Vroege carrièreEdit

Robinson maakte zijn professionele debuut op 4 oktober 1940, hij won door in de tweede ronde te stoppen van Joe Echevarria. Robinson vocht nog vijf keer in 1940 en won elke keer, waarvan vier overwinningen door middel van knock-out. In 1941 versloeg hij wereldkampioen Sammy Angott, toekomstig kampioen Marty Servo en voormalig kampioen Fritzie Zivic. Het gevecht tussen Robinson en Angott werd boven de lichtgewicht limiet gehouden, omdat Angott niet wilde riskeren zijn lichtgewicht titel te verliezen. Robinson versloeg Zivic voor 20.551 toeschouwers in Madison Square Garden – een van de grootste toeschouwers in de arena tot op dat moment. Robinson won de eerste vijf ronden, volgens Joseph C. Nichols van The New York Times, voordat Zivic terugkwam en in de zesde en zevende ronde een aantal stoten tegen Robinsons hoofd uitdeelde. Robinson controleerde de volgende twee ronden, en had Zivic in de negende. Na een nipte tiende ronde werd Robinson op alle drie de scorekaarten als winnaar aangewezen.

In 1942 sloeg Robinson Zivic in de tiende ronde knock-out in een rematch in januari. Het knock-out verlies was slechts de tweede in Zivic’s carrière in meer dan 150 gevechten. Robinson sloeg hem neer in de negende en tiende ronde voordat de scheidsrechter het gevecht stopte. Zivic en zijn hoek protesteerden tegen de stopzetting; James P. Dawson van The New York Times verklaarde “zij bekritiseerden een humane daad. Het gevecht was een slachting geweest, bij gebrek aan een meer delicaat woord.” Robinson won vervolgens vier opeenvolgende gevechten door knock-out, voordat hij Servo versloeg in een controversiële split decision in hun rematch in mei. Na nog drie gevechten te hebben gewonnen, stond Robinson in oktober voor het eerst tegenover Jake LaMotta, die een van zijn meer prominente rivalen zou worden. Hij versloeg LaMotta via een unaniem besluit, hoewel hij er niet in slaagde Jake neer te krijgen. Robinson woog 145 lb (66 kg) tegen 157,5 kg voor LaMotta, maar hij was in staat om het gevecht van buitenaf te controleren gedurende het hele gevecht, en eigenlijk landde hij de hardere stoten tijdens het gevecht. Robinson won daarna nog vier gevechten, waaronder twee tegen Izzy Jannazzo, van 19 oktober tot 14 december. Voor zijn prestaties werd Robinson uitgeroepen tot “Vechter van het Jaar”. Hij eindigde 1942 met een totaal van 14 overwinningen en geen verliezen.

Robinson bouwde een record op van 40-0 voordat hij voor de eerste keer verloor van LaMotta in een 10-ronde re-match. LaMotta, die 7,3 kg (16 lb) zwaarder was dan Robinson, sloeg Robinson in de achtste ronde uit de ring, en won het gevecht door beslissing. Het gevecht vond plaats in Robinson’s voormalige woonplaats Detroit, en trok een recordpubliek. Na in het begin van het gevecht door Robinson te zijn gecontroleerd, kwam LaMotta in de latere ronden terug en nam de controle over. Na het winnen van het derde LaMotta gevecht minder dan drie weken later, versloeg Robinson zijn jeugdidool: voormalig kampioen Henry Armstrong. Robinson vocht alleen tegen Armstrong omdat de oudere man geld nodig had. Armstrong was inmiddels een oude vechter, en Robinson verklaarde later dat hij de oud-kampioen droeg.

