Naam:Plesiosaurus(Bijna hagedis).
Phonetisch: Pleh-see-oh-sore-us.
Noemd door: William Conybeare & Henry De laBeche – 1821.
Classificatie: Chordata, Reptilia, Sauropterygia, Plesiosauria, Plesiosauroidea, Plesiosauridae.
Soorten: P. dolichodeirus(type).
Dieet: Viseter.
Grootte: Ongeveer 3,5 meter lang.
Bekende vindplaatsen: Engeland – Lias Groep.
Tijdperk: Mogelijk laat-Rhaetien van het Trias tot en met Sinemurien van het Jura.
Fossiele vertegenwoordiging: Veel specimens.

Het eerste en beroemdste lid van de plesiosaurusgroep, Plesiosaurus, veroorzaakte veel opschudding bij zijn ontdekking, omdat er tot dan toe niets van bekend was.Helaas had Plesiosaurus te lijden onder het afvalbaktaxoneffect, omdat elke reeks resten die in de verste verte op Plesiosaurus leken, zonder veel verder nadenken bij het genus werden ingedeeld (een indelingsmethode die ook veel andere prehistorische dieren trof, zoals de dinosaurus Megalosaurus en de pterosaurus Pterodactylus).Later onderzoek van Plesiosaurus-fossielen zou aan het licht brengen dat veel van deze resten eigenlijk geheel andere plesiosaurussen voorstelden. Nieuwe Plesiosaurus-geslachten die uit de herindeling van plesiosaurussoorten zijn ontstaan, zijn o.a. Hydrorion en Seeleyosaurus. Sommige fossielen van Plesiosaurus werden hernoemd tot het genus Occitanosaurus, maar dat genus is nu gesynonimiseerd met Microcleidus.
Hoe lang Plesiosaurus in het water heeft doorgebracht is lang een punt van discussie geweest.Klassieke kunst en reconstructies uit de beginjaren van de paleontologie van mariene reptielen beeldden hem af als even goed in staat om op het land rond te lopen als in de oceaan te zwemmen. Ook de lange nek werd bijna altijd afgebeeld als uit het water schietend en in sterke bogen ronddraaiend, maar vandaag worden beide afbeeldingen als hoogst onwaarschijnlijk beschouwd.
De ledematen van Plesiosaurus die eens benen waren in zijn voorouders zijn geëvolueerd in flippers die eigenlijk vrij stijf zijn. Dit maakt hen beter voor het peddelen door het water, maar onhandig op land, en zeker niet waarschijnlijk om het lichaam van Plesiosaurus van de grond te kunnen tillen. In het beste geval zou Plesiosaurus in staat zijn om zijn lichaam met de voorflippers te trekken terwijl hij met de achterflippers duwt. Dit kan hem in staat stellen om het water te verlaten, maar niet voor een grote afstand landinwaarts.Mogelijker is het waarschijnlijker dat Plesiosaurus zich door de ondiepten duwt waar het water niet diep genoeg was om zijn hele lichaam te laten drijven, maar toch in staat was om een deel van het gewicht en de massa te dragen, zodat de flippers niet zo veel hoefden te ’tillen’.

De bouw en samenstelling van de nek zelf wordt eigenlijk beschouwd als het sterkste bewijs voor een volledig, zo niet bijna volledig aquatische levensstijl. Lang werd door veel mensen verondersteld dat de nek in staat was lange bochten te buigen, maar reconstructie van de wervels heeft uitgewezen dat de nek verrassend inflexibel was en dat slechts zachte bogen over de gehele lengte van de nek mogelijk waren.Dit betekent dat de nek het meest stabiel was wanneer hij horizontaal naar voren stak. Dit betekent ook dat Plesiosaurus waarschijnlijk zijn hoofd en nek niet hoog van de grond kon dragen mocht hij ooit het water verlaten, en als hij dat ooit deed moesten hoofd en nek wellicht op de grond rusten om het gewicht en de massa te ondersteunen, waartoe de nekspieren niet in staat waren zonder de opwaartse steun van omringend water.
Het is het meest waarschijnlijk dat de nek lang was om Plesiosaurus extra reikwijdte te geven om op prooi uit te slaan.Gezien de inherente zwakte en inflexibiliteit van de hals worden de oudere theorieën die Plesiosaurus voorstellen die zijn kop en hals in de lucht schiet en neer op een school vis schiet niet langer als nauwkeurig beschouwd. In plaats daarvan kan Plesiosaurus prooi van opzij of zelfs van onderen hebben benaderd, zijn groot lichaam in de duisternis van de lagere diepten verbergend zodat de vissen het gevaar niet bemerkten.De laatste theorie wordt vaak voorgesteld voor de elasmosaurid groep vanplesiosaurs die de verhoudingsgewijs langste hals van alleplesiosaurs hadden.Hoewel het bovenstaande een levensvatbare theorie is, moet men niet vergeten dat het precedent voor levend geboren worden bestaat bij andere zeereptielen, en kan teruggaan op de plesiosaurus voorouders de nothosaurussen, zoals aangegeven door mogelijk fossiel materiaal van de kleine nothosaurus Lariosaurus.Als de Plesiosaurus levend geboren wordt, dan is het een redelijke veronderstelling dat hij zich nooit aan land heeft gewaagd en zijn hele leven in het water heeft doorgebracht.

Verder lezen
– Een herziening van de classificatie van de Plesiosauria met een synopsis van de stratigrafische en geografische verspreiding van de groep -Lunds Universitets Årsskrift, N. F. Avd. 2. 59, 1-59 – P. O. Persson -1963.
– The English Upper Jurassic Plesiosauroidea (Reptilia) and a review of the phylogeny and classification of the Plesiosauria – Bulletin of the British Museum (Natural History) 35(4):253-347 – D. S. Brown – 1981.
– Dorsal nostrils and hydrodynamically driven underwater olfaction inplesiosaurs – Nature, 352, 62-64 – A. R. I. Cruickshank, P. G. Small& M. A. Taylor – 1991.
– Morphological and taxonomic clarification of the genus Plesiosaurus-G. W. Storrs – 1997 – In Ancient Marine Reptiles 145-190 – J. M.Callaway & E. Nicholls (eds).
– Reevaluation of the holotype of Plesiosaurus (Polyptychodon)mexicanus, Wieland, 1910 from the Upper Jurassic ofMexico: athalattosuchian, not a sauropterygian – Revista Mexicana de CienciasGeológicas 25(3):517-522 – M. -C. Buchy – 2008.

—————————————————————————-

Random favorieten