Sarracenia flava, de gele bekerplant, is een vleesetende plant uit de familie der Sarraceniaceae. Zoals alle Sarraceniaceae komt zij oorspronkelijk uit de Nieuwe Wereld. Haar verspreidingsgebied strekt zich uit van zuidelijk Alabama, via Florida en Georgia, tot de kustvlakten van zuidelijk Virginia, Noord-Carolina en Zuid-Carolina. Populaties komen ook voor in de Piëmont en de bergen van North Carolina.

Gele bekerplant
Least Concern (IUCN 2.A.3) Least Concern (IUCN 2.A.3).3)
Wetenschappelijke classificatie
Kingdom:	Plantae
Clade:	Tracheophytes
Clade:	Angiospermen
Clade:	Eudicots
Clade:	Asteriden
Orde:	Ericales
Familie:	Sarraceniaceae
Genus:	Sarracenia
Soorten:	S. flava
Binomiale naam
Sarracenia flava
Sarracenia flava reeks

Net als andere leden van het geslacht Sarracenia vangt de gele bekerplant insecten met behulp van een opgerold blad, dat bij deze soort een levendige gele kleur heeft en tot meer dan een meter hoog kan worden (hoewel 50 cm (20″) meer typisch is). Het bovenste deel van het blad is uitlopend tot een deksel (het operculum), dat voorkomt dat overtollige regen de beker binnendringt en de spijsverteringsafscheidingen binnenin verdunt. De bovenste delen van de beker zijn bedekt met korte, stijve, naar beneden gerichte haartjes, die dienen om de insecten die op de bovenste delen van het blad neerstrijken naar de opening van de bekerbuis te leiden. De bovenste delen van de bloem zijn ook voorzien van bloemachtige anthocyaanachtige tekening, vooral bij de variëteiten S. flava var. rugelii en S. flava var. ornata: deze tekening dient ook om insecten aan te trekken. De opening van de bekerbuis is retroflexed in een ‘nectarrol’ of peristome, waarvan het oppervlak bezaaid is met nectar afscheidende klieren. De nectar bevat niet alleen suikers, maar ook de alkaloïde coniine (een toxine dat ook in de scheerling voorkomt), die de prooi waarschijnlijk bedwelmt. Prooien die de buis binnengaan, ondervinden dat hun houvast uiterst onzeker is door de gladde, wasachtige afscheidingen die zich op het oppervlak van het bovenste deel van de buis bevinden. Insecten die op dit oppervlak hun houvast verliezen, storten neer op de bodem van de buis, waar een combinatie van spijsverteringsvloeistof, bevochtigingsmiddelen en naar binnen gerichte haartjes hun ontsnapping verhinderen. Van sommige grote insecten (zoals wespen) is bekend dat ze soms uit de kruiken ontsnappen, door zich een weg naar buiten te kauwen door de wand van de koker.

Rode Sarracenia flava

In het voorjaar produceert de plant grote bloemen met 5-voudige symmetrie. De gele bloemblaadjes zijn lang en bandvormig, en bungelen over de paraplu-achtige stijl van de bloem, die ondersteboven wordt gehouden aan het einde van een 50 cm, 20″ lange stengel. De stempel van de bloem bevindt zich aan de uiteinden van de “spaken” van deze paraplu. In het algemeen dringen bestuivende insecten de bloem van bovenaf binnen, dringen de holte tussen de bloemblaadjes en de paraplu binnen en deponeren het stuifmeel dat zij bij zich dragen op de stigmata. De bestuivers verlaten de bloem meestal door een bloemblaadje op te tillen, nadat ze zijn bestoven met het eigen stuifmeel van de plant. Dit eenrichtingssysteem draagt bij tot kruisbestuiving.

In de nazomer en herfst produceert de plant geen vleesetende bladeren meer, maar platte, niet-carnivore phyllodia. Dit is waarschijnlijk een aanpassing aan de lage lichtniveaus en de insectenschaarste tijdens de wintermaanden, en toont duidelijk de kosten van de vleesetende plant.

De gele bekerplant is gemakkelijk te kweken, en is een van de meest populaire vleesetende planten in de tuinbouw. De gele bekerplant hybridiseert gemakkelijk met andere leden van het geslacht Sarracenia: de hybriden S. x catesbaei (S. flava × S. purpurea) en S. moorei (S. flava × S. leucophylla) komen in het wild voor, en zijn ook geliefd bij verzamelaars.

• 

  Trekkermond met operculum

• 

  Bloem

• 

  Een “pitcherplant weide” in de Florida panhandle, met gemengde variëteiten van Sarracenia flava: var. rugelii, var. ornata, en var. rubricorpora