Metoda karania stosowana w Arabii Saudyjskiej jest z pewnością barbarzyńska, ale historycznie daleka od rzadkości.

Nie zdobywa się przydomka „Sędziego wisielca” przypadkowo. Pod koniec XVII wieku George Jeffreys, z pochodzenia Walijczyk, zapracował na swoją bujną reputację – i to nie tylko na szubienicy. Skazawszy młodą kobietę na chłostę z tyłu wozu, poradził wykonawcy kary: „Kacie, każę ci zwrócić szczególną uwagę na tę panią! Biczuj ją solidnie, człowieku. Biczuj ją, aż jej krew spłynie! Jest Boże Narodzenie, zimny czas dla pani do rozbierania się! Dopilnuj, abyś dokładnie ogrzał jej ramiona.”

Publiczne chłosty wyszły z mody na Zachodzie, ale temat wzbudził ponowne zainteresowanie w ostatnich dniach wraz ze skazaniem Raifa Badawiego, saudyjskiego aktywisty, który otrzymał dziesięć lat więzienia, 1 milion riyali (267 000 dolarów) grzywny i 1000 batów za założenie bloga o nazwie Wolni Saudyjscy Liberałowie, który krytykował saudyjskich duchownych – lub, w saudyjskim języku prawnym, „obraził islam”. Pierwotnie został skazany na siedem lat więzienia i 600 batów, ale udało mu się doprowadzić do ponownego procesu – ze szkodą dla niego. Jego żona i trójka dzieci uciekli z kraju.

Sprawa wywołała międzynarodowe oburzenie, ze szczególną uwagą poświęconą biczom, z których pierwsze 50 zostało wymierzonych w zeszły piątek. Nagranie z telefonu komórkowego rzekomo pokazuje Badawiego cierpiącego podczas pierwszej rundy wyroku. Przed meczetem al-Dżafali w mieście Jeddah stoi on w spodniach i koszuli, a saudyjski urzędnik uderza go w plecy, pośladki i nogi długą pałką, szybko i wielokrotnie. Według relacji naocznych świadków, Badawi zachował milczenie.

Tych, którzy są skłonni obejrzeć wideo, może się okazać, że wydarzenie jest raczej oswojone. W rzeczy samej, jest tak z pewnością, gdy weźmie się pod uwagę historycznie.

Flogowanie ma długą i zróżnicowaną historię. Określając procedury osądu sporów, synowie Abrahama mają powiedziane: „Stanie się tak, jeśli niegodziwiec będzie godzien być pobity, że sędzia każe mu się położyć, a będzie pobity przed jego obliczem, stosownie do jego winy, przez określoną liczbę. Czterdzieści pasów może mu dać, a nie więcej.” „Spośród Żydów pięć razy otrzymałem czterdzieści pasów z wyjątkiem jednego” – wspomina Paweł Koryntianom.

Rzymianie wymierzali baty ze szczególną gorliwością, wymyślając coraz to nowe narzędzia, aby zwiększyć niedolę: na łagodnym końcu płaski skórzany pasek; na śmiertelnym końcu długie bicze z, na ich końcach, kulami z metalu z wystającymi fragmentami metalu lub kawałkami kości. Nierzadko biczowanie, które poprzedzało ukrzyżowanie, okazywało się śmiertelne.

Piętnaście wieków później Tatarzy wprowadzili do Rosji swoją własną odmianę, knut, który często posiadał na końcu metalowy drut lub haki. „Kutas! Nie ma w języku żadnego cywilizowanego ludu słowa, które by oddawało ideę większego okrucieństwa i bardziej potwornego i nadludzkiego cierpienia” – pisała Germaine de Lagny w 1854 roku:

Kutas! Słysząc to jedno słowo, Rosjanina ogarnia lodowaty dreszcz, czuje jak zimno ogarnia jego serce, a krew krzepnie w jego żyłach; słowo to wywołuje gorączkę; miesza zmysły i napełnia umysł przerażeniem: to jedno słowo ogłupia cały naród składający się z 60 000 000 dusz. Czytelniku, czy wiesz, co to jest knut? Odpowiesz, być może, że jest to śmierć. Nie, to nie jest śmierć; to jest coś tysiąc razy gorszego.

