Er is een nieuwe concurrent op routes tussen de VS en Italië – het ambitieuze Air Italy, die wedt op het terugbrengen naar Milaan van de lange afstand verkeer verloren toen failliete vlaggenschip Alitalia sloot de meeste van haar routes daar. Vorig jaar is de luchtvaartmaatschappij die vroeger bekend stond als Meridiana opnieuw gelanceerd met een nieuwe naam en een investering van 49% door Qatar Airways, maar de langeafstandsvloot is momenteel klein, slechts een handvol Airbus A330’s geleased van Qatar. Boeing 787 Dreamliners zullen dit jaar arriveren, ook geleased van Qatar, en zij zullen de modernste vliegtuigen zijn die Italië vanuit de VS bedienen.

Er zijn tekenen dat Air Italy’s agressieve expansiestrategie in de VS kan worden teruggeschroefd, met de start van vluchten naar Chicago (ORD) uitgesteld. Voorlopig vliegt Air Italy op New York-JFK en Miami (MIA) vanaf Milaan (MXP), en is van plan om in het voorjaar routes naar Los Angeles (LAX) en San Francisco (SFO) te beginnen.

Air Italy zal alle marketing push nodig hebben die het kan krijgen om zijn stempel te drukken op de New York-naar-Milaan route, waar het het opneemt tegen vijf gevestigde exploitanten: American, Delta, United en Alitalia plus Emirates, die een dagelijkse vijfde-vrijheidsvlucht op de Dubai-Milaan-New York route exploiteert. De luchtvaartmaatschappij kan blijken het meest aantrekkelijk voor Amerikaanse vliegeniers die Avios, de punten munteenheid gebruikt door British Airways, die u kunt verdienen en inwisselen op Air Italië vluchten verzamelen.

Vorig jaar hebben we de business class van Air Italy van Milaan Malpensa naar New York-JFK beoordeeld: Hoofdredacteur Zach Honig vond het prima, maar niet zo goed als dat van Alitalia. Nu wilden we weten hoe Air Italy zich verhoudt tot zijn Italiaanse rivaal in de economy class, waar Alitalia een vrij standaard ervaring biedt.

Boeking in november voor een enkele reis met de bus eind januari, de vluchtprijs kwam uit op $ 664. Ik had ook 30.000 Avios kunnen gebruiken, volgens Air Italy’s award chart, plus $ 194 aan belastingen en toeslagen – niet een erg goede verlossing.

Aanvullende $32 te selecteren een stoel en aankoop prioriteit instappen, ik zet de $696 totaal op mijn Citi Prestige-kaart, wat resulteert in een haul van 2.089 Citi ThankYou punten, ter waarde van $35.5 door TPG’s januari waarderingen. op het moment, de Citi Prestige 3x punten toegekend op reisaankopen, maar de heruitgegeven kaart die nu open voor aanvragen ups dat tot 5x, zij het met een hogere jaarlijkse vergoeding.

Mijn go-to kaart voor vliegtickets is de Chase Sapphire Reserve, ook 3x punten geven op reisuitgaven – maar toen ik nodig had om het ticket te kopen, had ik net ontdekt een geval van fraude op mijn kaart en had verzocht om een nieuwe, die nog niet was aangekomen. De Platinum Card ® van American Express is TPG’s andere steunpilaar voor vliegtickets, met 5x Membership Rewards punten op vluchten geboekt rechtstreeks bij luchtvaartmaatschappijen of met American Express Travel.

Het boekingsproces was ook waar deze Air Italy ervaring de meeste minpunten verdiende, met een onhandige site en een aanval van vreselijk vertaald Engels dat ernstige problemen had kunnen veroorzaken voor iemand die toevallig niet vloeiend Italiaans spreekt.

Voorbeelden van deze stugge, onmogelijk te volgen taal waren onder andere dit juweeltje:

U bent niet aan het hallucineren. In werkelijkheid stond er: “Voor minderjarigen van 18 jaar (niet geëmancipeerd) zijn de inschrijving in het programma Meridiana Club en de communicatie van de persoonlijke gegevens ondergeschikt aan de toestemming of verantwoordelijkheid van de ouders of van degenen die de bescherming van hen hebben en door hen wordt beheerd.” Voorbeelden van dit soort in overvloed.

Maar wacht – wat is deze Meridiana Club, eigenlijk?

Het is Air Italy’s Avios verdienen frequent-flyer programma. Nieuwsgierig naar de werking ervan, werd ik lid net voor het boeken van de vlucht. Ik had ook kunnen kiezen om Avios bij te schrijven op een British Airways of Iberia account.

