Trevor Miller zastanawia się nad Celtic Spirituality.

Uwielbiam 'The Antiques Roadshow’, gdzie wszystkie sposoby zwykłych przedmiotów gospodarstwa domowego z 'tam i wtedy’ lat minionych są prezentowane w 'tu i teraz’ dnia dzisiejszego, wyjaśnione i wycenione. Tam są często wielcy niespodzianki dla ludzi, robić ja życzyć utrzymywałem więcej rzeczy przekazywali od mój dziadków. Dla młodszych ludzi były to tylko rzeczy, nowości, których wcześniej nie widzieli, ale dla starszych były to wspomnienia, nostalgiczne ponowne odkrycie przeszłości, która w dużej mierze została utracona. Pamiętam, jak przekazałem mojemu synowi Jonny’emu moje cenne samochodziki Matchbox i zabawki Dinky z mojego dzieciństwa, które oczywiście, choć nowe dla Jonny’ego, wywoływały u mnie wszelkiego rodzaju wspomnienia.

To właśnie dzieje się w ciągu ostatnich 35 lat z celtycką duchowością. Wciąż istnieje ogromne zainteresowanie wszystkim, co celtyckie, choć być może osiągnęło ono już szczyt. Wydawcy przewracali się przez siebie, by wydać książkę za książką, póki zainteresowanie było. Niektóre są suche jak kurz prace akademickie z setkami przypisów, a inne znacznie gorsze, „smak miesiąca” popularne romantyczne twee rzeczy. The Celtic themepark 'Be a celt for a day’ doświadczenie, jak jakiś rodzaj duchowego Disneyland.

Dla the Northumbria Wspólnota tam być nigdy jakaś projekt lub zamiar to lub tamto, w tym Celtic. To był i jest prosty fakt, że kiedy zmagaliśmy się z wezwaniem Boga do naszego życia, kiedy próbowaliśmy odpowiedzieć na pytania 'Kogo szukacie?’ 'Jak więc mamy żyć?’ 'Jak mamy śpiewać pieśń Pana w obcej ziemi?Kiedy badaliśmy autentyczną północnumbryjską duchowość, odkryliśmy (w historii i nauczaniu celtyckiego kościoła w Northumbrii) promienie światła w ciemności, spójność w zamieszaniu, które nadawały sens nonsensowi w nas i wokół nas oraz dawały nam zrozumienie naszej własnej duchowej podróży w Bogu. Tu i teraz” naszej własnej podróży zaczęło nabierać sensu, ponieważ tam i wtedy” niektórych aspektów celtyckiej duchowości stało się skarbnicą mądrości, która dała nam język do wyjaśnienia i wyrażenia tego, co Bóg położył na naszych sercach.

Największym odkryciem było to, że serce celtyckiej duchowości było po prostu życiem, podążaniem Drogą, podróżowaniem w codziennej zwyczajności życia – bólu i przyjemności, bólu serca i nadziei, rozczarowań i marzeń. Jest to bardzo ważne, ponieważ tym właśnie jest duchowość.

Czym jest DUCHOWOŚĆ?

Dom John Chapman, opat benedyktyński znany ze swoich „Listów duchowych” powiedział kiedyś, że wszyscy pisarze duchowi nie zgadzali się ze sobą i że on nie zgadzał się z nimi wszystkimi. To zdrowe przypomnienie, że duchowość przybiera wiele kształtów i form. Jest to również słowo często używane w większości współczesnych tradycji i chociaż historycznie jest to termin, który rozwijał się i zmieniał w swoich akcentach, jego współczesne użycie jest po prostu opisem tego, jak przeżywamy to, w co najgłębiej wierzymy.

Duchowość opisuje więc nasze podejście do życia – co myślimy, co i jak robimy, co widzimy itd. Być może mamy przynajmniej podobieństwo jej znaczenia, kiedy mówimy o mentalności, sposobie myślenia lub światopoglądzie danej osoby.

