Sarracenia flava
Sarracenia flava, żółty dzbanecznik, jest mięsożerną rośliną z rodziny Sarraceniaceae. Jak wszystkie Sarraceniaceae, to jest rodzimym do Nowego Świata. Jego zasięg rozciąga się od południowej Alabamy, przez Florydę i Georgię, do nadmorskich równin południowej Wirginii, Karoliny Północnej i Karoliny Południowej. Populacje występują również w Piedmont i górach Karoliny Północnej.
| Żółta roślina dzbanecznikowa | |
|---|---|
 |
|
 Least Concern (IUCN 2.3) |
|
Klasyfikacja naukowa  |
|
| Kingdom: | Plantae |
| Clade: | Tracheophytes |
| Klad: | Angiosperms |
| Klad: | Eudicots |
| Clade: | Asterids |
| Order: | Ericales |
| Family: | Sarraceniaceae |
| Genus: | Sarracenia |
| Gatunki: |
S. flava
|
| Nazwa dwumianowa | |
| Sarracenia flava | |
 |
|
| Sarracenia flava range | |
Jak inni członkowie rodzaju Sarracenia, żółty dzbanecznik łapie owady za pomocą zwiniętego liścia, który u tego gatunku ma żywy żółty kolor i do ponad metra wysokości (choć 50 cm, 20″ jest bardziej typowe). Górna część liścia jest spłaszczona w pokrywę (operculum), która zapobiega przedostawaniu się nadmiaru deszczu do dzbana i rozcieńczaniu wydzielin trawiennych. Górne rejony dzbanecznika pokryte są krótkimi, sztywnymi, skierowanymi ku dołowi włoskami, które służą do kierowania owadów przylatujących na górne partie liścia w kierunku otworu rurki dzbanecznika. Górne części liścia są również jaskrawo upstrzone kwiatowymi antocyjanami, szczególnie u odmian S. flava var. rugelii i S. flava var. ornata. Otwór rurki dzbanecznika jest cofnięty w kierunku „walca nektarowego” lub perystomu, którego powierzchnia jest usiana gruczołami wydzielającymi nektar. Nektar zawiera nie tylko cukry, ale także alkaloid koniinę (toksynę występującą także w cykorii), która prawdopodobnie odurza ofiary. Ofiary wchodzące do rurki stwierdzają, że ich stopa jest bardzo niepewna dzięki gładkim, woskowym wydzielinom znajdującym się na powierzchni górnej części rurki. Owady tracące równowagę na tej powierzchni spadają na dno rurki, gdzie kombinacja płynu trawiennego, środków zwilżających i skierowanych do wewnątrz włosków uniemożliwia im ucieczkę. Niektóre duże owady (takie jak osy) wydostają się z dzbanków, przeżuwając drogę przez ścianę rurki.
Wiosną roślina wytwarza duże kwiaty o pięciokrotnej symetrii. Żółte płatki są długie i pasiaste i zwisają nad parasolowatym stylem kwiatu, który jest trzymany do góry nogami na końcu 50 cm, 20-calowego pędu. Znamiona słupka kwiatu znajdują się na końcach „szprych” tego parasola. Owady zapylające zazwyczaj wchodzą do kwiatu od góry, wciskając się w zagłębienie między płatkami a parasolem i osadzając pyłek, który mają przy sobie, na stygmatach. Zapylacze zazwyczaj opuszczają kwiat, po uprzednim opyleniu go własnym pyłkiem rośliny, poprzez uniesienie płatka. Ten jednokierunkowy system pomaga zapewnić zapylenie krzyżowe.
Późnym latem i jesienią, roślina przestaje produkować mięsożerne liście, a zamiast tego produkuje płaskie, nie mięsożerne filodia. Jest to prawdopodobnie adaptacja do niskich poziomów światła i niedoboru owadów w miesiącach zimowych, i wyraźnie pokazuje koszt mięsożerności.
Żółty dzbanecznik jest łatwy w uprawie i jest jedną z najbardziej popularnych roślin mięsożernych w ogrodnictwie. Dzbanecznik żółty łatwo hybrydyzuje z innymi członkami rodzaju Sarracenia: hybrydy S. x catesbaei (S. flava × S. purpurea) i S. moorei (S. flava × S. leucophylla) występują w środowisku naturalnym i są popularne wśród kolekcjonerów.
-
Ujście dzbanecznika z operculum
-
.
Kwiat
-
Łąka „pitcherplant meadow” w Florida panhandle, z mieszanymi odmianami Sarracenia flava: var. rugelii, var. ornata, i var. rubricorpora
.