eclatante wijze. De schuld van ons volk aan hen is diep, voor het “maken van een weg uit geen weg.”

Zoals altijd, kunt u meer “Verbazingwekkende Feiten over de Neger” vinden op The Root, en kom elke week terug als we tot 100 tellen.

Henry Louis Gates Jr. is de Alphonse Fletcher University Professor en de directeur van het Hutchins Center for African and African-American Research aan de Harvard University. Hij is ook de hoofdredacteur van The Root. Volg hem op Twitter en Facebook.

Like The Root op Facebook. Volg ons op Twitter.