Op 27 februari 1943 werd Robinson ingelijfd bij het Amerikaanse leger, waar hij weer Walker Smith werd genoemd. Robinson had een militaire carrière van 15 maanden. Robinson diende met Joe Louis, en het paar ging op tournees waar ze tentoonstellingsgevechten uitvoerden voor de troepen van het Amerikaanse leger. Robinson kwam verschillende keren in de problemen toen hij in het leger zat. Hij maakte ruzie met superieuren waarvan hij vond dat ze hem discrimineerden, en weigerde te vechten op tentoonstellingen toen hij te horen kreeg dat Afro-Amerikaanse soldaten die niet mochten bijwonen. Eind maart 1944 was Robinson gestationeerd in Fort Hamilton in Brooklyn, in afwachting van zijn vertrek naar Europa, waar hij nog meer demonstratiewedstrijden zou spelen. Maar op 29 maart verdween Robinson uit zijn barak. Toen hij op 5 april wakker werd in het Fort Jay Hospitaal op Governor’s Island, had hij zijn afvaart naar Europa gemist en werd hij verdacht van desertie. Hijzelf meldde dat hij op de 29ste van de trap was gevallen in zijn barak, maar zei dat hij volledig geheugenverlies had en zich geen gebeurtenissen kon herinneren vanaf dat moment tot de 5de. Volgens zijn dossier had een onbekende hem op 1 april op straat gevonden en hem naar een ziekenhuis geholpen. In zijn onderzoeksrapport concludeerde een arts in Fort Jay dat Robinson’s versie van de gebeurtenissen oprecht was. Hij werd onderzocht door de militaire autoriteiten, die beweerden dat hij leed aan een geestelijk gebrek. Robinson werd eervol ontslagen op 3 juni 1944. Hij schreef later dat oneerlijke berichtgeving in de pers over het incident hem had “gebrandmerkt” als een “deserteur”. Robinson behield zijn hechte vriendschap met Louis na hun diensttijd, en de twee gingen na de oorlog samen in zaken. Ze waren van plan een drankhandel te beginnen in New York City, maar kregen geen vergunning vanwege hun ras.

Naast het verlies in de LaMotta rematch, was de enige andere markering op Robinson’s record in deze periode een 10-ronde gelijkspel tegen José Basora in 1945.

Weltergewicht kampioenEdit

In 1946 had Robinson 75 gevechten gevochten voor een 73-1-1 record, en had hij elke top mededinger in de weltergewicht divisie verslagen. Hij weigerde echter samen te werken met de maffia, die een groot deel van het boksen in die tijd controleerde, en kreeg geen kans om voor het weltergewichtkampioenschap te vechten. Robinson kreeg eindelijk een kans om een titel te winnen tegen Tommy Bell op 20 december 1946. Robinson had Bell al eens verslagen door beslissing in 1945. De twee vochten om de titel die was vrijgekomen door Servo, die zelf twee keer van Robinson had verloren in niet-titelgevechten. In het gevecht werd Robinson, die slechts een maand eerder betrokken was geweest bij een 10-ronden vechtpartij met Artie Levine, neergeslagen door Bell. Het gevecht werd een “oorlog” genoemd, maar Robinson was in staat om een 15-ronde beslissing te nemen en won de vacante Wereld Weltergewicht titel.

In 1948 vocht Robinson vijf keer, maar slechts één gevecht was een titelverdediging. Onder de vechters die hij versloeg in deze niet-titel gevechten was toekomstig wereldkampioen Kid Gavilán in een close, controversieel 10-ronde gevecht. Gavilán verwondde Robinson meerdere malen in het gevecht, maar Robinson controleerde de laatste ronden met een reeks van jabs en linkse haken. In 1949 bokste hij 16 keer, maar verdedigde zijn titel opnieuw slechts één keer. In dat titelgevecht, een rematch met Gavilán, won Robinson opnieuw met een beslissing. De eerste helft van het gevecht was erg close, maar Robinson nam de controle over in de tweede helft. Gavilán zou nog twee jaar moeten wachten op zijn eigen historische heerschappij als weltergewicht kampioen. De enige bokser die Robinson dat jaar evenaarde was Henry Brimm, die hem in Buffalo naar een 10-ronde gelijkspel vocht.