Sr Benedicta Ward pisząc o duchowości św. Cuthberta trafia w sedno, kiedy mówi: „Przez duchowość rozumiem to, co sam

Cuthbert myślał, mówił, robił i modlił się w świetle Ewangelii Chrystusa”. Duchowość jest tym, jak żyjemy, co myślimy, co mówimy, co robimy, jak się modlimy, przyjmując i wyrażając Ewangelię w naszych codziennych rolach, obowiązkach i relacjach. Dla naszej Wspólnoty to przyjmowanie i wyrażanie Ewangelii odbywa się przez pryzmat naszej Reguły życia, Dyspozycyjności i Podatności.

Nasza osobista historia i duchowość jest jak głęboka studnia nagromadzonych wartości i doświadczeń, z której wszyscy możemy czerpać mądrość i siłę do różnych zadań, decyzji i relacji, z którymi mamy do czynienia w codziennym życiu. W dobrych i złych czasach, w radości i smutku, które składają się na niedokończoność życia.

W tym wszyscy jesteśmy boleśnie świadomi, że nie wszystko, co gromadzimy, jest dla nas pomocne i dobre, i że musimy od czasu do czasu oczyszczać studnię. To Bernard z Clairvaux powiedział: „Każdy musi pić ze swojej studni”, więc jeśli woda staje się stagnująca, może nas zatruć, a my musimy (z pomocą Ducha Świętego) utrzymywać wodę świeżą i płynącą, poprzez ciągłe sprawdzanie, czy nie ma jakichś śmieci blokujących przepływ naszego wzrostu w Bogu.

Dlatego tak ważne jest, aby nasza duchowość nie była postrzegana jako oddzielny przedział oznaczony jako święty, podczas gdy prawdziwe życie toczy się we wszystkich innych przedziałach oznaczonych jako świeckie. To znaczy, że szukamy Go i jesteśmy gotowi Go słuchać tylko wtedy, gdy jesteśmy zaangażowani w te święte rzeczy – modlitwę, śpiewanie hymnów, medytację – i jeśli z jakiegokolwiek powodu nie udaje nam się robić tych rzeczy, to w konsekwencji w ogóle nie spotykamy się z Bogiem. (Albo, co gorsza, myślenie, że jeśli Bóg przemawia tylko przez Biblię – wtedy wszystko, co musimy zrobić, to zamknąć Biblię i to skutecznie zamyka Boga).

Worship jest wszystkim, czym jesteśmy i co robimy, zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz struktur kościoła. Całe nasze życie jest poszukiwaniem Boga, aby wszystko, czym jesteśmy i co robimy, było ofiarą uwielbienia dla Boga. Duchowość jest całością naszego życia, ponieważ nie chodzi w niej o robienie, ale o bycie. Tak, że cokolwiek „robimy” – robimy to jako osoba, którą jesteśmy, nasza osobowość (umysł, emocje, ciało, duch, wola) jest zintegrowaną całością. To jest nasze bycie – ta sama osoba idąca do pracy, gotująca posiłek, czytająca Biblię, kosząca trawnik, krzycząca na dzieci, odmawiająca modlitwy, oglądająca telewizję, śmiejąca się, płacząca, znudzona, podekscytowana, zła, smutna – duchowość dotyka i wpływa na każdą część naszego życia, a każda część naszego życia dotyka i wpływa na naszą duchowość – życie całej osoby w relacji z Bogiem. Relacja nie jest statyczna, ale dynamiczna, jest żywa i wzrasta, rozwija się, „wyciąga rękę” w ciągłym ruchu w kierunku zmiany i transformacji.

Dlatego właśnie jest nieuporządkowana, ponieważ zawsze jest w procesie, a każdy plac budowy jest nieuporządkowany i będzie nieuporządkowany aż do jego ukończenia, ale jest cel, cel, który sprawia, że (w naszych lepszych chwilach) jest ekscytującą przygodą wypełnioną tajemnicą, albo mówiąc wernakularnie „nie wiemy, co na ziemi robimy lub dokąd zmierzamy”, ale Bóg wie!

DUCHOWOŚĆ CELTYCKA

Jednym z wielkich odkryć było dla nas to, że nigdy nie odbywamy tej podróży sami. Nie tylko mamy dziś wielu towarzyszy podróży, ale jesteśmy również świadomi, że wielu z nich kroczyło tymi ścieżkami przed nami i że „kroczymy tam, gdzie kroczyli święci”, połączeni przez wiarę z „wielkim obłokiem świadków”, którzy zachęcają nas, byśmy szli dalej i dalej. Hebrajczyków 12:1-3.

