Starożytne kości i nowa genetyka pokazują, że wiosenny czawycza pochodzi z pojedynczej mutacji genetycznej; raz utracone, te cenne populacje nie mogą być łatwo odzyskane.

Nowe wyniki badań zespołu prowadzonego przez UC Davis, w tym Dyrektora Naukowego WSC Matta Sloata, zmieniają nasze rozumienie wiosennego Czawycza. Odkrycia, które wskazują na izolowaną mutację genetyczną jako źródło wiosennych zachowań migracyjnych, pomagają wyjaśnić kulturowo i ekologicznie ważne zmagania czawycza wiosennego o przetrwanie w obliczu gwałtownych zmian środowiskowych. Nowe odkrycia naukowe wskazują na potrzebę nowatorskiego podejścia do odbudowy wiosennej migracji czawycza, zwłaszcza, że usunięcie czterech zapór Klamath w 2021 roku otworzy doskonałe siedliska czawycza.

„Te nowe odkrycia jasno ilustrują wyzwania związane z odbudową wiosennej migracji czawycza,” powiedział Sloat. „Aby sprostać tym wyzwaniom, musimy chronić unikalną zmienność genetyczną ukrytą w pozostałych populacjach czawycza wiosennego, zanim zostanie ona utracona na zawsze.”

Badania opublikowane 4 grudnia w Proceedings of the National Academy of Sciences przez grupę kierowaną przez UC Davis przeanalizowały próbki czawycza wiosennego pochodzące ze starożytnych zbiorników (hałd) w najlepszych wiosennych miejscach połowowych znanych rdzennym społecznościom w górnym Klamath – niektóre miejsca sięgają 3100 r. p.n.e.. Grupa przyjrzała się również DNA czawycza z ostatnich powrotów łososia w systemach rzecznych Rogue i dolnego Klamath. Wszyscy odkryli, że Czawyczki wpływające wiosną do słodkiej wody mają jedną mutację genetyczną, która wyzwala ich wczesną migrację. Ich unikalny skład genetyczny silnie sugeruje, że wiosenne populacje czawycza nie mogą łatwo odrodzić się z populacji jesiennych, które nie mają genu wiosennego run.

Poprzednie badania wykazały, że spring-run i fall-run czawycza w tych samych rzekach miały niewielkie ogólne zróżnicowanie genetyczne i że mogą być zarządzane jako jedna jednostka. Ale nowe badania wykorzystały ostatnie postępy w metodach genetycznych, aby znaleźć krytyczną różnicę genetyczną między rybami spring-run i fall-run.

Genetyka pomaga wyjaśnić dlaczego dzikie spring Chinook są prawie wymarłe w większości ich dawnego zasięgu w Waszyngtonie, Oregonie i Kalifornii.

„Springers” ucierpiały bardziej dotkliwie niż fall Chinook z powodu 150 lat zmian w użytkowaniu ziemi. Ponieważ do tarła wykorzystują wyspecjalizowane siedliska wysoko w zlewniach, wycinka lasów, górnictwo, rolnictwo i – co najważniejsze – budowa tam zebrały większe żniwo. A ponieważ są one unikalne genetycznie, populacje spring-run nie są w stanie łatwo odtworzyć się z innych puli genowych.

Strata dzikich spring-run Chinook jest szeroko odczuwalna. Są one wysoko cenione przez rdzenne kultury na Zachodnim Wybrzeżu, gdzie ryby te odgrywają główną rolę w ceremoniach „pierwszego łososia” i są cenione za ich wyjątkowo tłuste mięso. Inni rybacy i miłośnicy owoców morza poszukują springerów ze względu na ich dobre właściwości odżywcze. A ryby są ekologicznie ważne, dostarczając morskich składników odżywczych wyżej w działach wodnych niż ich odpowiedniki fall-run, karmiąc cały łańcuch pokarmowy od jodły do niedźwiedzi do maleńkich insektów.

Nowe badania argumentują dla nowych podejść do ochrony istniejących populacji wiosennych Chinook, w tym nowych systemów zarządzania w miejscach takich jak Oregon’s Rogue River, gdzie zmienione przepływy rzeczne z powodu zapór nieproporcjonalnie wpłynęły na wiosenne biegi.

W górnym basenie Klamath, społeczność ochroniarska będzie musiała przyjrzeć się nowym sposobom na przywrócenie wyspecjalizowanego „genu springer” w miejscu, gdzie czawyczki nie pływały od stulecia. Populacje wiosennych czawyczek w dolnym Klamath są tymczasem nieliczne; grupa badawcza znalazła zaledwie jeden procent z wyspecjalizowanym genem wśród blisko 1000 osobników pobranych w dwóch dolnych dopływach Klamath, Scott i Shasta.

„Usunięcie zapór Klamath stanowi niezwykłą okazję do ponownego połączenia odpowiednich siedlisk wiosennych czawyczek” – mówi Sloat. „Jednak 100-letni spadek liczebności wiosennych czawyczek w dorzeczu był tak poważny, że trudno będzie przywrócić je do ich historycznych siedlisk.”

Bez szybkiej zmiany naszego podejścia do ochrony i przywracania wiosennych czawyczek, możemy stracić tę cenną część rodziny łososiowatych.

.