Robinson vocht 19 keer in 1950. Hij verdedigde met succes zijn weltergewicht titel voor de laatste keer tegen Charley Fusari. Robinson won een ruime 15-ronde beslissing, waarbij hij Fusari een keer neersloeg. Robinson doneerde al zijn geld voor het gevecht met Fusari, op $1 na, aan kankeronderzoek. In 1950 vocht Robinson tegen George Costner, die zichzelf ook “Sugar” was gaan noemen en in de weken voorafgaand aan het gevecht verklaarde dat hij de rechtmatige bezitter van de naam was. “We kunnen beter de handschoenen aanraken, want dit is de enige ronde”, zei Robinson toen de vechters werden voorgesteld in het midden van de ring. “Jouw naam is niet Sugar, de mijne wel.” Robinson sloeg Costner vervolgens knock-out in 2 minuten en 49 seconden.

Jimmy Doyle incidentEdit

In juni 1947, na vier niet-titelgevechten, was Robinson gepland om zijn titel voor de eerste keer te verdedigen in een gevecht tegen Jimmy Doyle. Robinson zag aanvankelijk van het gevecht af omdat hij een droom had dat hij Doyle zou doden. Een priester en een dominee overtuigden hem om te vechten. Zijn droom bleek waar te zijn. Op 25 juni 1947 domineerde Robinson Doyle en scoorde een beslissende knock-out in de achtste ronde die Doyle bewusteloos sloeg en resulteerde in Doyle’s dood later die nacht. Robinson zei dat de impact van Doyle’s dood “zeer beproevend” was.

Na zijn dood werd er in Cleveland gedreigd met strafrechtelijke aanklachten tegen Robinson, tot en met moord, hoewel er geen daadwerkelijk tot stand kwam. Nadat hij hoorde dat Doyle van plan was het geld van de gevechten te gebruiken om een huis voor zijn moeder te kopen, gaf Robinson Doyle’s moeder het geld van zijn volgende vier gevechten, zodat ze zelf een huis kon kopen, waarmee ze aan het voornemen van haar zoon voldeed.

Kampioen middengewichtEdit

In zijn autobiografie staat dat een van de belangrijkste overwegingen voor zijn overstap naar het middengewicht was dat hij steeds meer moeite had om de weltergewichtlimiet van 67 kg (147 lb) te halen. De overstap naar het middengewicht zou echter ook financieel voordelig zijn, omdat de divisie toen enkele van de grootste namen in het boksen bevatte. In 1950 streed Robinson om de Pennsylvania state middengewicht titel en versloeg Robert Villemain. Later dat jaar, ter verdediging van die kroon, versloeg hij Jose Basora, met wie hij eerder had gelijkgespeeld. Robinson’s 50-seconden knock-out in de eerste ronde van Basora vestigde een record dat 38 jaar zou blijven staan. In oktober 1950 versloeg Robinson Bobo Olson, een toekomstige middengewicht titelhouder.

Op 14 februari 1951 ontmoetten Robinson en LaMotta elkaar voor de zesde keer. Het gevecht zou bekend worden als The St. Valentine’s Day Massacre. Robinson won de onbetwiste wereldtitel in het middengewicht met een technisch knock-out in de 13e ronde. Robinson versloeg LaMotta in de eerste 10 ronden en liet toen drie ronden lang een serie woeste combinaties op LaMotta los. Hiermee stopte hij de kampioen voor de eerste keer in hun legendarische reeks van zes gevechten en bezorgde LaMotta zijn eerste echte knock-out verlies in 95 professionele gevechten. LaMotta had eerder in zijn carrière door knock-out verloren van Billy Fox. Later werd echter vastgesteld dat dat gevecht vervalst was en LaMotta werd bestraft omdat hij Fox had laten winnen. Dat gevecht, en sommige van de andere gevechten in de zes gevechten Robinson-LaMotta rivaliteit, werd afgebeeld in de Martin Scorsese film Raging Bull. “Ik vocht zo vaak met Sugar Ray dat ik bijna diabetes kreeg”, zei LaMotta later. Robinson won vijf van zijn zes gevechten met LaMotta.

