Enkele maanden geleden heeft Curious City zich gebogen over het enigma dat bekend staat als het “Chicago accent” – de oorsprong ervan, wie ermee spreekt, en hoe het accent zich vandaag de dag ontwikkelt. Een belangrijke kwalificatie? Niet alle Chicagoans spreken het dialect dat beroemd is gemaakt door de superfans van SNL. Taalkundigen zeggen dat Afro-Amerikaanse Chicagoans eerder een dialect spreken dat AAE heet: African-American English.

In ons eerste artikel over het Chicago accent, karakteriseerde ik AAE als volgt:

“AAE is opmerkelijk omdat het consistent is tussen stedelijke gebieden; dat wil zeggen, Boston AAE klinkt als New York AAE klinkt als L.A. AAE, enz.”

Die beschrijving viel niet goed bij lezeres Amanda Hope, die het volgende (onbewerkte) commentaar op onze website achterliet:

Ik ben een Afro-Amerikaanse vrouw die is geboren en getogen in Chicago’s Southside, maar ik heb in Los Angeles en Washington, DC gewoond. Ik heb ook een aanzienlijke hoeveelheid tijd in het zuiden doorgebracht. Laat me de eerste zijn om u te vertellen dat AAE een verscheidenheid aan accenten heeft. Washington DC en Baltimore MD liggen op ongeveer 45 minuten rijden van elkaar en er is een groot contrast tussen de accenten van de zwarten uit Baltimore en de accenten van de zwarten uit DC. Om nog een stap verder te gaan: zwarte Chicagoërs steken de draak met het accent van zwarte inwoners van St. Louis vanwege hun “errrrrr”-geluid. Ik ben zo moe van artikelen en studies die suggereren dat Afrikaanse Amerikanen uit een homogene groep bestaan. Er is eigenlijk een heleboel diversiteit onder Afrikaanse Amerikanen van religie tot voedsel tot ACCENTEN.

En, toen ik Amanda persoonlijk ontmoette, ging ze verder. “Ik voelde me een beetje beledigd door de uitspraak dat er een algemeen Afro-Amerikaans accent of dialect bestaat,” zei ze. “In mijn ervaring met reizen door het land en wonen op verschillende plaatsen, heb ik zeer verschillende accenten gehoord onder Afro-Amerikaanse gemeenschappen.”

De specificiteit van Amanda’s voorbeelden – bijvoorbeeld het verschil tussen D.C. en Baltimore AAE, evenals de St. Louis “errr” – bleef hangen bij zowel mij als mijn redacteur, Shawn Allee. Als AAE werkelijk “consistent was in alle stedelijke gebieden”, hoe kon Amanda deze dingen dan gehoord hebben? Was het mogelijk dat wij (om nog maar te zwijgen van al die andere artikelen en studies die Amanda de stuipen op het lijf joegen) iets belangrijks gemist hadden? We hadden geprobeerd de diversiteit van accenten binnen Chicago te benadrukken, maar hadden we een kans gemist om te benadrukken wat Chicago AAE uniek maakt?

Chicago is 33 procent Afro-Amerikaans, wat betekent dat AAE wel eens het op een na meest gesproken dialect in deze stad zou kunnen zijn. Dus besloten wij bij Curious City wat te graven: Is AAE “consistent over stedelijke gebieden,” of is het divers?

Tag, You’re It

Dialecten hebben een kenmerkende grammatica, woordenschat en uitspraak. Maar Amanda en ik hielden ons alleen bezig met de uitspraak – letterlijk hoe AAE klinkt en de mate waarin dat uniform is. Toen we ons gesprek afrondden, stelde Amanda een plaats voor om te beginnen luisteren: YouTube.

In de video’s die ze doorstuurde, lezen Afro-Amerikaanse mannen en vrouwen, meestal in hun tiener- of twintigerjaren, een lijst met woorden: tante, dak, route, was, olie, enz. Dit is een “accent tag.” Accent-taggers verraden het lokale dialect van hun stad door een woordenlijst voor te lezen. Ze vergelijken notities, applaudisseren voor de meest lokale accenten, en steken de draak met grappige uitspraken. Je komt achter de meme als iemand anders je “tagt”, en zodra je de tag hebt voltooid, kun je anderen taggen. Zie het als een spelletje op het schoolplein dat high-tech is geworden – een soort burgerlinguïstiekproject.