Oczywiście, jak zauważa wielebny William M. Cooper w swojej zabawnej, choć ponurej Historii rózgi z 1877 roku, która bada praktykę chłosty w czasach starożytnych i współczesnych, chłosta nie była tylko praktyką formalnego sądownictwa. Pasów mogli się spodziewać służący (zwłaszcza niewolnicy) w domu i uczniowie w szkole. Ojcowie paryskiej szkoły dla chłopców św. Łazarza „biczowali nie tylko swoich uczniów, ale także wszystkich obcych, którzy mogli być im w tym celu poleceni. Notatka, taka jak: „M. So-and-so składa wyrazy uznania ojcu – i prosi go, aby nagrodził okaziciela dwudziestoma dobrze nałożonymi pasami”, jeśli towarzyszyła temu odpowiednia opłata, z pewnością była natychmiast honorowana. W rezultacie powstał „bardzo rozległy biznes biczowania”.

Flagelacja była również przyjęta przez wielu religijnych. Byli oczywiście chrześcijanie, zarówno ortodoksyjni – tacy jak król Francji Ludwik IX, późniejszy święty Ludwik – jak i heretyccy – sekta flagellantów, potępiona później przez Kościół katolicki. Ale na tysiąc lat przed samoumartwiającymi się mnichami, zauważa Cooper, starożytni Spartanie organizowali „Dzień Biczowania”, którego główną ceremonią było biczowanie chłopców przed ołtarzem Diany. . . . Biczowania te były często tak srogie, że krew tryskała obficie z rany, a wielu umierało pod batem bez wydania jęku lub zdradzając jakiekolwiek oznaki strachu. Taka śmierć była uważana za bardzo zaszczytną”. Dr Livingstone, wielki odkrywca, donosił o czymś podobnym wśród plemion w południowej Afryce.

W świetle tej antropologii, praktyka Arabii Saudyjskiej zaczyna wyglądać mniej outré. Nie jest ona nawet anachroniczna: Delaware zdelegalizowało chłostę dopiero w 1972 r. (choć ostatni przypadek miał miejsce 20 lat wcześniej).

Nie, problemem – w Arabii Saudyjskiej, i w wielu innych ponad trzydziestu krajach, które zezwalają na sądowe kary cielesne – jest niewybaczalny „system sprawiedliwości”, który wymierza chłostę – i wiele innych kar o wiele bardziej denerwujących (Arabia Saudyjska za karę odrąbywała ręce, wydłubywała oczy, wykonywała egzekucje przez ścięcie, publiczne ukamienowanie i ukrzyżowanie).

Przypadek Badawiego jest doskonałym przykładem „sprawiedliwości” w pracy w Arabii Saudyjskiej, Iranie, Sudanie i podobnych krajach. Zgodnie z prawem szariatu, które reguluje sprawy karne, pojedynczy sędzia może określić winę i „odpowiednią” karę w oparciu o swoją osobistą interpretację Koranu – jest to pewny program łączenia niekontrolowanej władzy plenipotenta z religijną gorliwością. Dla Badawiego oznaczało to nie tylko proces za jego polityczne wypowiedzi (których wolność jest, jak przypomniały ostatnie wydarzenia w Paryżu, nieodzowną zasadą zachodniego liberalizmu), ale skazanie – lub, bardziej precyzyjnie, dwa skazania i niewytłumaczalnie zwiększoną karę za drugim razem.

I aby jeszcze bardziej udowodnić, że jego system jest slupem nietolerancji i kaprysu, adwokat Badawiego (i szwagier) Waleed Abu al-Khair został skazany na dziesięć lat więzienia w lipcu – za „podburzanie opinii publicznej”, „znieważanie sądownictwa” i „podważanie reżimu i urzędników”. We wtorek tego tygodnia, pięć lat zostały dodane do jego wyroku za jego niewyrażenie skruchy.

Ale w Arabii Saudyjskiej i podobnych społeczeństw, prawo i ludzie są w zgodzie: „On mówił o Allahu i jego Posłańcu” – mówi widz, wyjaśniając przestępstwo Badawiego towarzyszowi, zgodnie z tłumaczeniem wideo z chłosty. „Dekapitacja”, mówi przyjaciel. „Tak”, zgadza się drugi, „powinno.”

Badawi wytrzyma swoje chłosty. O wiele bardziej niebezpieczny jest totalitaryzm religijny, który je wymierza, i o wiele gorszy.

– Ian Tuttle jest William F. Buckley Jr. Fellow w National Review Institute.