Tak więc, chociaż swobodnie przyznajemy, że duchowość przybiera wiele form, ma wiele strumieni, jesteśmy połączeni wspólną duchowością z nurtem pustynnym, celtyckim, monastycznym, kontemplacyjnym. Tam właśnie jesteśmy zakorzenieni, tam przynależymy i tam jest nam najwygodniej. Nie oznacza to, że nie czerpiemy wielkiej pomocy i inspiracji z wielu innych nurtów i tradycji, które składają się na bogaty gobelin Kościoła Bożego. Nauczamy!

Wszystko, czego kiedykolwiek nauczaliśmy, to to, że Bóg pokazał nam, tak jak pokazał wielu innym, „sposób wyrażania Drogi”. Bóg zabrania jakiejkolwiek arogancji lub głupoty, która mówi, że mamy 'wszystko’, to jest język kultów i sekt.

Nie staramy się też powielać epoki dawno minionej i czasami zmagaliśmy się ze swobodnym używaniem słowa 'celtycki’, ponieważ jest ono bardzo źle rozumiane, często źle przedstawiane i nadużywane przez populizm. np. 'dziwaki i brodacze’, modna najnowsza moda, niedorzeczna nostalgia, która romantyzuje o 'dzikich falach rozbijających się o mgliste brzegi’ jako wyraz celtyckiego chrześcijaństwa.

Wszystko co mówimy (i to bardzo nieśmiało) to to, że niektóre z tych biblijnych i etycznych emfaz, które były centralne dla stylu życia i nauczania monastycyzmu pustynnego i celtyckiego mają prawdziwe podobieństwa do emfaz, które Bóg położył na naszych własnych sercach. Odkrycie niektórych z ich emfaz w naszych poszukiwaniach duchowości Northumbrii, dało nam język do zrozumienia samych siebie i pomogło nam opowiedzieć naszą historię.

KIM BYLI CELTOWIE?

W wiekach przed naszą erą, północni sąsiedzi starożytnej Grecji i Rzymu byli znani pod określeniem KELTOI = obcy lub ukryci. Słowo CEILT = 'akt ukrywania’, od którego pochodzi słowo Kilt, krótka męska spódnica tradycyjnego stroju celtyckiego, a wszyscy wiemy, co kryje pod sobą kilt!

Południowa flanka tych ludów przybyła na południe od Morza Czarnego i osiedliła się w części współczesnej Turcji znanej jako Galacja w czasach biblijnych. Celtyckie ludy i języki można było również znaleźć w dużej części Europy, w tym w Bretanii, Galii i na Wyspach Brytyjskich. Następnie, po inwazji Anglosasów, ludy celtyckie zostały w dużej mierze zepchnięte na zachodnie krańce, osiedlając się w Kornwalii, Walii, na wyspie Man, w Kumbrii, Szkocji i całej Irlandii. Tak więc od najdawniejszych czasów prawie cała Brytania i Irlandia była, kulturowo przynajmniej, celtycka. Tak, że słowo Celtic obejmuje całą kulturę, która obejmowała pogańskie i przedchrześcijańskie elementy, jak również tzw. kościół celtycki.

Byli to wiejscy, plemienni, zawsze w ruchu ludzie, 'pagani’ i jako tacy różnili się od kościoła rzymskiego, który identyfikował się z dominującą siłą miast. Kościół rzymski nie był pewien jak odpowiedzieć tym ludziom, ponieważ byli oni raczej relacyjni niż racjonalni, raczej inspirujący niż instytucjonalni.

Irlandia (w przeciwieństwie do Brytanii i Galii) była nietknięta przez Imperium Rzymskie, dlatego to właśnie z Irlandii duchowość celtycka miała swoje korzenie, pasję i ekspansję. Patryk do Irlandii 432, Kolumba 560 Irlandia do Iona, Aidan 635 do Lindisfarne. Columbanus 591 do Francji, Włoch i tak dalej. W całej Europie znajdują się starożytne miejsca/krzyże świętych irlandzkich i północnumbryjskich świadczące o misji monastycznej.

