Problemy etyczne w medycynie sportowej

Wiele z problemów etycznych w opiece nad sportowcami często wynika z unikalnych i dynamicznych powiązań wielu zainteresowanych stron związanych z franczyzami sportowymi. Należą do nich pracownicy służby zdrowia (lekarz zespołu, trener sportowy i fizykoterapeuci), sami sportowcy oraz kierownictwo, w tym trenerzy, dyrektor generalny, a w sportach zawodowych właściciel zespołu. Inni interesariusze to agenci, rodziny, media i kibice. Ponieważ ci różni interesariusze często mają różne interesy i cele, pracownicy służby zdrowia często popadają w konflikt dotyczący właściwego sposobu leczenia kontuzjowanego sportowca. Konflikty interesów są w takich sytuacjach powszechne. Swisher i wsp.14 przeprowadzili sekwencyjną ankietę w grupie trenerów lekkoatletycznych z doświadczeniem w pracy z drużynami sportowymi w celu zidentyfikowania rodzajów problemów etycznych, z jakimi ci trenerzy często stykają się w pracy ze sportowcami. Jakościowa analiza 154 problemów etycznych doprowadziła do wyodrębnienia 7 tematów. Wśród najwyżej ocenianych tematów znalazły się konflikty interdyscyplinarne, w tym błędna komunikacja na temat ról, konflikty interesów wynikające z podzielonej lojalności, konflikty w działaniu w najlepszym interesie sportowca oraz presja na powrót do gry ze strony trenera, rodzica, przełożonego, administracji lub sportowca.

Anderson i Gerrard3 przebadali próbę 18 lekarzy drużyn sportowych w Nowej Zelandii w celu zidentyfikowania i określenia problemów etycznych. Lekarze zidentyfikowali problemy etyczne związane z poufnością i prywatnością, objawiające się napięciem między wymaganiami medycznymi wobec pacjentów a wymaganiami gry ze strony pacjentów i innych interesariuszy związanych z drużyną. Lekarze zgłaszali konflikty dotyczące ich odpowiedzialności jako lekarzy oraz dokładnej natury ich relacji pomiędzy lekarzem a pacjentem/sportowcem. Poufność była najczęstszą kwestią związaną z informacjami o zdrowiu zawodników od organizacji i mediów. Prywatność była również problemem przy próbie zapewnienia opieki we wspólnym obiekcie, takim jak sala treningowa. Kolejną kwestią była powiernicza odpowiedzialność za opiekę nad pacjentem i presja ze strony organizacji, aby jak najszybciej przywrócić zawodnika do sportu. Wiele osób twierdziło, że źródłem presji na zbyt szybki powrót sportowców do uprawiania sportu są sami sportowcy, trenerzy i inni zawodnicy. Odpowiedzialność wobec sportowców, trenerów, a nawet związków zawodowych zawodników może powodować konflikty. Problemy związane z tą presją obejmowały stosowanie środków przeciwbólowych, aby umożliwić kontuzjowanym graczom kontynuację, problem nieodpowiedniej oceny na boisku z powodu presji czasu oraz wysokie oczekiwania zespołów krajowych i regionalnych, gdy stawki są wysokie.

W rozmowie z dr Johnem Xerogeanesem, szefem medycyny sportowej na Emory University, Atlanta, Georgia (22 stycznia 2012 r.), zidentyfikował on konflikt interesów jako najistotniejszy problem, z którym styka się lekarz zespołu zarówno na poziomie college’u, jak i zawodowym. Mówił o presji, jaką wielu trenerów i właścicieli może wywierać na lekarza zespołu, aby ten przywrócił zawodnika do sportu z minimalnym czasem rekonwalescencji. Chociaż niektórzy sportowcy pragną szybkiego powrotu do sportu, niezależnie od ciężkości urazu lub konieczności przeprowadzenia operacji, powiedział, że nierzadko zdarza się, że na lekarza wywierana jest presja ze strony kierownictwa zespołu w celu szybkiego powrotu do sportu. W takich przypadkach, sportowiec rozwija nieufność w osądzie lekarza zespołu do właściwego dbania o jego najlepsze interesy. W rezultacie i czasami niesprawiedliwie, sportowiec nie zdecyduje się na wizytę u lekarza swojej drużyny, ale zamiast tego wybierze lekarza, który nie jest związany z jego zespołem.

