Kilka miesięcy temu, Curious City zajęło się zagadką znaną jako „chicagowski akcent” – jego pochodzenie, kto mówi z nim, i jak akcent ewoluuje dzisiaj. Jedno ważne zastrzeżenie? Nie wszyscy chicagowianie mówią dialektem rozsławionym przez superfanów SNL. Lingwiści twierdzą, że afroamerykańscy chicagowianie częściej mówią dialektem zwanym AAE: African-American English.

W naszym pierwszym artykule na temat chicagowskiego akcentu, scharakteryzowałem AAE w ten sposób:

„AAE jest godny uwagi ze względu na spójność w różnych obszarach miejskich; to znaczy, Boston AAE brzmi jak Nowy Jork AAE brzmi jak L. A. AAE, itd.A. AAE, itd.”

Ten opis nie siedział dobrze z czytelnikiem Amanda Hope, który zostawił następujący (nieedytowany) komentarz na naszej stronie internetowej:

Jestem Afroamerykanką, która urodziła się i wychowała na Southside w Chicago, ale mieszkałam w Los Angeles i Waszyngtonie, DC. Spędziłam też sporo czasu na Południu. Pozwólcie, że jako pierwsza powiem wam, że AAE ma różne akcenty. W rzeczywistości, Waszyngton, DC i Baltimore, MD są oddalone od siebie o około 45 minut jazdy samochodem i istnieje wyraźny kontrast pomiędzy akcentem czarnych z Baltimore i akcentem czarnych z DC. Aby posunąć się jeszcze dalej, czarni mieszkańcy Chicago nabijają się z akcentu czarnych mieszkańców St. Louis przez cały czas z powodu ich „errrrrr” dźwięku. Jestem tak zmęczony artykułami i badaniami sugerującymi, że Afroamerykanie składają się z jakiejś jednorodnej grupy. Tam jest rzeczywiście dużo różnorodności wśród Afroamerykanów z religii do żywności do ACCENTS.

I, kiedy spotkałem Amanda osobiście, ona opracowała. „Znalazłem się trochę urażony przez oświadczenie o tam jest ogólny afroamerykański akcent lub dialekt,” powiedziała. „W moim doświadczeniu podróżując po kraju i mieszkając w różnych miejscach, słyszałem bardzo różne akcenty wśród afroamerykańskich społeczności.”

Specyfika przykładów Amandy – np. różnica między AAE D.C. i Baltimore, jak również St Louis „errr” – utknął zarówno ze mną i moim redaktorem, Shawn Allee. Jeśli AAE naprawdę było „spójne na obszarach miejskich”, jak Amanda mogła usłyszeć te rzeczy? Czy to możliwe, że my (nie wspominając o tych wszystkich innych artykułach i badaniach, które doprowadzały Amandę do szału) przeoczyliśmy coś ważnego? Próbowaliśmy podkreślić różnorodność akcentów w Chicago, ale czy nie przegapiliśmy okazji, aby podkreślić co sprawia, że chicagowski AAE jest wyjątkowy? Chicago jest w 33% afroamerykańskie, co oznacza, że AAE może być drugim najczęściej używanym dialektem w tym mieście. Więc my w Curious City postanowiliśmy trochę poszperać: Czy AAE jest „spójny na obszarach miejskich,” czy jest zróżnicowany?

Tag, You’re It

Dialekty zawierają charakterystyczną gramatykę, słownictwo i wymowę. Ale Amanda i ja zajmowaliśmy się tylko wymową – dosłownie tym, jak brzmi AAE i do jakiego stopnia jest to jednolite. Kiedy kończyliśmy naszą rozmowę, Amanda zasugerowała miejsce, gdzie można zacząć słuchać: YouTube.

W filmach, które przekazała dalej, afroamerykańscy mężczyźni i kobiety, zwykle w wieku kilkunastu lub dwudziestu lat, czytają listę słów: aunt, roof, route, wash, oil, itp. To jest „accent tag”. Accent taggerzy odtwarzają lokalny dialekt swojego miasta, czytając listę słów. Porównują notatki, oklaskują najbardziej lokalne akcenty i żartują z zabawnych wymówień. O meme dowiadujesz się, gdy ktoś inny Cię „oznaczy”, a gdy już to zrobisz, możesz oznaczyć innych. Pomyśl o tym jak o szkolnej grze podwórkowej, która stała się zaawansowana technologicznie – rodzaj obywatelskiego projektu lingwistycznego.