Een YouTube-gebruiker met de naam miszjabre, bijvoorbeeld, leest het volgende voor: Tante, Dak, Route, Was, Olie, Theater, IJzer, Zalm, Karamel, Vuur, Water, Zeker, Gegevens, Ruin, Krijt, New Orleans, Pecan, Beide, Opnieuw, Waarschijnlijk, Spuugbeeld, Alabama, Advocaat, Coupon, Mayonaise, Stroop, Pyjama’s, Gevangen, Natuurlijk, Aluminium, Enveloppe.

Geen van de taggers met wie ik contact heb opgenomen, kon zeggen wie de oorspronkelijke woordenlijst heeft opgesteld, maar de kans is groot dat het geen taalkundige was. Professionele taalkundigen onderzoeken meestal niet of mensen “care-a-mel” of “car-mel” zeggen, omdat deze stereotiepe uitspraken weinig onthullen over de taalkundige wortels van een persoon. Maar het lijdt geen twijfel dat accentlabels bereiken wat Amanda voorstelde; ze laten zien dat AAE in het hele land weliswaar kenmerken gemeen heeft, maar niet strikt uniform is.

Luister maar eens hoe deze drie taggers, uit Chicago, Philadelphia en New York, “water” uitspreken.”

Accentlabels laten ook zien dat AAE-sprekers nadenken over regionale variëteit. Heel veel, zo blijkt. Theopolus McGraw en Ashlee Nichols zijn slechts twee van de taggers die Chicago momenteel online vertegenwoordigen, en hun video’s hebben samen meer dan 25.000 views. Beiden spreken de woordenlijst uit in wat zij speels hun Chicago “blaccents” noemen. Theopolus vertelt me dat het een mix is: een beetje typisch Chicago, een beetje Afro-Amerikaans Engels. Hij zegt dat het is hoe mensen spraken in Englewood en Chicago Heights, waar hij opgroeide.

Theopolus weet, bijvoorbeeld, dat net als veel van de mensen in zijn buurt, hij laat zijn r’s (“Je weet wel, ‘you a hata,’ ‘I’m a playa,’ stuff like that,” zegt hij). Maar hij weet ook dat hij die voorste klinkers uit Chicago heeft, waardoor andere mensen zeggen dat hij uit zijn neus praat. Ashlee geeft toe dat ze “towel” en “sausage” op de typische Chicago-manier uitspreekt (als “tahl” en “sahsage”). Maar ze benadrukt ook haar langgerekte zuidelijke klinkers. Ze zegt niet “in”. Ze zegt “einn.” Ze verandert de “i”-klank in woorden als “negen” en “vijf” in een “ah”. Ze zegt dus “nahne” en “fahve.”

Ashlee en Theopolus benadrukken het “Chicago” in “Chicago blaccent,” omdat ze weten dat er nog meer blaccents bestaan. Beiden vertelden me dat ze die op de universiteit ontdekt hebben. Ashlee en Theopolus gingen allebei naar historisch zwarte universiteiten in Florida en Washington, D.C., en ze lachen nog steeds als ze zich de accenten van hun studievrienden herinneren. “Floridianen zetten meestal geen eindes op hun woorden,” zegt Ashlee lachend. “Ze veranderen het woord gewoon helemaal. Zoals het woord ‘out’. Ze zeggen misschien ‘at’ of zoiets.”

Theopolus herinnert zich een kamergenoot uit Philadelphia die zijn l’s achter in zijn keel uitsprak. “Hij zou zeggen ‘Fulladelphia’ of ’the Iggles’ ,” zegt hij. Theopolus liet de laatste “r” in een woord als “auto” vallen, terwijl zijn kamergenoot die wel uitsprak. Theopolus zegt dat hij vraagtekens zette bij de gewoonte van zijn kamergenoot om r’s in sommige woorden in te voegen. “Elke keer als ik met hem praatte, was het van ‘Teddy, geef me een kopje warter’. En dan zei ik, ‘Een beker met wat? Wat is warter? “

Na te zijn ondergedompeld in blaccents uit het hele land op school, Theopolus heeft een theorie ontwikkeld: “In de meeste steden, als ze praten over de manier waarop mensen praten, dat is de standaard accent. Dan is er nog een andere manier, die meestal Afro-Amerikaans is, afhankelijk van de bevolking van de stad. Er is een Philadelphia accent, en dan is er een Philadelphia blaccent, omdat er veel zwarte mensen in Philadelphia zijn. Er is een Baltimore accent, en dan is er een Baltimore blaccent. It’s not always going to sound quite the same.”