Na het winnen van zijn tweede wereldtitel, begon hij aan een Europese tournee die hem over het hele continent voerde. Robinson reisde met zijn flamingo-roze Cadillac, die in Parijs voor heel wat opschudding zorgde, en een gevolg van 13 mensen, sommigen “gewoon om te lachen”. Hij was een held in Frankrijk vanwege zijn recente nederlaag van LaMotta – de Fransen haatten LaMotta omdat hij Marcel Cerdan in 1949 had verslagen en zijn kampioensgordel had afgepakt (Cerdan stierf bij een vliegtuigongeluk op weg naar een rematch met LaMotta). Robinson ontmoette President van Frankrijk Vincent Auriol tijdens een ceremonie die werd bijgewoond door de sociale bovenlaag van Frankrijk. Tijdens zijn gevecht in Berlijn tegen Gerhard Hecht, werd Robinson gediskwalificeerd toen hij zijn tegenstander met een stoot op de nier sloeg: een stoot die in de VS was toegestaan, maar niet in Europa. Het gevecht werd later een no-contest verklaard. In Londen verloor Robinson de wereldtitel in het middengewicht aan de Britse bokser Randolph Turpin in een sensationeel gevecht. Drie maanden later, in een rematch voor 60.000 fans op de Polo Grounds, sloeg hij Turpin knock-out in tien ronden om de titel terug te winnen. In dat gevecht stond Robinson aan de leiding maar werd door Turpin gesneden. Met het gevecht in gevaar, ging Robinson los op Turpin, sloeg hem neer, bracht hem naar de touwen en liet een reeks stoten los die de scheidsrechter ertoe brachten het gevecht te stoppen. Na Robinson’s overwinning dansten de inwoners van Harlem in de straten. In 1951 werd Robinson voor de tweede keer uitgeroepen tot Ring Magazine’s “Vechter van het Jaar”.

In 1952 vocht hij een rematch met Olson, die hij won door een beslissing. Daarna versloeg hij voormalig kampioen Rocky Graziano door een knock-out in de derde ronde, en daagde toen Wereldkampioen Licht zwaargewicht Joey Maxim uit. In het Yankee Stadium gevecht met Maxim, bouwde Robinson een voorsprong op op alle drie de scorekaarten van de juryleden, maar de 103 °F (39 °C) temperatuur in de ring eiste zijn tol. De scheidsrechter, Ruby Goldstein, was het eerste slachtoffer van de hitte, en moest worden vervangen door scheidsrechter Ray Miller. De snel bewegende Robinson was het volgende slachtoffer van de hitte – aan het eind van ronde 13 zakte hij in elkaar en beantwoordde de bel voor de volgende ronde niet, waardoor hij de enige knock-out uit zijn carrière leed.

Op 25 juni 1952, na het Maxim gevecht, deed Robinson afstand van zijn titel en ging met pensioen met een record van 131-3-1-1. Hij begon een carrière in de showbusiness, zingend en tapdansend. Na ongeveer drie jaar deden de achteruitgang van zijn zaken en het gebrek aan succes in zijn uitvoerende carrière hem besluiten terug te keren naar het boksen. Hij hervatte de training in 1954.