Więc chcemy uczyć się z historii, a nie żyć w niej. Nie chcemy powielać jakiegoś okresu czasu, jak to czyni wielu w wyrażaniu swojej wiary. Tak więc mamy język z XVII wieku, hymny z XVIII wieku, moralność z XIX wieku i wartości klasy średniej z XX wieku, a nie współczesny wyraz życia w Bogu z XXI wieku. Tak więc, chociaż nie ma wątpliwości, że byliśmy i jesteśmy w dużym stopniu informowani i inspirowani przez aspekty duchowości celtyckiej, nie jesteśmy Wspólnotą Celtycką. To nie jest nasz „powód bycia”. Jesteśmy 'nową monastyczną’ Wspólnotą w tym sensie, że jesteśmy po prostu wśród tych, którzy próbują nieść pałeczkę, która została przekazana naszemu własnemu pokoleniu, abyśmy w jakiś bardzo mały sposób mogli rozpalić płomień, kontynuować tradycję i być częścią modlitw Ojców i Matek Pustyni, Celtyckich Świętych i Misjonarzy dla naszego własnego pokolenia.

CHARYSTYKA

1] Monastycyzm

W celtyckim świecie chrześcijańskim każdy „kościół” był monastyczny. Kiedy więc mówimy o kościele celtyckim, jest to synonim klasztoru, ludzi żyjących we wspólnocie. Nie chodziło o zwykłe głoszenie prawd, ale o życie ewangelią we wspólnocie. Utożsamiali się z Elisabeth Goudge, która parafrazuje Franciszka z Asyżu: „Franciszek chodził wszędzie głosząc Ewangelię i czasami używał słów”. (Głosić Ewangelię, jeśli to konieczne, używać słów).

Nie był to tak bardzo centralny nacisk na GNOSIS = wiedzieć, skutkujący racjonalnym, propozycjonalnym przedstawieniem faktów ewangelicznych. To może prowadzić do arogancji postawy 'mamy wszystko’ i jeśli dochodzi do odrzucenia propozycji, często oznacza to również odrzucenie osoby.

Raczej kładzie nacisk na ACSESIS = żyć, co jest relacyjne i osobiste. Jest to 'przyjdź i zobacz’ z Jana 1.43. Jest to poszukiwanie bycia 'w domu z Jezusem’. To zadawanie pytań: 'Kogo szukacie?’ i 'Jak więc mamy żyć?’

Magnus Magnussen dobrze to ujął, kiedy zauważył, że rzymscy duchowni mówili 'Rób to, co mówię i oczekiwali, że będą mi posłuszni, celtyccy duchowni mówili 'Rób to, co ja robię’ i mieli nadzieję, że będą naśladowani’. Dlatego zachęcano do przyjaźni dusz – Anam chara.

Klasztor był szkołą monastyczną, w której poszukiwanie Boga było 'jedyną niezbędną rzeczą’ – podstawą życia. Nauczanie tego, czym żyjemy, żyjąc tym, czego uczymy” to styl życia, który chcemy powielać. To dlatego (jako Wspólnota) mówimy o 'nowym monastycyzmie’, ponieważ wierzymy, że Bóg powołał nas razem jako współczesny wyraz pustynnej, monastycznej tradycji, która czerpie i inspiruje się naszym celtyckim dziedzictwem.

2] Zasada sakramentalna

Jest to celebracja zwyczajności i uziemionego człowieczeństwa. Wierzyli oni, że nic nie jest świeckie, ponieważ wszystko jest święte. Nic nie jest poza Bożą miłością i łaską. David Adam pisze: „Wizja Celtów była raczej sakramentalna niż mistyczna. Widzieli Boga w rzeczach i poprzez rzeczy, a nie w bezpośrednich wizjach. Celt mówi, że musimy poświęcić czas, aby nauczyć się grać na 'pięciostrunowej harfie’ = 5 zmysłach. To, co słyszymy, widzimy, wąchamy, smakujemy, dotykamy – wszystko to mówi o Bogu. To jest życie wcielone, jak napisał Apostoł Jan: 'To, co widzieliśmy od początku…’ 1John 1

