Het onderzoek is allemaal goed en wel, en een zielige Wit-Russische wolvenexpert genaamd Vadim Sidorovich is een geweldig personage; in één bloedstollende scène, bekleedt hij zijn handen en laat een spookachtige gil los die verschillende roedels verbaasde wolven binnen camera bereik trekt. Maar het echte plezier van de aflevering is meer puur voyeuristisch.

Voor degenen, zoals ik, die genieten van een goede computer-gegenereerde facsimile van hoe de aarde eruit zou kunnen zien zonder mensen, “Radioactive Wolves” gaat een beter. Wanneer de camera niet gericht is op beestjes, toont hij ons spookachtige, verwarrende beelden van de verlaten woongebieden, als een postapocalyptische Hollywood blockbuster, maar des te beter omdat ze echt zijn. De betonnen hoogbouw van de stad Pripyat ligt als eilanden in een groene zee van torenhoge bomen; planten dringen zich een weg omhoog door de vloeren van lege schoollokalen.

In deze vreemde pastorale omgeving gaan de dieren hun gang, soms vinden ze nut voor wat wij hebben achtergelaten. De wolven staan op hun achterpoten om door de ramen van huizen te gluren, op zoek naar routes naar de daken, die ze gebruiken als uitkijkposten voor de jacht. Arenden bouwen nesten in brandtorens.

En bevers, tientallen jaren geleden verdreven toen het landschap werd ingericht voor collectieve landbouw, hebben al veel van het werk van de mens ongedaan gemaakt en een van de grote moerasgebieden van Midden-Europa hersteld. Bedenk eens wat ze zouden kunnen doen als ze de hele planeet hadden.

NATURE

Radioactive Wolves

Op PBS-zenders op woensdagavond (controleer de plaatselijke lijst).

Geproduceerd door epo-film, ORF/Universum en Thirteen in samenwerking met BBC, NDR en WNET New York Public Media. Geschreven en geregisseerd door Klaus Feichtenberger; Fred Kaufman, uitvoerend producent voor “Nature”; Harry Smith, verteller.