Opening van een account betekende dat ik Air Italy moest vertellen wat mijn beroep was, om de een of andere reden. Het drop-down menu van mogelijke beroepen varieerde van beledigend (“Huisvrouw” – welkom bij de dageraad van het jet tijdperk, circa 1959!) tot absurd breed (“Blue Collar”) tot vreemd specifiek (“Journalist” – Ik ben gevleid dat je me herkent, Air Italy, maar waarom? Waarom geen vermeldingen voor, laten we zeggen, loodgieters of bibliothecarissen?) En dat is nog voordat we kijken naar het ongrammaticale “Ambachtsman” of het bizarre “Niet bezet,” een directe en onzinnige vertaling van non occupato, een zelden gebruikte Italiaanse term voor “werkloos”.

Een week voor mijn vlucht stuurde de luchtvaartmaatschappij me een e-mail met de onbeleefd dwingende onderwerpregel: “Kies uw stoel, 7 dagen voor uw vertrek vertrokken.” Om te beginnen had ik mijn stoel al gekozen en betaald. Communiceerde het reserveringssysteem niet met de e-mail engine? Ook klinkt zelfs automatische vertaling niet zo belachelijk.

Air Italy’s Engelse communicatie voelde aan als het product van een sessie met een woordenboek door iemand die geen idee had wat hij aan het doen was. Er was toch zeker wel iemand onder de meer dan 1000 werknemers van Air Italy in staat om iets in elkaar te zetten dat op samenhangend Engels leek. Om nog maar te zwijgen van Qatar Airways, waar moedertaalsprekers van het Engels in overvloed zijn. Dus het antwoord moest zijn dat het niemand iets kon schelen.

Software-ingenieurs kwamen niet voor op dat menu van mogelijke beroepen, maar Air Italy had een paar goede kunnen gebruiken. Een volle acht dagen na aankomst, had mijn Avios nog niet weergegeven in mijn Meridiana Club account. Ik belde om te informeren, en kreeg te horen dat mijn frequent-flyer nummer niet was opgenomen in mijn boeking – wat niet waar was. Ik had ook twee keer aan de check-in agent op JFK gevraagd om er zeker van te zijn dat het nummer erin stond, en zij verzekerde mij dat dit het geval was. Het stond zelfs netjes op mijn instapkaart!

“Het gebeurt vaak dat het check-in systeem het Meridiana Club nummer niet registreert,” zei een telefoon agent toen ik belde over de Avios.

Ik moest uiteindelijk een verzoek om accreditatie e-mailen.

De volgende dag verschenen er eindelijk 1.001 Avios op mijn rekening, of 25% van de gevlogen mijlen, volgens de Meridiana Club gids – geschreven, u raadt het al, in nauwelijks begrijpelijke taal. Voorbeeldzin: “Een Club van unieke diensten voor wie als VIP op een hoog niveau van comfort wil vliegen met AIRITALY en wil profiteren van al die mogelijkheden die uw transfers omzetten in reizen die het keurmerk dragen van comfort en gemak.”

Die Avios zijn $15 waard op onze huidige waarderingen. Air Italy’s Engels, aan de andere kant, is onbetaalbaar.

Ground Experience

Met een koffer in te checken, gebruikte ik de check-in balies op JFK in plaats van de app van de luchtvaartmaatschappij. De stoelkaart online toonde een vrij lege vlucht, en de contractmedewerker aan de balie bevestigde dat deze vlucht verre van vol zou zijn – “Maar vorige week was het vol!” zei ze.Foto door Alberto Riva/TPG

Air Italy gebruikt Terminal 1 op JFK en neemt niet deel aan TSA PreCheck, dus het is de algemene rijstrook en schoenen uit voor iedereen bij de beveiliging. Die avond was de rij verrassend snel. Air Italy heeft ook geen lounge en vertrouwt in plaats daarvan op de Korean Air lounge voor business class passagiers.

Ik was in coach, maar kon nog steeds toegang krijgen tot lounges in het Priority Pass-netwerk, dankzij verschillende creditcards, waaronder de Chase Sapphire Reserve en Citi Prestige. Priority Pass lounges op T1 zijn onder andere de Air France lounge, die OK is maar Priority Pass houders wegdraait op piekuren, en de Korean Air een, die is een zeer subpar ruimte, maar was bijna leeg toen ik daar aankwam. Een bericht bij de ingang maakte Priority Pass gebruikers erop attent dat ze welkom waren van 14:00 tot 20:30 uur. Zoals gewoonlijk had de lounge geen ander voedsel dan instant ramen, fruit en gebak.