Przeglądając relacje kierownictwa z lekarzami zespołu, Polsky11(pp4-6) stwierdził, że, co nie jest zaskakujące, kierownictwo często wywiera presję na lekarzy zespołu, aby szybko przywrócić sportowca do rywalizacji. Chociaż większość organizacji sportowych ma na uwadze najlepszy interes swoich sportowców, Polsky opisał przypadki, kiedy organizacja wywiera presję na zespół medyczny, aby ten wybrał mniej niż idealną procedurę leczenia sportowca w celu skrócenia czasu rekonwalescencji i szybszego powrotu do gry. Polsky opisał przypadki nacisków ze strony kierownictwa zespołu, zawierających ukrytą groźbę, że lekarz zostanie zastąpiony, jeśli nie będzie popierał polityki kierownictwa. Podobnie, kierownictwo może wywierać znaczną presję na samych sportowców w celu szybkiego powrotu do zdrowia. Sportowcom może również grozić perspektywa rozwiązania umowy o pracę lub utrata wynagrodzenia z powodu utraty czasu gry. W ten sposób mogą oni również wywierać presję na zespół medyczny w celu szybszego powrotu do zdrowia poprzez mniej intensywną procedurę. Te krótkoterminowe zyski stanowią jednak długoterminowe ryzyko.

Presja, aby grać wcześnie, pochodzi nie tylko od kierownictwa (a nawet własności), ale także, jak wspomniano powyżej, od sportowca i jego rówieśników. McKenna i wsp.9 przeprowadzili wywiady z praktykującymi fizjoterapeutami w Wielkiej Brytanii w celu zbadania ich doświadczeń związanych z rehabilitacją elitarnych sportowców. W odpowiedzi na pogłębione wywiady terapeuci stwierdzili, że wielu sportowców podczas rehabilitacji było nieco kruchych emocjonalnie, a cała ich uwaga skupiała się na możliwości powrotu do uprawiania sportu. Wszyscy terapeuci zauważyli, że sportowcy byli niecierpliwi w trakcie rehabilitacji i preferowali szybki powrót do sportu, często ze szkodą dla idealnej rehabilitacji. Znacząca kontuzja często miała duży wpływ na ich stan psychiczny, a jej efekty były czasami podobne do tych, jakie odczuwały osoby, które doświadczyły klęski żywiołowej. Z drugiej strony, reakcje były bardzo zróżnicowane, a niektórzy sportowcy postrzegali kontuzję jako jedynie niewielkie niepowodzenie. Rehabilitacja w przypadku tych osób była postrzegana raczej jako powrót, niż jako zysk lub poprawa. Dodatkowo, czas spędzony podczas kontuzji był postrzegany jako „brak” wszystkich pozytywnych aspektów profesjonalnego uprawiania sportu. Sportowcy byli opisywani jako bardzo utalentowani i nieco aroganccy, do pewnego stopnia, ponieważ czasami wierzyli, że posiadają pewną wiedzę na temat tego, co mogłoby ich poprawić, a czego nie posiadał fizykoterapeuta. Fizykoterapeuta, w przeciwieństwie do niego i w rezultacie, zazwyczaj wykazywał obawy przed rzutowaniem swojej pewności siebie w odniesieniu do leczenia na sportowców. Polsky11 podaje kilka przykładów cytatów z wypowiedzi lekarzy drużyn i trenerów sportowych na temat ogromnej presji, jaką odczuwają sportowcy, by grać z bólem. Ci sportowcy, którzy wrócili wcześniej, byli bardziej szanowani i podziwiani, a ci, którzy tego nie zrobili, byli często piętnowani i wyśmiewani przez kolegów z drużyny. Ponieważ nie ma prawdziwego bezpieczeństwa pracy w National Football League, największym zagrożeniem, że gracze czują się, jeśli nie grają z bólem jest wymiana.

Interesującym źródłem presji jest presja, że lekarze zespołu często umieścić na siebie. Istnieją dwa powody, według Polsky’ego.11 Po pierwsze, lekarze zespołu rutynowo wierzą, że są częścią zespołu i dlatego poświęcają zdrowie zawodnika dla dobra zespołu. Po drugie, lekarz zespołu może wywierać na siebie nadmierną presję, aby zadowolić kierownictwo i utrzymać swoją pozycję ze względu na wiele korzyści wynikających ze statusu lekarza zawodowego zespołu sportowego. Silna presja powodująca konflikt interesów dla lekarza drużyny może spowodować, że narazi on na szwank swój osąd medyczny. Ale jak słusznie przypomina nam Polsky, chociaż konflikty interesów mogą zwiększać ryzyko nieetycznego postępowania, nie są one z natury nieetyczne, a raczej są faktem w praktyce. Lekarze i inni pracownicy służby zdrowia muszą zawsze działać w najlepszym interesie pacjenta, niezależnie od tego, czy jest on sportowcem, czy nie, niezależnie od otoczenia i niezależnie od zachęt.

.