Użytkownik YouTube o nazwie miszjabre, na przykład, odczytuje następujące elementy: Aunt, Roof, Route, Wash, Oil, Theater, Iron, Salmon, Caramel, Fire, Water, Sure, Data, Ruin, Crayon, New Orleans, Pecan, Both, Again, Probably, Spitting image, Alabama, Lawyer, Coupon, Mayonnaise, Syrup, Pajamas, Caught, Naturally, Aluminium, Envelope.

Żaden z taggerów, z którymi się skontaktowałem, nie mógł powiedzieć, kto sporządził oryginalną listę słów, ale są szanse, że nie był to lingwista. Profesjonalni lingwiści zwykle nie badają, czy ludzie mówią „care-a-mel” czy „car-mel”, ponieważ te stereotypowe wymowy ujawniają niewiele o językowych korzeniach danej osoby. Ale nie ma wątpliwości, że znaczniki akcentu osiągają to, co zasugerowała Amanda; pokazują, że chociaż AAE w całym kraju może mieć wspólne cechy, nie jest ściśle jednolite.

Posłuchajcie tylko, jak ci trzej taggerzy, z Chicago, Filadelfii i Nowego Jorku, wymawiają „water.”

Znaczniki akcentu pokazują również, że użytkownicy AAE myślą o regionalnej różnorodności. Dużo, jak się okazuje. Theopolus McGraw i Ashlee Nichols są tylko dwa z taggers obecnie repping Chicago online, a ich filmy, łącznie, mają ponad 25.000 wyświetleń. Obaj wymawiają słowo lista w to, co oni żartobliwie nazywają ich Chicago „blaccents”. Theopolus mówi mi, że jest to mieszanka: trochę typowego chicagowskiego, trochę afroamerykańskiego angielskiego. Mówi, że tak mówili ludzie w Englewood i Chicago Heights, gdzie dorastał.

Theopolus wie, na przykład, że jak wielu ludzi w jego dzielnicy, opuszcza głoski r („Wiesz, 'you a hata,’ 'I’m a playa,’ stuff like that,” mówi). Ale wie też, że ma te przednie chicagowskie samogłoski, które sprawiają, że inni ludzie mówią, że mówi przez nos. Ashlee przyznaje, że wymawia „towel” i „sausage” w typowy dla Chicago sposób (jako „tahl” i „sahsage”). Ale podkreśla też swoje wydłużone południowe samogłoski. Nie mówi „in”, mówi. Ona idzie „einn”. Przekształca dźwięk „i” w słowach takich jak „dziewięć” czy „pięć” w „ah”. Więc, ona powie „nahne” i „fahve.”

Ashlee i Theopolus podkreślają „Chicago” w „Chicago blaccent,” ponieważ wiedzą, że są tam inni blaccent. Both tell me they discovered them in college. Ashlee i Theopolus uczęszczali na historycznie czarne uniwersytety na Florydzie i w Waszyngtonie, i wciąż pękają z wrażenia, kiedy wspominają akcenty swoich przyjaciół z uczelni. „Mieszkańcy Florydy zazwyczaj nie dodają końcówek do swoich słów”, mówi Ashlee, śmiejąc się. „Oni po prostu całkowicie zmieniają słowo. Na przykład słowo 'out.’ Mogą powiedzieć 'at’ lub coś w tym stylu.”

Theopolus pamięta współlokatora z Filadelfii, który wymawiał swoje l’s w tylnej części gardła. „Powiedziałby 'Fulladelphia’ lub 'the Iggles’,” mówi. Theopolus opuszcza końcowe „r” w słowie takim jak „samochód”, podczas gdy jego współlokator wymawiał je. Theopolus mówi, że kwestionował praktykę swojego współlokatora polegającą na wstawianiu „r” do niektórych słów. „Za każdym razem, kiedy z nim rozmawiałem, to było jak 'Teddy, podaj mi filiżankę wartera’. A ja na to, 'Filiżankę czego? Co to jest warter? „

Po zanurzeniu się w blaccents z całego kraju w szkole, Theopolus opracował teorię: „W większości miast, kiedy mówią o sposobie, w jaki ludzie mówią, to jest standardowy akcent. Jest też inny sposób, który zazwyczaj jest afroamerykański, w zależności od populacji miasta. Jest akcent filadelfijski, a potem jest filadelfijski blaccent, ponieważ w Filadelfii jest dużo czarnych ludzi. Jest akcent z Baltimore, a potem jest blaccent z Baltimore. To nie zawsze będzie brzmiało tak samo.”