Luisterend naar Ashlee en Theopolus, kun je je afvragen hoe het idee van de uniformiteit van AAE ooit ingang heeft gevonden. Wat hebben blaccenten, als ze al iets gemeen hebben?

De oorsprong van AAE-‘uniformiteit’

Vorige oktober sprak ik met Richard Cameron, hoofd van de afdeling taalkunde van de Universiteit van Illinois in Chicago, over de diverse accenten van de stad. Cameron legde uit dat AAE een variëteit van het Engels is dat vaak (maar niet altijd) wordt gesproken door Afro-Amerikanen. Er is “een grote mate van uniformiteit en diversiteit”, legde hij uit, “maar het merkwaardige aan AAE is dat het uniform is in verafgelegen plaatsen als Chicago, Los Angeles, New York, Detroit.”

Cameron ging hier niet over een nacht ijs. Linguïsten beschrijven AAE als min of meer “uniform” sinds ze het begonnen te bestuderen in Noordelijke steden aan het eind van de jaren 1960. In 1972 beschreef William Labov, de vader van de sociolinguïstiek, het AAE als een “uniform dialect gesproken door de meerderheid van de zwarte jongeren in de meeste delen van de Verenigde Staten vandaag de dag.” Maar wat bedoelde hij precies met “uniform”? Als wetenschappelijk taalgebruik lijkt het misschien een wat vage term, maar dit is wat taalkundigen ermee schijnen te bedoelen: AAE is “uniform” omdat sprekers bepaalde linguïstische kernkenmerken delen, ongeacht hun geografie.

De lijst met zogenaamde kernkenmerken kan lang zijn, maar hier volgt een greep. In vroege AAE-studies werd geconcludeerd dat AAE-sprekers – ongeacht hun geografie – “west” uitspreken als “wes”, “bath” als “baf” en de laatste r laten vallen in woorden als “fear” en “car”, door ze uit te spreken als “feah” en “cah”. (Theopolus merkte op dat hij veel r’s liet vallen bij zijn studiegenoten. Op de lijst van gelijkenissen tussen de zwarte talen, zegt hij, “is dat de belangrijkste.”)

Wanneer ik praat met Dennis Preston en John Baugh, professoren in de taalkunde aan de Oklahoma State University en de Washington University in St. Louis, voegen zij nog een paar punten aan de lijst toe. Volgens Baugh zullen AAE-sprekers de “i”- en “e”-klanken in woorden als “pin” en “pen” waarschijnlijk samenvoegen, waardoor ze bijna niet van elkaar te onderscheiden zijn (denk aan rechte “pennen” en inkt “pins”). Preston zegt dat ze waarschijnlijk ook de “i”-klanken in “time” en “night” veranderen in een “ah”, zodat ze worden uitgesproken als “tahme” en “nahght”. (Een ander voorbeeld is Ashlee’s “nahne” en “fahve” voor “nine” en “five.”) Als deze uitspraken je als Zuidelijk overkomen, heb je gelijk.

“Als we terugkijken naar de Grote Migratie, dan kwam de overgrote meerderheid van de Afro-Amerikanen die in New York, Buffalo, Chicago, San Francisco, Los Angeles en dat soort plaatsen terechtkwamen,” legt Preston uit. “Een reden voor consistentie is die oorsprong. Dat is de basis. Ik bedoel, als die er niet was geweest, dan zouden we helemaal geen Afro-Amerikaans Engels hebben.”

Bedenk dit: Vóór de Grote Migratie spraken Afro-Amerikanen in het Zuiden een dialect van Zuidelijk Engels dat leek op dat van hun blanke buren. Toen zij tussen 1910 en 1970 massaal naar Noordelijke en Westelijke steden migreerden, brachten zij die accenten met zich mee. In gesegregeerde steden als Chicago werden zwarte migranten gedwongen samen te leven in getto’s waar het zuidelijke dialect de plaatselijke standaard bleef. Geen wonder dus dat amper twee of drie generaties later drie Afro-Amerikanen die in LA, Chicago en Washington D.C. wonen, spraakkenmerken kunnen delen.

Het betwisten van ‘uniformiteit’

Maar vraag het Walt Wolfram, een AAE-pionier en linguïst aan de North Carolina State University, en hij zal je vertellen dat het uniformiteitsverhaal te veel aandacht krijgt. Hij is zelfs zo ver gegaan dat hij de uniformiteit van AAE een “sociolinguïstische mythe” heeft genoemd. En misschien kan hij het weten, want – naar hij zelf toegeeft – heeft hij die in de eerste plaats helpen creëren.