To była „święta światowość”, by użyć sformułowania Bonhoeffera, gdzie holistyczne podejście do życia wyrażało się codziennie w prawdziwej, wcielonej zwyczajności życia takim, jakie ono jest. Nie istniał fałszywy podział na to, co święte i świeckie. Gdzie zintegrowane życie ciała i duszy, pracy i kultu, cudowności i zwyczajności; modlitwa i życie są normą. Sakramentalne spojrzenie, które, ponieważ widzi Boga we wszystkim, zachęca do szacunku dla Bożego stworzenia i do troski o jego świat. Codzienna duchowość zwyczajności, dostępna dla wszystkich. Nigdy nie antyintelektualna, była to duchowość uziemiona, która spotykała ludzi tam, gdzie oni byli. Ludzie nie musieli wspinać się na kościelne mury ani uczyć się „świętej mowy Boga”, aby spotkać „cienkie miejsce”

Esther De Waal dobrze to ujęła: „Celtyckie podejście do Boga otwiera świat, w którym nic nie jest zbyt pospolite, aby nie mogło być wywyższone i nic nie jest tak wywyższone, aby nie mogło stać się pospolite.Wierzyli, że obecność Boga przenika codzienne życie i w ten sposób je przemienia, tak że w każdej chwili, każdy przedmiot, każda praca może stać się miejscem spotkania z Bogiem. W codziennych wydarzeniach i zwyczajnych sposobach, tak że mamy modlitwy o wstanie z łóżka, o rozpalenie ognia, o ubranie się, o wydojenie krowy itd.

3]. Kontemplacja i Misja

Zaangażowanie w Misję (co oznacza „bycie posłanym/posłuszeństwo wobec zadania”) jako łączenie się z ludźmi, wspólnota w drodze, budowanie relacji, zgłębianie duchowości; życie w historii i przeżywanie historii. Dla Wspólnoty jest to angażowanie się w misję poza kontekstem bycia w klasztorze.

Jest to świadome przedkładanie osobowości nad produktywność; jest to uznanie, że „jestem istotą ludzką, a nie człowiekiem, który robi”. To wolność do bycia, do przyjęcia celowej bezużyteczności i tracenia czasu z Bogiem. Thomas Merton dobrze to opisuje: „Mnich nie jest zdefiniowany przez swoje zadanie, swoją użyteczność; w pewnym sensie ma być bezużyteczny, ponieważ jego misją nie jest wykonywanie tej czy innej pracy, ale bycie człowiekiem Boga.”

Jest to egzemplifikowane przez przypływy i odpływy Świętej Wyspy. Znaczące jest, że Aidan, pochodzący z Iony, wybrał Lindisfarne jako centrum swojej misji, ponieważ jest ono odcięte od stałego lądu na pół dnia. Aidan wybrał Lindisfarne, ponieważ przypominało mu o Ionie, ale także dlatego, że przypominało mu o potrzebie celi i korabia, bycia i działania, klasztoru napędzającego misję, szukania Boga w sercu, aby lepiej służyć Bogu w świecie. Jest to widoczne w błogosławieństwie z naszego Oficjum porannego: „Niech pokój Pana Chrystusa idzie z wami, dokądkolwiek was pośle… niech was przyprowadzi do domu, radując się z cudów, które wam pokazał…”

The Nether Springs mówiło o przypływie, zamknięciu, szukaniu Boga i stawianiu czoła sobie w celi.

Górne Źródła mówiły o odpływie, spotkaniu, inicjatywach Ducha w korakli.

Podróż wewnętrzna – krajobraz serca i podróż zewnętrzna – krajobraz ziemi są częścią tego samego życia obejmującego/wyrażającego dostępność dla Boga i dla innych. Życie było postrzegane jako pielgrzymka.

Frederick Beuchner napisał „Wiara jest podróżą bez map” i częścią naszej dyspozycyjności wobec Boga i innych jest gotowość do chodzenia w paradoksie życiowej niepewności; bycie zadowolonym z życia pytaniami bez znajomości wszystkich odpowiedzi.