Słuchając Ashlee i Theopolusa, można zapytać, jak idea jednorodności AAE kiedykolwiek się przyjęła. Co, jeśli cokolwiek, blaccents mają wspólnego?

Pochodzenie „jednolitości” AAE

W październiku ubiegłego roku rozmawiałem z Richardem Cameronem, szefem wydziału lingwistyki na Uniwersytecie Illinois w Chicago, o różnorodnych akcentach w mieście. Cameron wyjaśnił, że AAE jest odmianą języka angielskiego, którą często (ale nie zawsze) posługują się Afroamerykanie. Istnieje „wiele jednolitości i różnorodności w nim,” wyjaśnił, „ale przez i ogólnie ciekawy aspekt AAE jest jego jednolitość w tak odległych miejscach, jak Chicago, Los Angeles, Nowy Jork, Detroit.”

Cameron nie wychodził na limb tutaj. Lingwiści opisywali AAE jako mniej lub bardziej „jednolity” odkąd zaczęli go badać w północnych miastach w późnych latach 60-tych. W 1972 roku William Labov, ojciec socjolingwistyki, opisał AAE jako „jednolity dialekt, którym posługuje się większość czarnej młodzieży w większości współczesnych Stanów Zjednoczonych”. Ale co dokładnie miał na myśli mówiąc „jednolity”? Jeśli chodzi o język naukowy, może cię to razić jako termin nieostry, ale oto, co lingwiści zdają się przez to rozumieć: AAE jest „jednolity”, ponieważ użytkownicy dzielą pewne podstawowe cechy językowe, niezależnie od geografii.

Lista tak zwanych podstawowych cech może być długa, ale oto próbka. Wczesne badania AAE stwierdzały, że użytkownicy AAE – niezależnie od geografii – wymawiali „west” jako „wes”, „bath” jako „baf” i opuszczali końcowe r w słowach takich jak „fear” i „car”, wymawiając je jako „feah” i „cah”. (Theopolus zauważył, że opuszczone r było powszechne wśród jego kolegów z college’u. Na liście blaccentowych podobieństw, on mówi, „to jest główne.”)

Kiedy rozmawiam z Dennisem Prestonem i Johnem Baugh, profesorami lingwistyki na Oklahoma State University i Washington University w St. Louis, oni dodają kilka dodatkowych pozycji do listy. Baugh twierdzi, że użytkownicy AAE mogą łączyć dźwięki „i” i „e” w słowach takich jak „pin” i „pen”, czyniąc je prawie nierozróżnialnymi (pomyśl o prostych „długopisach” i atramentowych „pinezkach”). Preston twierdzi, że prawdopodobnie przekształcą też głoski „i” w słowach „time” i „night” w „ah”, wymawiając je jako „tahme” i „nahght”. (Innym przykładem może być „nahne” i „fahve” Ashlee dla „nine” i „five”). Jeśli te wymowy uderzyć cię jako Southern, masz rację.

„Jeśli spojrzymy wstecz na Wielkiej Migracji, a następnie zdecydowana większość Afroamerykanów, którzy skończyli się w Nowym Jorku, Buffalo, Chicago, San Francisco, Los Angeles i miejsc, jak to przyszło z ,” Preston wyjaśnia. „Przyczyną spójności jest właśnie to pochodzenie. To jest podstawa. Chodzi mi o to, że gdyby nie było tam, to nie mielibyśmy afroamerykański angielski w ogóle.”

Rozważ to: Przed Wielką Migracją, Afroamerykanie na Południu mieli tendencję do mówienia dialektem południowego angielskiego podobnym do tego, którym posługiwali się ich biali sąsiedzi. Kiedy w latach 1910-1970 masowo migrowali do północnych i zachodnich miast, przywieźli ze sobą ten akcent. W miastach objętych segregacją, takich jak Chicago, czarni imigranci byli zmuszeni do życia razem w gettach, gdzie południowe dialekty pozostawały lokalnym standardem. Nic więc dziwnego, że zaledwie dwa lub trzy pokolenia później, trzej Afroamerykanie mieszkający w Los Angeles, Chicago i Waszyngtonie, D.C., mogą mieć wspólne cechy mowy.