Wolfram maakte deel uit van de eerste golf taalkundigen die in de jaren 1960 onderzoek deden naar AAE in Noordelijke steden. (Hij verrichtte zijn werk in Detroit). In die tijd, herinnert hij zich, was AAE onbekend terrein. “In zekere zin,” legt hij uit, “was het een soort exotisch ander. De meeste vroege onderzoekers die onderzoek deden naar AAE, zoals Labov en ikzelf, waren blank. En dus kwamen we in deze gemeenschappen als mensen die waren opgegroeid in gesegregeerde situaties. Ik zou zeggen dat dat werd weerspiegeld in sommige dingen.”

Als nieuwkomers die nog niet waren afgestemd op de subtiliteiten van AAE, merkten Wolfram en zijn collega’s uniformiteit op. Ze waren “totaal onder de indruk”, zegt hij, van het feit dat de Afro-Amerikaanse spraak in New York, Philadelphia, Detroit en LA kenmerken vertoonde die verschilden van die van de omringende blanke bevolkingsgroepen. Uniformiteit werd het “thema” van hem en andere linguïsten, zegt hij, en – bewust of onbewust – hielden ze het in stand. “Ik denk dat we onze eigen vooroordelen over het hoofd hebben gezien als het gaat om het zien van regionaliteit,” zegt hij. Wat niet wil zeggen dat Afro-Amerikanen beweringen van uniformiteit over het hoofd zagen. Wolfram herinnert zich dat hij in de loop der jaren harde vragen kreeg van Afro-Amerikaanse deelnemers aan zijn lezingen – vragen waarvan hij nu zou willen dat hij ze serieuzer had genomen.

Zo gebeurde het dat Wolframs “aha-moment” zich pas in de jaren negentig voordeed, toen hij Afro-Amerikaanse sprekers begon te bestuderen in al lang bestaande, landelijke gemeenschappen in Noord-Carolina. Toen hij bandopnames van deze oudere, landelijke Afro-Amerikanen aan deelnemers van het onderzoek liet horen, ontdekte hij tot zijn verbazing dat 90 procent van de luisteraars de sprekers verkeerd identificeerden als blank. Na generaties lang naast blanke Carolinianen te hebben geleefd in geïsoleerde, landelijke gemeenschappen, waren Afro-Amerikaanse Carolinianen begonnen te klinken als hun buren. Het is een extreem voorbeeld van wat taalkundigen soms accommodatie op lange termijn noemen: het proces waarbij accenten kenmerken van omliggende dialecten overnemen. Aanpassing is de grootste bron van regionale verschillen binnen het AAE, en het is waarschijnlijk de wortel van de meeste verschillen die Ashlee en Theopolus op de universiteit hebben waargenomen. Herinner je je Theopolus’ kamergenoot nog, de Philadelphiaan die de laatste “r” in “auto” behield? Door zijn r’s niet te laten vallen, viel hij op tussen zijn Afro-Amerikaanse klasgenoten, maar de kans is groot dat hij wel bij andere Philadelphians had gepast. Net als Theopolus en Ashlee had de kamergenoot een “mix”: deels Philly, deels AAE.

Iedereen doet tot op zekere hoogte aan linguïstische aanpassing, meestal onbewust. Maar Ashlee en Theopolus suggereren dat Afro-Amerikanen een grotere druk voelen om dit te doen. “Wij spreken niet de norm,” zegt Ashlee. “Dus als we anders spreken dan de norm, wordt er op ons neergekeken.” Voor haar gaat Afro-Amerikaans Engels vooral over toonhoogte. Ze gelooft dat Afro-Amerikanen vaak in een lager register spreken dan hun leeftijdsgenoten. (Ze zou gelijk kunnen hebben. In een binnenkort te verschijnen artikel over de prosodie van het AAE citeert taalkundige Erik Thomas van de North Carolina State University onderzoek dat suggereert dat Afro-Amerikanen in een lager algemeen register spreken dan hun leeftijdsgenoten, of, omgekeerd, dat ze een breder scala aan toonhoogtes gebruiken in informele spraak). Voor Ashlee betekent accommodatie dat ze met mensen die ze niet kent in een hoger register probeert te praten, door duidelijker te articuleren totdat ze een gevoel krijgt of de persoon “cool en ruimdenkend overkomt.” “Ik haat dat. Ik haat het om dat te moeten doen,” zegt ze.