ComebackEdit

In 1955 keerde Robinson terug in de ring. Hoewel hij twee en een half jaar inactief was geweest, hield zijn werk als danser hem in topconditie: in zijn autobiografie verklaart Robinson dat hij in de weken voorafgaand aan zijn debuut voor een dans engagement in Frankrijk, elke ochtend vijf mijl liep, en vervolgens elke avond vijf uur danste. Robinson verklaarde zelfs dat de training die hij deed in zijn pogingen om een carrière als danser op te bouwen, zwaarder was dan de trainingen die hij tijdens zijn bokscarrière ondernam. Hij won vijf gevechten in 1955, voordat hij een beslissing verloor van Ralph ‘Tiger’ Jones. Hij kwam echter terug en versloeg Rocky Castellani via een split decision en daagde toen Bobo Olson uit voor de wereldtitel middengewicht. Hij won het middengewicht kampioenschap voor de derde keer met een knock-out in de tweede ronde – zijn derde overwinning op Olson. Na zijn comeback in 1955 verwachtte Robinson dat hij tot vechter van het jaar zou worden uitgeroepen. De titel ging echter naar weltergewicht Carmen Basilio. Basilio’s handlers hadden er zwaar voor gelobbyd op basis van het feit dat hij de prijs nog nooit had gewonnen, en Robinson beschreef dit later als de grootste teleurstelling van zijn professionele carrière. “Ik ben het tot op de dag van vandaag niet vergeten, en dat zal ik ook nooit”, schreef Robinson in zijn autobiografie. Robinson en Olson vochten voor het laatst in 1956, en Robinson sloot de viergevechtsreeks af met een knock-out in de vierde ronde.

In 1957 verloor Robinson zijn titel aan Gene Fullmer. Fullmer gebruikte zijn agressieve, voorwaarts bewegende stijl om Robinson te controleren, en sloeg hem neer in het gevecht. Robinson merkte echter dat Fullmer kwetsbaar was voor de linkse hoek. Fullmer ging hun rematch in mei in als een 3-1 favoriet. In de eerste twee ronden volgde Robinson Fullmer rond de ring, maar in de derde ronde veranderde hij van tactiek en liet Fullmer naar hem toe komen. Aan het begin van de vierde ronde ging Robinson in de aanval en verdoofde Fullmer, en toen Fullmer terugkwam met zijn eigen stoten, ruilde Robinson met hem, in plaats van te clinchen zoals hij in hun eerdere gevecht had gedaan. Het gevecht was na vier ronden redelijk gelijk. Maar in de vijfde wist Robinson de titel voor een vierde keer terug te winnen door Fullmer knock-out te slaan met een bliksemsnelle, krachtige linkse hoek. Bokscritici noemden de linkse hoek die Fullmer uitschakelde “de perfecte stoot”. Het was de eerste keer in 44 gevechten dat Fullmer werd knock-out geslagen, en toen iemand Robinson na het gevecht vroeg hoe ver de linkse hoek had gereisd, antwoordde Robinson: “Dat kan ik niet zeggen. Maar hij kreeg de boodschap.”

Later dat jaar verloor hij zijn titel aan Basilio in een ruig 15 ronden durend gevecht voor 38.000 in Yankee Stadium, maar heroverde het voor een record vijfde keer toen hij Basilio versloeg in de rematch. Robinson had moeite om op gewicht te komen, en moest bijna 20 uur zonder eten in de aanloop naar het gevecht. Hij beschadigde Basilio’s oog in het begin van het gevecht, en in de zevende ronde was het dicht gezwollen. De twee juryleden gaven het gevecht aan Robinson met een ruime marge: 72-64 en 71-64. De scheidsrechter scoorde het gevecht voor Basilio 69-64, en werd luid uitgejouwd door de menigte van 19.000 toen zijn beslissing werd aangekondigd. Het eerste gevecht won de “Fight of the Year” prijs van The Ring magazine voor 1957 en het tweede gevecht won de “Fight of the Year” prijs voor 1958.

