Zoals bij veel premoderne technologieën is het niet bekend wanneer of waar het eerste trebuchet verscheen. In tegenstelling tot de antieke artillerie, die voor de ballistische kracht gebruik maakte van torsie (verdraaiing), maakten middeleeuwse trebuchets gebruik van een eenvoudiger hefboomwerking om projectielen voort te stuwen. Net als bij een wip werd de ene kant van de hefboom krachtig naar de grond gebracht door aan touwen (trekschroeven) of een gewicht (tegengewichtsschroeven) te trekken, waarna een projectiel – meestal een steen – werd losgelaten uit een slinger die aan de andere kant was bevestigd.

Het tractie-trebuchet is waarschijnlijk tussen de vijfde en derde eeuw voor Christus in China ontstaan. Wanneer en door wie het in het westen werd geïntroduceerd, is onbekend. Trebuchets kunnen zijn gebruikt door Germaanse stammen die het Romeinse rijk aanvielen, maar betrouwbaarder bewijs komt van een ooggetuige van het Avaro-Slavische beleg van Thessaloniki in 597 en van islamitische bronnen uit de late zevende eeuw.

Het tegengewicht trebuchet, ook een Chinese uitvinding, verving het tractie trebuchet in het midden van de 12e eeuw en bleef in gebruik tot in de 15e eeuw. Het was in staat een projectiel tot 300 meter ver te werpen, maar de steile vluchtboog beperkte de doeltreffendheid tegen vestingwerken. Dit heeft geleid tot het idee dat trebuchets vooral werden gebruikt om voorwerpen over de muren te werpen, waaronder zieke karkassen van dieren of de hoofden van gevangengenomen mannen.