Kort na 19.30 uur werd het grondpersoneel vankwam een grondpersoneelslid van Air Italy de twee andere passagiers van vlucht IG902 in de lounge naast mij waarschuwen dat het boarden spoedig zou beginnen. Ik heb geen idee waarom ze zich meteen naar hen begaf en mij negeerde. Toegegeven, ze waren gemakkelijk te herkennen als waarschijnlijke Air Italy passagiers, aangezien ze Italiaans spraken met een dik Milanees accent, maar waarom niet vragen? Er waren tenslotte maar ongeveer 15 mensen in de lounge. Het zou niet moeilijk zijn geweest.Foto door Alberto Riva/TPG

Bij Gate 8 vond ik een zeer korte rij voor de Air Italy vlucht, maar in een zeer verwarrende omgeving. Een Royal Air Maroc vlucht naar Casablanca (CMN) was op hetzelfde moment aan het boarden, en een gate verder was ook een Alitalia vlucht aan het boarden. Mijn instapprioriteit werd zonder problemen gehonoreerd toen ik eenmaal de juiste rij had gevonden, en om 20.05 uur was ik een van de eersten aan boord van een van de vijf Airbus A330’s van Air Italy.

In Ierland geregistreerd als EI-GGP, was het een A330-200 met korte romp, in 2003 nieuw geleverd aan Qatar Airways en vervolgens in 2018 overgedragen aan Air Italy. Eigendom van leasemaatschappij Castlelake, het droeg een Ierse registratie om fiscale redenen, zoals de meeste van Air Italy’s vloot.

Cabine en stoel

Zoals vaak gebeurt met Italiaanse cabinebemanningen, vroegen de stewardessen die me foto’s zagen nemen, wat ik aan het doen was en waarom. In tegenstelling tot hun collega’s bij Alitalia, die vaak hard optreden tegen het nemen van foto’s, drongen ze niet aan toen ik antwoordde dat ik gewoon een onschuldige toerist was, en lieten ze me lekker fotograferen.Foto door Alberto Riva/TPGFoto door Alberto Riva/TPGFoto Alberto Riva/TPGFoto Alberto Riva/TPG

De meeste A330’s zijn voorzien van coachcabines die zijn gerangschikt in een 2-4-2 indeling, met enkele rijen van 2-3-2 waar de romp smaller is aan de achterkant, en deze was geen uitzondering. De A330’s van Air Italy hebben 236 stoelen in economy en 24 in business class, de laatste gerangschikt in een nu gedateerde 2-2-2 indeling. In tegenstelling tot de regionale concurrent Alitalia is er geen premium economy. Coach is verdeeld in twee secties.

Mijn stoel, 32A, was een raam in de achterste cabine net achter de vleugel. Stoelen, bekleding en cabine meubilair waren overgebleven van Qatar, maar met toegevoegde Air Italy accenten. Met 32 duim van beenruimte in de meeste rijen en 18 duim van breedte, Air Italië’s coach zetels waren niet iets bijzonders, noch waren ze bijzonder krap. Pas op, hoewel, de verminderde beenruimte op venster zetels, die twee dozen van apparatuur gebruikt door de inflight entertainment system underneath.Photo door Alberto Riva/TPG

Armsteunen ook niet gaan helemaal omhoog, vervelend, maar andere A330’s hebben hetzelfde probleem, met inbegrip van Alitalia’s.

Foto door Alberto Riva/TPG

Positieven waren onder andere een verstelbare hoofdsteun met hoofdsteunkleppen die daadwerkelijk op hun plaats bleven zitten, en een mooie, ademende netbekleding. Er was ook een stopcontact tussen elk paar van economie zetels. De USB-uitgang naast het IFE-scherm functioneerde als lader, too.

Coach klasse had vijf badkamers, vier aan de achterkant en een tussen de twee economie hutten. Het waren standaard A330-toiletten, en ik vond de toiletten die ik bezocht schoon en goed onderhouden.

