Odrzucamy jego osiągnięcia jako część naszej kultury.

Kiedy Drake został uznany przez Spotify za artystę dekady, nie było to aż tak wielkim zaskoczeniem. Zdominował listy przebojów, odkąd oficjalnie pojawił się na scenie około 2009 roku i przyniósł ze sobą nowe spojrzenie na muzykę hip-hopową, takie, w którym śpiewa melodie R&B tak samo, jak uderza cię z boom, bap rapowymi barami.

Ale pośród gratulacyjnych tweetów od jego rówieśników i komentarzy w przód i w tył na temat tego, czy zasłużył na ten tytuł, nikt nie sparował rzeczywistości, że najlepszy muzyk tej dekady jest czarny.

W ostatnim wywiadzie wideo z Rap Radar, rzadkość dla Drake’a, który nie zrobił wywiadu wideo sit down od lat, lamentuje nad omijaniem tego braku uznania. Przyznaje, że jest to coś, co mu przeszkadza (nie użył tych dokładnych słów), ale zasadniczo po prostu trzyma to w ruchu.

Dlaczego więc nie uznajemy, że ktoś, kto był na listach przebojów przez około 500 tygodni, odkąd zaczął wydawać muzykę, ktoś, kto ma najlepiej zarabiającą rapową trasę koncertową wszech czasów, artysta, który zdefiniował dekadę i sprzedał dziesiątki milionów płyt, jest tak naprawdę z naszej kultury?

Gdzie są wszystkie #blackexcellence, kiedy wspomina się imię Drake’a? On jest mieszaną rasą (biały, żydowska matka i czarny ojciec), ale tak samo jest J. Cole i dostaje nieskończoną czarną miłość. Może to dlatego, że jest raperem, który jest w swoich emocjach i bezkompromisowo tworzy muzykę dla kobiet. W hiper-męskim świecie hip hopu, to właśnie było przedmiotem krytyki Drake’a. Jeden, że odrzuca, ale jako fan rapu, mogę zdecydowanie zobaczyć, jak to odgrywa rolę w zmniejszaniu jego „czarnej karty.”

Czy to może mieć coś wspólnego z faktem, że jest Kanadyjczykiem? Hip hop jest amerykańską formą sztuki, która rozprzestrzeniła się na cały świat, ale Stany Zjednoczone wciąż dominują. Rasa w Ameryce jest zniuansowaną, skomplikowaną kwestią, która kształtowała kraj od jego początków. Czy to możliwe, że nawet jeśli Drake identyfikuje się jako czarny, nadal jest w pewnym sensie outsiderem, ponieważ nie został wychowany wewnątrz tych granic?

Naprawdę nie chcę wierzyć, że to dlatego, że jest jasnoskóry. Zamierzam dać nam trochę kredytu i założyć, że odcień skóry Drake’a nie jest wystarczającym powodem do kwestionowania jego czarności.

Więc dlaczego? Czy nie jest on odpowiednim archetypem? Nie jest wystarczająco twardy, krzykliwy, arogancki, aby zagwarantować pełną akceptację? Nie jest tak celebrowany w naszej kulturze jak jego odpowiednicy. Kendrick Lamar jest czarną rodziną królewską. Nie ma prawie żadnej wzmianki o jego imieniu bez przypisania Kendricka do jakiegoś aspektu czarności.

Przyznaję, odniesienia do czarnej egzystencji odbijają się echem w muzyce Kendricka bardziej niż Drake’a. Cały drugi album Kendricka To Pimp a Butterfly był poświęcony czarnemu doświadczeniu. Drake nie poświęca i prawdopodobnie nigdy nie będzie poświęcał tak wiele uwagi byciu czarnym w swojej muzyce. To nie jest jego styl. Ale ponieważ wybiera tworzenie muzyki o tematach otaczających miłość, niepewność i ambicję, czy to sprawia, że jego doświadczenie jako czarnego człowieka jest mniej autentyczne?

Gdyby stworzył piosenki takie jak „Blacker the Berry” lub „Alright”, czy bardziej jawnie okrzyknęlibyśmy Drake’a jako to, czym był – najbardziej udanym czarnym artystą ostatniej dekady? Lub jest tam jakiś rodzaj gwiazdki, ponieważ można usunąć słowo czarny z mojego ostatniego zdania i to nadal będzie prawdziwe?

Tak, jestem Kanadyjczykiem. Z Toronto, a dokładniej z tego samego miasta, w którym dorastał Drake. Wiem, jaki wpływ wywarł na to miasto. Muzycy, producenci, świat sportu, promotorzy klubów i prawie każdy kreatywny jest winien Drake’owi podziękowania za pokazanie nam, że jest to możliwe i za to, że na zawsze zmienił nasze spojrzenie na to, jak postrzegamy siebie jako miasto. Dajemy mu to odniesienie (jego pseudonim to 6 God, 6 jest odniesieniem do Toronto). Więc kiedy szersza czarna społeczność nie wydaje się być pokazując ten sam poziom uznania, jestem w lewo zastanawiając się, gdzie Drake poszedł źle.

Although I don’t think any of this is his fault. Czasami narracje powstają poza naszą kontrolą. I z kimś tak sławnym jak Drake, wyobrażam sobie, że niemożliwe jest kontrolowanie każdej narracji, która się pojawia. Ale nie powinniśmy tak łatwo odpuszczać tej. On nas reprezentuje. Przez samo jego istnienie, jest to prawda. Powinniśmy okazać więcej dumy z tego, co znaczy dla naszej kultury, zamiast poddawać się wszelkim innym wymysłom mającym na celu odrzucenie rzeczywistości, że jest i zawsze był kimś mniejszym.

CRY