Ruszanie w nieznane jak i znane, wędrowanie z miłości do Chrystusa (zastanawianie się również z miłości do Chrystusa) świadome, że nasz Bóg jest Bogiem niespodzianek. Nasze życie może obejmować pielgrzymowanie i peregrynację w sensie fizycznym i jest to z pewnością część wizji naszej Wspólnoty, ale dla nas wszystkich – przypływ jest, odpływ jest, korab jest na morzu – mówi o wewnętrznej podróży wiary wyrażonej w różny sposób dla każdego z nas w posłuszeństwie wobec podszeptów Ducha. Misja jest mieszanką pójścia, pozostania, pójścia dalej, robienia, bycia, ekscytacji, przyziemności w domu i na rynku. Odnajdywanie Boga w codziennej zwyczajności życia, takiego jakie ono jest.

4]. Gościnność

Hospitality of Heart. Przyjmowanie Boga w swoim sercu każdego dnia, ale także przyjmowanie innych, ponieważ ta osoba może być Chrystusem.

Kiedy Cuthbert udał się do swojej wewnętrznej samotności na Farne, zbudował pokój gościnny dla Boga. Jest to świadomość nauczania zawartego w Ewangelii Mateusza 25: „Wszystko, co uczyniliście najmniejszym, Mnieście uczynili” oraz w Liście do Hebrajczyków 13, który mówi o naszym „nieświadomym przyjmowaniu aniołów”.

Gościnność była widoczna w trosce o ubogich. Król Oswald dał Aidanowi wiele darów, ale on z kolei podzielił się nimi ze zwykłymi ludźmi, m.in. rozdał konia i srebrny talerz, który został przetopiony, rozbity i rozdany. 'Aidan zatrzymywał się i rozmawiał z każdym, kogo spotkał, zarówno z bogatymi, jak i biednymi. Jeśli byli poganami, zapraszał ich do przyjęcia tajemnicy wiary i do chrztu. Jeśli byli już wierzący, umacniał ich wiarę’

Widać to było we wszechogarniającym przyjmowaniu ludzi jako ludzi, nie widząc etykiet, płci czy wyznania, jak to często widzimy dzisiaj. Byli zaangażowani w miłość do Boga, miłość do bliźniego i miłość do siebie nawzajem, a to oznaczało, że chociaż solidnie pod trynitarnym sztandarem, „kochać Pana Boga naszego z całego serca, duszy, umysłu i siły”, nie oznaczało to ciasnego zaścianka, wyspiarskości czy separatyzmu, ale pragnienie prawdziwego ekumenizmu, gdzie wszystkie nurty i tradycje bogatego i różnorodnego Bożego arsenału zwanego Kościołem są postrzegane jako wzbogacenie i gdzie wszyscy, którzy szukają, są mile widziani. Kobiety były naprawdę równe i często były cenionymi przywódcami, np. Hilda, Brygida, Ebba. Kolejnym przykładem jest to, że w tym okresie prawo dziedziczenia przychodziło przez linię matczyną.

5]. Afirmacja stworzenia

Umiłowanie natury. Świadomość jedności stworzenia. Kolumbanus „Jeśli chcesz zrozumieć Stwórcę, najpierw zrozum Jego stworzenie. Nie panteizm, który jest czczeniem kamieni, ale afirmacja cudowności Tego, który stworzył kamienie. Nie skrajności New Age, które zastąpiły Matkę Ziemię Ojcem Bogiem, ale miłość do środowiska fizycznego i szacunek dla niego. Byli świadomi krzyża nad stworzeniem. Że Bóg miał odkupić cały stworzony porządek. Było to widoczne w cichej trosce o wszystkie żywe istoty i w szczególnym stosunku do zwierząt, który poprzedzał Franciszka z Asyżu.

Mieli oni silne poczucie miejsca i znali znaczenie ziemi, korzeni i tożsamości. Mówili o cienkich miejscach, o świętej ziemi. Wiele z problematycznych miejsc w naszym świecie dotyczy ziemi, korzeni, tożsamości, świętych miejsc.

Jest to jeden z powodów, dla których celtycka duchowość jest tak popularna. W świecie oczekujących katastrof ekologicznych związanych z nadmiernym zaludnieniem, globalnym ociepleniem, brakiem żywności, zanieczyszczeniem, AIDS, zatłoczeniem dróg i chaosem przemysłowym, nic dziwnego, że duchowość celtycka przemawia.