Op mijn stoel vond ik alleen een deken en een klein kussen – geen oogmasker, laat staan slippers. Maar ik trof ook niemand naast me aan, precies zoals de online-stoelplattegrond had aangegeven. De instapmuziek was een merkwaardige keuze, geleverd door krassende luidsprekers: een compilatie van cheesy Italiaans-Amerikaanse hits, van Dean Martin’s “That’s Amore” tot Louis Prima en verder tot de popproducties van de hedendaagse Italiaanse megaster Eros Ramazzotti. Voor een luchtvaartmaatschappij met als slogan “Imagine the World Differently,” leek dat een opmerkelijk gebrek aan verbeelding. De zaken werden beter tijdens het terugduwen van onze gate en het taxiën, met David Bowie’s “Heroes” en een aankondiging van Capt. Luca Rizzi die zichzelf voorstelde in het Italiaans en goed, duidelijk uitgesproken Engels. Misschien moet Air Italy vertalingen door hem laten maken.

Capt. Rizzi vertelde ons dat de vlucht zeven uur en vijf minuten zou duren – een snelle vlucht, dankzij de sterke winterstraalstroom die ons over de Atlantische Oceaan duwt – maar met wat turbulentie in het begin. Nadat een stewardess door het gangpad was gelopen en ons snoep en schoonmaakdoekjes (geen warme handdoeken) uit een doos had aangeboden, stonden we om 21.07 uur op baan 31L van JFK en vlogen we na een snelle start de lucht in. Nadat we naar het oosten waren gedraaid om de kust van Long Island te volgen, werden we getrakteerd op de lichten van JFK die helder aan onze linkerkant boven het donkere water van Jamaica Bay schenen.

Met een lichte lading passagiers en brandstof klommen we snel naar kruishoogte, maar onze schipper had het bij het rechte eind over turbulentie: Een lichte, maar constante dreun vertraagde de maaltijd tot bijna twee uur na het opstijgen. Met die straalstroom achter ons bereikten we echter een opmerkelijke grondsnelheid van 680 mph, en wat hobbeligheid was een kleine prijs om te betalen voor het duwtje van de wind.

Kruisen werd soepeler naarmate we vorderden, en om 8:45 uur Milaanse tijd, 2:45 uur in New York, gingen de cabine lichten weer aan en voltooiden we onze oceaanoversteek met nog anderhalf uur te gaan. Tijdens de afdaling, de gebruikelijke verbazingwekkende uitzicht op de Alpen verscheen, met de Mont Blanc domineren het tafereel – een belangrijke reden voor het krijgen van een window seat in en uit MXP. We landden heel vlot om 10u09, 41 minuten voor op schema en werden begroet door een zeldzaam goed in Milaan: de helderste blauwe lucht en Mount Rose die boven de horizon boven de luchthaven uittorende.Foto door Alberto Riva/TPGFoto door Alberto Riva/TPG

Bij het uitstappen kreeg ik eindelijk een goede kijk op het schip dat me over de oceaan had gebracht. Nauwelijks drie uur later zou het weer vertrekken om dezelfde reis in omgekeerde richting te maken, opgetild door de lange vleugels die de A330 van voren een onmiskenbaar uiterlijk geven.

Food and Beverage

Vooreerst, het goede nieuws: Air Italy biedt menu’s in de coach class, en ze zijn geschreven in goed Engels. Ze werden kort na het opstijgen uitgedeeld, samen met een koptelefoon.

Het slechte nieuws: Het eten was niet erg goed. Toegegeven, niemand verwacht een gastronomische ervaring in de bus, maar dit was Air Italy, en misschien, heel misschien, kunnen Italianen zelfs economy class goed eten. Helaas, zij – of beter gezegd, de gecontracteerde faciliteiten op JFK – deed het niet. Toen een perfect aardige stewardess me de kipnuggets met aardappelen serveerde die ik had verkozen boven het andere voorgerecht, kaasravioli, bleken ze een volslagen flauwe drager te zijn van veel zout, gesmoord in een slijmerige saus.Foto door Alberto Riva/TPG

Er was geen water en sap station opgezet in de achterste kombuis, dat is wat Alitalia doet op lange afstand vluchten, maar een stewardess gelukkig opende een fles water voor mij toen ik verscheen halverwege de vlucht in de kombuis, uitgedroogd en vragen om een drankje.

Serveerde 45 minuten na de landing, het ontbijt omelet met kaas ik geselecteerd over kaneel-appel crêpes was heel lekker, vergezeld van vers fruit – een beslist beter ontbijt dan op Alitalia, waar ze in feite dump een warme croissant verpakt in cellofaan op uw lade tafel.

