Alanine is kwantitatief het primaire aminozuur dat door de spieren wordt vrijgemaakt en door het splanchnische bed wordt geëxtraheerd, zowel bij de postabsorptieve als bij de langdurige nuchtere mens. De levercapaciteit voor de omzetting van alanine in glucose is groter dan die van alle andere aminozuren. Insuline remt de gluconeogenese door de hepatische alanine-opname te verminderen. Bij diabetes daarentegen wordt een toename van de leveralanine-extractie waargenomen bij een verminderde circulatie van substraat. Bij langdurig vasten is een verminderde alanine-afgifte het mechanisme waardoor de gluconeogenese wordt verminderd. In omstandigheden waarin alanine deficiënt is, zoals zwangerschap en ketotische hypoglykemie bij kinderen, wordt nuchtere hypoglykemie geaccentueerd. Verhoogd glucosegebruik bij inspanning en hyperpyruvicemie als gevolg van aangeboren enzymatische defecten gaan gepaard met verhoogde circulerende alaninespiegels. Deze gegevens suggereren dus het bestaan van een glucose-alanine cyclus waarin alanine perifeer wordt gevormd door transaminering van glucose-afgeleid pyruvaat en naar de lever wordt getransporteerd waar het koolstofskelet weer wordt omgezet in glucose. De recyclingssnelheid van glucose-koolstofskeletten in deze route blijkt ongeveer 50% te bedragen van die welke is waargenomen voor de Cori-cyclus (lactaatcyclus).