6]. Spiritual Warfare

Pewnie pochodząc ze swojej druidycznej, pogańskiej kultury mieli bardzo realne poczucie świata duchowego. Rozumieli walkę duchową jako codzienną rzeczywistość – znak krzyża był potwierdzeniem Trójcy i wywyższeniem krzyża. Zbawczy znak ochrony przed złem, nie przesąd, ale stwierdzenie faktu.

Modlitwa liturgiczna była postrzegana jako konfrontacja z Mocami w sercu (celi), jak również w naszym miejscu misji, gdzie historia Bedy odnotowuje niezliczone epizody Znaków i Cudów, oraz wznoszenie Wysokich Krzyży na skrzyżowaniach dróg.

Był to odpowiednik Wj 17, gdzie Aaron i Hur podtrzymywali ręce Mojżesza, aby lud Boży zwyciężył w bitwie. Modlitwa liturgiczna była formą walki duchowej poprzez podtrzymywanie rąk Kościoła poprzez modlitwę

Używanie „znaku krzyża” jest nadal potężnym symbolem! Podobnie jak celtycka modlitwa CAIM polegająca na okrążaniu. Podobnie jak użycie błogosławieństwa = myślenie i życzenia dobra dla innych (benedykcja) w przeciwieństwie do przekleństwa = myślenie i życzenia zła dla innych (malediction). Innym dobrym przykładem jest nasze własne środowe Oficjum – Zakładka Teresy: „Niech ci nic nie przeszkadza… sam Bóg wystarczy”…

7]. Wiara trynitarna

Nacisk na Trójcę Świętą nie może być przesadzony. Zawsze dobrze jest przypominać sobie jako chrześcijanom, że Wspólnota rozpoczęła się w sercu Boga. Że samowystarczalny Bóg, który jest miłością, jest wspólnotą w sobie samym. I z tego wypływa cała Wspólnota.

Bóg jest Trójcą, to znaczy Osobami w relacji, a głęboką prawdą jest to, że jesteśmy stworzeni na Jego obraz i podobieństwo. Nasza chrześcijańska wiara i tradycja mówi nam, że celem Boga w Chrystusie i przez Chrystusa jest praca w kierunku pełnego przywrócenia tego obrazu i podobieństwa w każdym przejawie Jego Kościoła.

Wczesna celtycka duchowość Northumbrii miała głębokie zrozumienie tego. Jedna z ich modlitw głosiła: „Bóg jest Ojcem, Synem i Duchem. Dlatego Bóg jest Trzema w Jednym. Dlatego Bóg jest Wspólnotą. Jeśli jesteśmy stworzeni na obraz Boga, wtedy znajdziemy nasze spełnienie we Wspólnocie (w relacjach miłości).’

Każdego dnia możemy potwierdzać początek hymnu Patryka z Piersi. 'Wiążę z sobą w tym dniu mocne Imię Trójcy Świętej’. Jest to żywa świadomość, że Bóg Ojciec jest dla nas, Bóg Syn jest z nami, a Bóg Duch Święty jest w nas. 'Większy jest Ten, który jest w was, niż ten, który jest na świecie’ napisał Apostoł Jan.

8] Miłość do nauki

Głębokie umiłowanie Pisma Świętego jako Bożej księgi pamięci relacji i spotkań. Do słuchania & nauki Pisma Świętego, z zachętą zarówno do modlitewnej lektury Lectio divina, jak i do studiowania Biblii. Mieli wielkie zamiłowanie do nauki, ale była to tęsknota za mądrością, a nie koniecznie za wiedzą. Mieli wspaniałą równowagę i byli znani jako święci i uczeni. Chcieli się uczyć jak żyć, jak naśladować Jezusa jako Pana, jako sposób życia.

Klasztory były ośrodkami nauki i edukacji, gdzie zachęcano do korzystania ze sztuki – muzyka, historia, kaligrafia, biżuteria były „oknami na niebo” i zachęcano do korzystania z darów twórczych. Mieli poetycką wyobraźnię, twórczy artyzm (Księga z Kells itp.) i używali snów, obrazów, symboli i opowiadań, aby przekazać to, czego nauczyli się o życiu w Bogu.