In de business class, Air Italy serveert ijs en espresso – “Gourmet-ijs en originele espressokoffie in het kopje worden rechtstreeks uit de Italiaanse traditie geïntroduceerd”, in het bizarre Engels van de site van de luchtvaartmaatschappij – maar terug in stoel 32A kreeg ik alleen een papieren bekertje met nauwelijks drinkbare koffie. Zeker niet uit de Italiaanse traditie, dat.

Aanbod en IFE

Net als bij het eten was er ook hier goed nieuws en slecht nieuws. Wi-Fi was het goede nieuws, met een stabiele verbinding die snel genoeg was om video te streamen. De duurste optie was voor 180 MB verkeer voor 21 euro ($ 25), dat is ruim genoeg om te werken met tekst, maar wordt snel opgevreten door video of zware beeldbestanden. Ik heb het de hele vlucht volgehouden, maar zorg er wel voor dat je automatische updates uitzet als je je telefoon gebruikt, anders is die 180 MB snel op. Er waren drie andere opties met dezelfde verbindingssnelheid maar verschillende prijzen, afhankelijk van de hoeveelheid beschikbare data.

Het slechte nieuws is dat de IFE-inhoudsselectie middelmatig was en werd gepresenteerd op een 9-inch touchscreen dat zijn leeftijd liet zien. Het scherm kon ook worden gekanteld en met een afstandsbediening worden bediend, maar was niet zo scherp of responsief als de huidige generatie, met een resolutie die zichtbaar lager was dan de huidige schermen. Tijdens mijn vlucht bood het systeem 36 films, 28 tv-programma’s en 23 albums in het audiogedeelte, wat misschien veel klinkt, maar niet op gelijke voet staat met de beste IFE’s van tegenwoordig.

Live TV stond als optie vermeld, maar was niet beschikbaar. Er was ook geen buitencamera, terwijl Alitalia er wel een aanbiedt op zijn A330’s. Op de bewegende kaart kon niet worden ingezoomd en de door de luchtvaartmaatschappij verstrekte hoofdtelefoons waren in-ear en van slechte kwaliteit – mijn advies is om altijd je eigen hoofdtelefoon mee te nemen.

Prezen voor Air Italy voor het aanbieden van een offline entertainmentoptie, haar Atmosphere magazine. Dat goede idee werd echter niet erg goed uitgevoerd. De Italiaanse tekst was het spul van glanzende en nietszeggende reisbrochures, en de Engelse vertalingen waren, nogmaals, grenzend aan het onbegrijpelijke.

Service

Er valt niet veel te zeggen over de service op een zeven uur durende transatlantische hop in coach, tenzij het bijzonder goed of slecht is. Op deze vlucht was het geen van beide. Dienbladen werden overhandigd aan mij en beleefd verwijderd, interacties met de bemanning waren plichtmatig en to the point, glimlachen gebeurde hier en daar – mijn bemanning verdiende een passerende rang, maar dat is het. Ik zou hebben verwacht een vleugje meer warmte en enthousiasme van een nieuwkomer in een moeilijke markt, vechten grote concurrenten.

Overal indruk

Deze vlucht was niet een slechte ervaring. Verre van dat. Maar het stond stevig in de onopvallende middenweg, toen het niet in het negatieve, zoals met de kip diner. Het harde product zal veel, veel beter worden wanneer Air Italy begint te vliegen met de Boeing 787, een generatie verbetering ten opzichte van de Airbus A330, en het zachte product zal ongetwijfeld verbeteren als de service cultuur van Qatar Airways doorsijpelt naar zijn Italiaanse partner.

Tot die tijd, zal Air Italy beter moeten doen als het zich echt wil onderscheiden in de overvolle VS – Italië markt. En, voor de liefde van alles wat goed is: Fix die website!

Voor meer TPG nieuws elke ochtend geleverd aan uw inbox, aanmelden voor onze dagelijkse nieuwsbrief hier.

Alle beelden door de auteur.

Apply Now

Editorial Disclaimer: Meningen hier geuit zijn van de auteur alleen, niet die van een bank, credit card uitgever, luchtvaartmaatschappijen of hotelketen, en zijn niet beoordeeld, goedgekeurd of anderszins onderschreven door een van deze entiteiten.

Disclaimer: Onderstaande reacties zijn niet verstrekt door of in opdracht van de adverteerder van de bank. De reacties zijn niet beoordeeld, goedgekeurd of anderszins onderschreven door de adverteerder van de bank. Het is niet de verantwoordelijkheid van de bank adverteerder om ervoor te zorgen dat alle berichten en / of vragen worden beantwoord.