Obraz prezentowany w formie prostokątnego formatu przedstawia wizerunek kobiety w ciemnym ubraniu. która znajduje się w pozycji półobrotu. Siedzą na krześle, a jej ręce są złożone razem, jedna dłoń spoczywa na ramieniu krzesła, a druga jest na wierzchu pierwszej. Kobieta przedstawiona jest twarzą do widza. Leżące włosy kobiety przedzielone są przedziałkiem i przedstawione widzowi w postaci gładkich i płaskich, dobrze widocznych przez leżącą na nich przezroczystą zasłonę włosów. Sukienka dziewczynki jest zielona z cienkimi łączeniami i żółtymi rękawami w szponach. Głowa jest w lekko schowanej pozycji.

Opisując obraz, krytyk sztuki Boris Whipper podkreślił, że twarz Mony Lisy odzwierciedla modę Quatrocento: Mona Lisa ma wygolone brwi wraz z włosami na szczycie czoła. Dolna część obrazu odcina drugą połowę jej ciała, w wyniku czego portret okazał się połowiczny. W dawnych czasach obraz mógł być szerszy i mógł pomieścić parę bocznych kolumn loggii, z których do dziś zachowało się tylko kilka podstaw kolumn, fragmenty xbm są wyraźnie widoczne na krawędziach parapetu. Loggia prowadzi na pustynne pustkowie w obecności wijących się strumieni i jezior, które otoczone są wieloma ośnieżonymi górami widocznymi za wszystkimi postaciami.

Artysta przedstawił Monę Lisę w pozycji siedzącej na tle pięknego krajobrazu i już na pierwszy rzut oka skojarzenie jej znacznie powiększonej postaci z dużą górą widoczną w oddali i krajobrazem nadaje obrazowi obecność niezwykłej wielkości. Dodatkowo wizerunkowi temu sprzyjała obecność kontrastu w postaci zwiększonej plastycznej dotykalności i gładkości sylwetki w obliczu zagłębiania się w zamgloną dal, podobnie jak w krajobrazie z obecnością dziwacznych skał i wyróżniających się wśród nich kanałów wodnych. Portret Giocondy słusznie zasłużył na miano najlepszego przykładu włoskiego wysokiego renesansu w gatunku portretu epoki.

.