9] Zrozumienie czasu

Nie zachodnia mentalność filofaxu 'każda sekunda się liczy’ w życiu 100 mph. Czas był świętym wymiarem i musiał być mądrze i dobrze wykorzystany. Rozumieli, że kiedy Bóg stworzył czas, zrobił go dużo. Wszyscy mamy tyle czasu, ile potrzebujemy, aby zrobić wszystko, co chcemy zrobić – problemem nie jest „nie mam czasu”, ponieważ wszyscy (premier, papież czy plebs) mamy tyle czasu, ile jest – 24 godziny na dobę, 60 minut na godzinę itd. Problem jest w tym co naprawdę cenimy, co oczywiście widać w naszym ustalaniu priorytetów.

Oni nie postrzegali czasu tylko chronologicznie tzn. jedno wydarzenie historyczne następowało po drugim, ale Bóg był, jest i ma przyjść, Wieczny Teraz Bóg, którego imię jest zawsze JESTEM! Jezus jest ten sam wczoraj, dziś i na wieki.

Więc przeszłość, teraźniejszość i przyszłość są wszystkie związane z Bożym Teraz. Tak więc Kolumba, Brygida, Hilda, Aidan są naszymi duchowymi współczesnymi. Przeczytaj ponownie List do Hebrajczyków 12 mając to na uwadze. Zobacz bieg sztafetowy, przekazywanie pałeczki jako trwanie Wspólnoty Świętych i ciągłość Kościoła Militant i Triumphant.

KONKLUZJA

To jest duchowość, którą staramy się przyjąć jako Wspólnota. Jest to uczniostwo wciąż w budowie, pełne złożonych, paradoksalnych, „nie wiem, co robimy” zaburzeń, ale to jest życie. Niekompletne, aspirujące, coraz lepsze, „żyjmy według tego, co już osiągnęliśmy” Flp 3:16, jak również „posuwajmy się naprzód” sami i razem.

Odkrywanie i zgłębianie naszej duchowości, naszego sposobu życia jest podróżą. Nie tak, jak to się często przedstawia jako prostą linię z A do B, ale jako

maskotkę krzyżujących się linii zaczynających się od W lub P lub C i biegnących przez X i S. Jest dynamiczna, poruszająca się, zmieniająca się, często prozaiczna i rutynowa, często przerażająca i niepewna, a przede wszystkim niechlujna. Mike Yaconelli dobrze to ujął stwierdzając, że „Duchowość nie jest formułą, nie jest testem, jest relacją. W duchowości nie chodzi o kompetencje, ale o intymność. W duchowości nie chodzi o doskonałość, ale o związek. Droga życia duchowego zaczyna się tam, gdzie jesteśmy teraz, w bałaganie naszego życia. Zaakceptowanie rzeczywistości naszego połamanego, wadliwego życia jest początkiem duchowości, nie dlatego, że życie duchowe usunie nasze wady, ale dlatego, że porzucamy dążenie do doskonałości i zamiast tego szukamy Boga, Tego, który jest obecny w plątaninie naszego życia. W duchowości nie chodzi o to, by być naprawionym, ale o to, by Bóg był obecny w bałaganie naszej nienaprawialności.”

Decyzje i wybory, których wciąż próbujemy dokonywać (dążenie) mówią wiele o naszych wartościach, o naszym podejściu do życia – do Boga, do innych i do nas samych. To nie tylko to, co mówimy, ale to, co pokazujemy, ujawnia nasze prawdziwe priorytety i prawdziwe znaczenie, jakie nadajemy relacjom i rzeczom materialnym. Mówię tu o pragnieniu, a nie o kompetencjach; o pragnieniu tak dobrze wyrażonym w „Listach dzieci do Boga”. „Drogi Boże, robię to, co potrafię najlepiej. Love Frank aged 6”

Pozwól mi zakończyć cytatem z wielkiego hymnu z przeszłości. 'Moim celem jest sam Bóg, nie radość ani pokój, ani nawet błogosławieństwo, ale On sam, mój Bóg. To On mnie tam prowadzi, nie mój, lecz Jego, za wszelką cenę, drogi Panie, każdą drogą’.

.