Theopolus denkt niet dat hij zijn spraak bewust verschuift, maar hij is zich evengoed bewust van de gevolgen van op een bepaalde manier spreken. Een vroegere vriendin, legt hij uit, was deels Afro-Amerikaans en deels Iers. Ze sprak met een “typisch Chicago” accent. Zijn neven noemden haar “bougie,” en dat maakte hem kwaad. “Ik zou zeggen, ze is niet bougie, ze is gewoon opgegroeid met een Chicago accent. Alleen omdat ze zo praat betekent niet dat ze blank praat. Gewoon omdat ze zwart is betekent niet dat ze moet een zwart accent hebben. ” Theopolus is waarschijnlijk niet de enige die zegt dat hij soms het gevoel heeft “vast te zitten in het midden.” “Ik zit ertussenin,” zegt hij. “Ik zou er nooit in passen, weet je, op vaste grond.”

Maar in voor- en tegenspoed lijkt regionale, langdurige huisvesting aan een opmars bezig te zijn. In het Detroit van de jaren ’60, herinnert Wolfram zich, klonk de AAE nog steeds Zuidelijk, zonder een spoor van frontale klinkers die de invloed van de Great Lakes zouden hebben gesuggereerd. En er was een goede reden voor dat gebrek aan aanpassing: sociale segregatie. Voor aanpassing is het nodig dat accenten zich vermengen. Maar vier decennia later, zegt Wolfram, bevinden we ons in een heel ander linguïstisch en cultureel landschap. “Nu al klinken Afro-Amerikaanse sprekers die in New York wonen New York. Afro-Amerikaanse sprekers die vrij uitgebreid contact hebben met blanke gemeenschappen in Chicago en Philadelphia nemen meer van de regionale kwaliteiten van die dialectgebieden over,” zegt hij.

Aannemende dat we blijven zien dat onze buurten, werkplekken en scholen steeds diverser worden (we duimen), zal die aanpassing waarschijnlijk doorgaan. Verwacht dat AAE veel regionaler zal worden.

Whose Ears?

Het is duidelijk dat AAE niet volledig uniform is. Zelfs vermeende “kern”-kenmerken als die dropped r’s kunnen in verschillende delen van het land niet zo “kern “blijken te zijn. Maar hoe divers is het dan wel? John Baugh, de AAE-geleerde en hoogleraar taalkunde aan de Washington University in St. Louis, is slechts een van de vele Afro-Amerikanen die zich sinds de jaren zestig op het (weliswaar kleine) terrein van de sociolinguïstiek hebben begeven. Hij suggereert dat jouw mening over de uniformiteit of diversiteit van AAE uiteindelijk meer zegt over jou dan over AAE.

Baugh suggereert dat dialecten geen onbevooroordeelde luisteraars hebben. “Er is een zekere mate van linguïstische relativiteit die meespeelt op basis van de mate waarin je aan talen bent blootgesteld”, legt hij uit. “Het maakt echt uit hoe afgestemd je bent op de dialecten, en om voor de hand liggende redenen zijn mensen afgestemd op de dialecten in hun lokale regio, waar ze dagelijks met die dialecten omgaan.”

Mensen met uitgebreide ervaring in Afro-Amerikaanse gemeenschappen (denk aan Ashlee Nichols, Theopolus McGraw, en onze commentator, Amanda Hope) zouden meer afgestemd kunnen zijn op regionale verschillen. Spreek “Boston” uit als “Bawstin” of “soft” als “sawft,” en ze zullen het waarschijnlijk merken. Maar zoals de geschiedenis van het AAE-onderzoek laat zien, fixeren buitenstaanders zich op de overeenkomsten van het AAE: de weggevallen r’s, de samengevoegde i’s en e’s, en de conservatieve klinkers. Frustrerend genoeg biedt AAE genoeg bewijs om degenen die zoeken naar gelijkenis of verschil tevreden te stellen.

“Dus is AAE divers? Is het consistent? Of komt het er gewoon op neer wie er luistert?” Vraag ik Baugh.

Zijn antwoord?

“Ja, ja, ja.”

Heb je zelf een accentvideo die je wilt delen? Laat het ons zien via Twitter. Vermeld @WBEZCuriousCity en gebruik #CCAccents , #AccentTag

Annie Minoff is een productie-assistent voor WBEZ’s Sound Opinions. Volg haar @annieminoff.