Podważanie „jednolitości”

Ale zapytaj Walta Wolframa, pioniera AAE i lingwistę z Uniwersytetu Stanowego Karoliny Północnej, a powie ci, że narracja o jednolitości jest zbyt popularna. W rzeczywistości, posunął się on tak daleko, że nazwał jednorodność AAE „socjolingwistycznym mitem”. I być może powinien o tym wiedzieć, ponieważ – jak sam przyznaje – pomógł go stworzyć.

Wolfram był częścią pierwszej fali lingwistów, którzy badali AAE w północnych miastach w latach 60-tych. (Swoją pracę wykonywał w Detroit). W tamtym czasie, jak wspomina, AAE było niezbadanym terytorium. „W pewnym sensie,” wyjaśnia, „był to rodzaj egzotycznego innego. Większość wczesnych badaczy, którzy prowadzili badania nad AAE, jak Labov i ja, była biała. Weszliśmy więc do tych społeczności jako ludzie, którzy dorastali w warunkach segregacji. Powiedziałbym, że to było odzwierciedlone w niektórych rzeczach .”

Jako nowicjusze jeszcze nie dostrojony do subtelności AAE, Wolfram i jego koledzy zauważyli jednolitość. Byli „całkowicie pod wrażeniem” mówi, przez fakt, że afroamerykańska mowa w Nowym Jorku, Filadelfii, Detroit, i LA wspólne cechy, które różniły się od tych z okolicznych białych populacji. Jednolitość stała się „tematem” jego i innych lingwistów, mówi, i – świadomie lub nieświadomie – utrwalili ją. „Myślę, że przeoczyliśmy nasze własne uprzedzenia, jeśli chodzi o postrzeganie regionalności” – mówi. Co nie znaczy, że Afroamerykanie przeoczyli twierdzenia o jednorodności. Wolfram pamięta trudne pytania od Afroamerykanów uczestniczących w jego rozmowach przez lata – pytania, które chciałby teraz potraktować bardziej poważnie.

Tak się złożyło, że „moment aha” Wolframa nastąpił dopiero w latach 90-tych, kiedy zaczął studiować afroamerykańskich mówców w wieloletnich, wiejskich społecznościach Karoliny Północnej. Kiedy odtwarzał uczestnikom badania taśmy z nagraniami tych starszych, wiejskich Afroamerykanów, ze zdziwieniem odkrył, że 90 procent słuchaczy błędnie zidentyfikowało mówców jako białych. Po pokoleniach życia obok białych Karolingów w odizolowanych, wiejskich społecznościach, afroamerykańscy Karolingowie zaczęli brzmieć jak ich sąsiedzi. Jest to skrajny przykład tego, co językoznawcy nazywają długotrwałą akomodacją: procesu, w którym akcenty przejmują cechy okolicznych dialektów. Akomodacja jest największym źródłem różnic regionalnych w obrębie AAE, i to prawdopodobnie ona leży u podstaw większości różnic, które Ashlee i Theopolus zaobserwowali na studiach. Pamiętacie współlokatora Theopolusa, Filadelfijczyka, który zachował końcowe „r” w „car”? Nie opuszczając „r”, wyróżniał się wśród swoich afroamerykańskich kolegów z klasy, ale są szanse, że pasowałby do innych Filadelfijczyków. Podobnie jak Theopolus i Ashlee, współlokator miał „mieszankę”: część Philly, część AAE.

Każdy praktykuje językową akomodację do pewnego stopnia, zazwyczaj nieświadomie. Ale Ashlee i Theopolus sugerują, że Afroamerykanie mogą czuć większą presję, aby to zrobić. „Nie mówimy zgodnie z normą” – mówi Ashlee. „Więc jeśli mówimy inaczej niż norma, ogólnie patrzy się na nas z góry”. Dla niej, afroamerykański angielski jest w dużej mierze o skoku. Uważa, że Afroamerykanie często mówią w niższym rejestrze niż ich rówieśnicy. (Ona może mieć rację. W nadchodzącym artykule na temat prozodii AAE, lingwista z North Carolina State University Erik Thomas przytacza badania sugerujące, że Afroamerykanie mogą mówić w niższym rejestrze ogólnym niż ich rówieśnicy, lub, alternatywnie, że mogą stosować szerszy zakres dźwięków w mowie nieformalnej). Dla Ashlee mieszkanie oznacza próby mówienia w wyższym rejestrze z ludźmi, których nie zna, wymawianie wyraźniej, dopóki nie zorientuje się, czy dana osoba „wydaje się fajna i otwarta”. „Nienawidzę tego. Nienawidzę tego robić,” mówi.

