Jeśli masz polskie nazwisko w swoim drzewie genealogicznym, prawdopodobnie znasz je na pierwszy rzut oka. Nazwiska, które kończą się na „ski”, „osz”, „wicz”, lub są w inny sposób niewymawialne w wyglądzie dla rodzimych użytkowników języka angielskiego, to prawdopodobnie polskie nazwisko. Jest kilka naprawdę dziwnych i interesujących polskich nazwisk. Możesz nawet znaleźć coś takiego jak Brzęczyszczykiewicz (prawdziwe polskie nazwisko), lub być może jeszcze bardziej szalone nazwisko w twoim polskim drzewie genealogicznym. Prawie na pewno będziesz w stanie zidentyfikować je na pierwszy rzut oka jako polskie.

Jak w przypadku innych nazwisk w Europie, twoje polskie nazwisko może powiedzieć ci wiele o twoich starożytnych lub średniowiecznych członkach rodziny i oryginalnym przodku, który przyjął to nazwisko. Oto co musisz wiedzieć o polskich nazwiskach.

Pierwszą rzeczą, którą powinieneś wiedzieć jest to, że całkiem sporo polskich nazwisk jest opartych na imionach katolickich świętych. Wynika to z faktu, że Polska jest i była krajem w przeważającej mierze katolickim, który jest dumny ze swojej katolickiej historii. Nazwiska oparte na podziwianych polskich królach są również powszechne. Znajdziesz katolickich świętych i królów w imionach i nazwiskach w Polsce. Niektóre z najczęstszych to Stanek i Staszek po świętym Stanisławie), Wojtek (po świętym Wojciechu, jednym z patronów Polski), Bolek (po królu Bolesławie, 10-wiecznym królu Polski) i Władek (po królu Władysławie, 14-wiecznym królu Polski).

Jednakże nazwiska świętych i królów nie są najczęstszym typem nazwiska w Polsce. Ten zaszczyt idzie do „od” nazwisk, co oznacza, że wyznaczają one, gdzie oryginalna osoba, która nosiła imię była z. Podobnie jak w innych miejscach w Europie, kiedy nazwiska zaczęły się przyjmować w Polsce w średniowieczu, ludzie masowo opuszczali domy swoich przodków w poszukiwaniu większej ilości ziemi i lepszych możliwości ekonomicznych. Odróżniali się od ludzi o tym samym imieniu w swoich nowych domach, przyjmując nazwiska wskazujące, skąd pochodzili, aby inni mogli ich zidentyfikować i zdobyć zaufanie, znając ich miejsce pochodzenia.

Każde polskie nazwisko, które kończy się na „ski”, oznacza „z”. Jako przykład, osoba, która była pierwotnie z Krakowa może przyjąć nazwisko Krakowski, a ktoś z Tarnowa przyjmie nazwisko Tarnowski. Kobiety w Polsce często mają nazwisko sfeminizowane; żeńska forma nazwiska „ski” to „ska” (tak więc, Krakowska i Tarnowska).

Co ciekawe, nazwiska „ski” były pierwotnie zarezerwowane dla szlachty, ponieważ większość z nich była rozpoznawana przez innych szlachciców i chłopów zarówno przez ziemię lub terytorium, które posiadali (lub kontrolowali). Szlachcic z Krakowa używałby nazwiska Krakowski, a jego żona używałaby nazwiska Krakowska.

Ale, Polska jest Polską, są wyjątki od reguły „ski”. Nie każde nazwisko „ski” jest nazwiskiem „od”, choć tak właśnie powstało. Minęło dużo czasu, zanim chłopi w Polsce zaczęli przyjmować nazwiska. Podczas gdy ludność Polski przyjmowała nazwiska we wszystkich klasach stopniowo od średniowiecza, nie każdy w Polsce miał nazwisko aż do XIX wieku. Kiedy ostatni Polacy zaczęli przybierać nazwiska, często przyjmowali popularne i szlachetnie brzmiące nazwisko „ski”, ale nie dołączali go do nazwy miasta. Zamiast tego dodawali je do imienia ojca lub do wykonywanego zawodu.

Dlatego właśnie Kowalski jest dziś jednym z najczęstszych nazwisk w Polsce, choć nie ma tam miasta o nazwie Kowal. W języku polskim Kowal oznacza „kowal”, co było, jak w większości krajów europejskich, bardzo powszechnym zawodem aż do XIX wieku. Możesz również spotkać ludzi o nazwisku Piekarski, które pochodzi od polskiego słowa oznaczającego piekarza….piekarz. Technicznie rzecz biorąc, nazwiska te tłumaczą się na „od kowala” i „od piekarza”, ponieważ „ski” oznacza „od” lub „z” miejsca lub rzeczy.

Ludzie w Polsce również brali swoje nazwiska od cech osobowości lub unikalnych cech wyglądu fizycznego (lub mieli te nazwiska nadane przez innych). Lisowski jest tego przykładem, jako że „lis” oznacza „lis”. Lisowski, jako taki, oznacza „z lisa,” i oznacza osobę, która była przebiegła lub chytry, lub ewentualnie mądry lub dobry w biznesie.

Jeśli twoje polskie nazwisko kończące się na „ski” oznacza miejsce w Polsce, prawdopodobnie masz szlachetny polski rodowód. Jeśli odnosi się ono do zawodu lub cechy charakteru, być może nie masz szlachetnego polskiego rodu, ale wiesz teraz dużo więcej o swoim staropolskim przodku, który pierwotnie przyjął to nazwisko.

Tak jak w innych miejscach na świecie, w Polsce również występują nazwiska patronimiczne (nazwiska oparte na imieniu ojca nosiciela). Nazwiska kończące się na „owicz”, „czyk”, „ewicz” i „wicz” są polskimi nazwiskami patronimicznymi. Każde z nich tłumaczy się jako „syn”. Podczas gdy te nazwy zazwyczaj zaczynają się od czyjegoś imienia (np. Adamczyk, co oznacza „syn Adama”), mogą one również oznaczać dziecko kogoś o określonym zawodzie (np. Kowalewicz, co oznacza „syn kowala”).

Po prostu spójrz na pierwszą część nazwiska. Jeśli jest to pierwsze imię, masz „syna” odnoszącego się do konkretnej osoby, która była również twoim przodkiem. Jeśli jest to „syn zawodu”, wtedy wiesz jaki zawód wykonywał twój starożytny średniowieczny polski przodek, aby zarobić na życie.

W Polsce istnieją również zdrobniałe nazwiska. Są to nazwiska, które kończą się na „yk” lub „iak”. Te imiona to w zasadzie „imiona domowe” używane w odniesieniu do osoby przez tych, którzy pierwotnie ją znali, a następnie te imiona utrwaliły się i stały się nazwiskami rodzinnymi. Nazwiska takie jak Szymoniak oznaczają „mały Szymon”, jako przykład.

Okazjonalnie, można natknąć się na polskie nazwisko, które nie pasuje do żadnego z tych opisów. Ludzie byli kreatywni ze swoimi nazwiskami, kiedy były one po raz pierwszy adoptowane. Na przykład, najczęstszym nazwiskiem w dzisiejszej Polsce jest Nowak, które jest pochodną słowa „nowa”, co oznacza „nowy”. Nowak zatem tłumaczy się na „nowy” i prawdopodobnie oznacza kogoś, kto był nowy w mieście. Nie powie Ci, z jakiego miasta pochodził ten przodek, ale powie Ci, że przeniósł się gdzieś w czasie, gdy nazwiska były po raz pierwszy przyjęte.