DeclineEdit

Robinson sloeg Bob Young in de tweede ronde knock-out in Boston in zijn enige gevecht in 1959. Een jaar later verdedigde hij zijn titel tegen Paul Pender. Robinson ging het gevecht in als een 5-1 favoriet, maar verloor een split decision voor 10.608 in Boston Garden. De dag voor het gevecht zei Pender dat hij langzaam zou beginnen en dan laat zou komen. Hij deed precies dat en overleefde de ouder wordende Robinson, die, ondanks het openen van een snee boven het oog van Pender in de achtste ronde, grotendeels ineffectief was in de latere rondes. Een poging om de kroon voor een ongehoorde zesde keer te heroveren bleek Robinson te boven te gaan. Ondanks Robinsons inspanningen won Pender in die rematch met een beslissing. Op 3 december van dat jaar vochten Robinson en Fullmer 15 ronden gelijk om de WBA middengewicht titel, die Fullmer behield. In 1961 vochten Robinson en Fullmer voor een vierde keer, waarbij Fullmer de WBA middengewicht titel won door een unaniem besluit. Het gevecht zou Robinson’s laatste titelgevecht zijn.

Robinson bracht de rest van de jaren 1960 door met het vechten van 10-ronde wedstrijden. In oktober 1961 versloeg Robinson toekomstig wereldkampioen Denny Moyer door een unanieme beslissing. De 41-jarige Robinson, een 12-5 favoriet, versloeg de 22-jarige Moyer door aan de buitenkant te blijven, in plaats van hem aan te vallen. In hun rematch vier maanden later, versloeg Moyer Robinson op punten, omdat hij de actie onderdrukte en Robinson het hele gevecht achteruit liet gaan. Moyer won met 7-3 op alle drie de scorekaarten. Robinson verloor nog twee keer in 1962, voordat hij zes opeenvolgende gevechten won tegen meestal mindere tegenstanders. In februari 1963 verloor Robinson met een unanieme beslissing van voormalig wereldkampioen en mede Hall of Famer Joey Giardello. Giardello sloeg Robinson neer in de vierde ronde, en de 43-jarige had tot de negende tel nodig om overeind te komen. Robinson werd ook bijna neergehaald in de zesde ronde, maar werd gered door de bel. Hij herpakte zich in de zevende en achtste ronde, voordat hij het in de laatste twee ronden moeilijk kreeg. Hij begon vervolgens aan een 18 maanden durende bokstoer door Europa.

Robinson’s tweede no-contest gevecht kwam in september 1965 in Norfolk, Virginia in een wedstrijd met een tegenstander die een bedrieger bleek te zijn. Bokser Neil Morrison, op dat moment een voortvluchtige en beschuldigde overvaller, tekende voor het gevecht als Bill Henderson, een capabele club vechter. Het gevecht werd een fiasco: Morrison werd in de eerste ronde twee keer neergeslagen en in de tweede ronde één keer, voordat de afkeurende scheidsrechter, die zei “Henderson heeft niet gevochten”, de ring uitliep. Robinson kreeg aanvankelijk een TKO in 1:20 van de tweede ronde nadat de “duidelijk geschrokken” Morrison zichzelf op het canvas had neergelegd. Robinson vocht voor de laatste keer in november 1965. Hij verloor met een unanieme beslissing van Joey Archer. De beroemde sportauteur Pete Hamill zei dat één van de droevigste ervaringen van zijn leven was Robinson te zien verliezen van Archer. Hij werd zelfs knock-out geslagen en Hamill wees erop dat Archer helemaal geen knock-out stoot had; Archer gaf na afloop toe dat het pas de tweede keer in zijn carrière was dat hij een tegenstander knock-out sloeg. Het publiek van 9.023 in de Civic Arena in Pittsburgh gaf Robinson verscheidene staande ovaties, zelfs terwijl hij grondig werd overtroffen door Archer.

Op 11 november 1965 kondigde Robinson zijn afscheid van het boksen aan, zeggende: “Ik haat het om te lang campagne te voeren voor een nieuwe kans.” Robinson ging met pensioen met een record van 173-19-6 (2 no contests) met 109 knock-outs in 200 professionele gevechten, waarmee hij tot de all-time leiders in knock-outs behoorde.