Theopolus nie sądzi, że świadomie zmienia swoją mowę, ale jest równie świadomy konsekwencji mówienia w określony sposób. Była dziewczyna, jak wyjaśnia, była w części Afroamerykanką i w części Irlandką. Mówiła z „typowym chicagowskim” akcentem. Jego kuzyni nazywali ją „bougie” i to go denerwowało. „Powiedziałbym, że ona nie jest „bougie”, ona po prostu dorastała z chicagowskim akcentem. To, że tak mówi, nie znaczy, że mówi jak biała. To, że jest czarna, nie oznacza, że musi mieć blaccent”. Theopolus prawdopodobnie nie jest sam, kiedy mówi, że czasami czuje się „utknięty pośrodku”. „Jestem pomiędzy”, mówi. „Nigdy bym się nie zmieścił, wiesz, na stałym gruncie.”

Ale na dobre i na złe, regionalne, długoterminowe zakwaterowanie wydaje się być na fali wznoszącej. W Detroit lat 60-tych, wspomina Wolfram, AAE wciąż brzmiało południowo, nie mając śladu przednich samogłosek, które sugerowałyby wpływ Wielkich Jezior. I był dobry powód tego braku akomodacji: segregacja społeczna. Aby mogło dojść do akomodacji, akcenty muszą się wymieszać. Ale cztery dekady później, jak twierdzi Wolfram, znajdujemy się w zupełnie innym krajobrazie językowym i kulturowym. „Już dziś Afroamerykanie, którzy mieszkają w Nowym Jorku, mówią po nowojorsku. Afroamerykańscy mówcy, którzy mają dość szeroki kontakt z białych społeczności w Chicago i Filadelfii wziąć na więcej regionalnych cech tych obszarów dialektu,” mówi.

Zakładając, że nadal zobaczyć nasze dzielnice, miejsca pracy i szkoły stają się coraz bardziej zróżnicowane (mamy nasze kciuki), że zakwaterowanie będzie prawdopodobnie nadal. Spodziewaj się usłyszeć AAE stać się dużo bardziej regionalne.

Czyje uszy?

Jasno AAE nie jest całkowicie jednolity. Nawet rzekomo „rdzenne” cechy jak te porzucone r mogą okazać się nie tak „rdzenne” w różnych częściach kraju. Ale w takim razie jak bardzo jest on zróżnicowany? John Baugh, badacz AAE i profesor językoznawstwa na Uniwersytecie Waszyngtona w St. Louis, jest jednym z wielu Afroamerykanów, którzy od lat 60. weszli na (wprawdzie niewielkie) pole socjolingwistyki. Sugeruje on, że twój pogląd na jednolitość lub różnorodność AAE może ostatecznie powiedzieć więcej o tobie niż o AAE.

Baugh sugeruje, że dialekty nie mają bezstronnych słuchaczy. „Istnieje pewien stopień relatywności językowej, która wchodzi w grę w oparciu o twoją ekspozycję językową”, wyjaśnia. „To naprawdę ma znaczenie, jak bardzo jesteś dostrojony do dialektów, a z oczywistych powodów ludzie są dostrojeni do dialektów w ich lokalnym regionie, gdzie wchodzą w interakcje z tymi dialektami na co dzień.”

Ludzie z dużym doświadczeniem w społecznościach afroamerykańskich (pomyśl Ashlee Nichols, Theopolus McGraw i nasza komentatorka, Amanda Hope) mogą być bardziej dostrojeni do różnic regionalnych. Wymów „Boston” jako „Bawstin” lub „soft” jako „sawft”, a oni prawdopodobnie to zauważą. Ale jak pokazuje historia badań nad AAE, osoby z zewnątrz fiksują się na podobieństwach AAE: opuszczonych „r”, połączonych „i” i „e” oraz konserwatywnych samogłoskach. Frustrująco, AAE oferuje wystarczająco dużo dowodów, aby zadowolić tych, którzy szukają podobieństw lub różnic.

„Więc czy AAE jest różnorodny? Czy jest spójny? Czy też sprowadza się to tylko do tego, kto słucha?” pytam Baugh.

Jego odpowiedź?

„Tak, tak, tak.”

Masz własne wideo z akcentem, którym chciałbyś się podzielić? Pokaż nam przez Twittera. Wspomnij @WBEZCuriousCity i użyj #CCAccents , #AccentTag

Annie Minoff jest asystentem produkcji dla WBEZ’s Sound Opinions. Śledź ją @annieminoff.