Podobnie jak w przypadku wielu technologii przednowoczesnych, nie wiadomo, kiedy i gdzie pojawił się pierwszy trebusz. W przeciwieństwie do starożytnej artylerii, która polegała na skręcaniu (skręcaniu) w celu dostarczenia siły balistycznej, średniowieczne trebusze wykorzystywały prostsze działanie dźwigni do napędzania pocisków. Podobnie jak w przypadku huśtawki, gdy jedna strona dźwigni została siłą przyciągnięta do ziemi, poprzez pociągnięcie za liny (trebusze trakcyjne) lub ciężar (trebusze z przeciwwagą), pocisk – najczęściej kamień – był uwalniany z procy przymocowanej do drugiej strony.

Trebusz trakcyjny powstał prawdopodobnie w Chinach między V a III wiekiem p.n.e.. Kiedy został wprowadzony na zachód i przez kogo, nie wiadomo. Trebuchety mogły być używane przez plemiona germańskie atakujące imperium rzymskie, ale bardziej wiarygodne dowody pochodzą od naocznego świadka awarsko-słowiańskiego oblężenia Salonik w 597 roku oraz ze źródeł islamskich z końca VII wieku.

Trebuchet z przeciwwagą, również wynalazek chiński, zastąpił trebusz trakcyjny w połowie XII wieku i pozostawał w użyciu do XV wieku. Był on w stanie wyrzucić pocisk na odległość do 300 metrów, ale stromy łuk jego lotu ograniczał skuteczność przeciwko fortyfikacjom. Doprowadziło to do przekonania, że trebusze były używane głównie do wystrzeliwania przedmiotów ponad mury, w tym chorych tusz zwierzęcych lub głów pojmanych mężczyzn.