De in de vorm van een rechthoekig formaat gepresenteerde afbeelding toont een afbeelding van een vrouw in donkere kleding. die zich in de halfgedraaide houding bevindt. Ze zit in een stoel, en haar handen zijn in elkaar gevouwen, een hand rust op de arm van de stoel, en de andere is op de top van de eerste. De vrouw is afgebeeld met het gezicht naar de toeschouwer. Het liggende haar van de vrouw is verdeeld door een scheiding en wordt aan de toeschouwer gepresenteerd in de vorm van glad en plat, duidelijk zichtbaar door de doorzichtige sluier die erop ligt. De jurk van het meisje is groen met dunne assemblages en gele mouwen in de kleden. Het hoofd is in een licht geplooide positie.

Bij de beschrijving van het schilderij benadrukte kunstcriticus Boris Whipper dat het gezicht van Mona Lisa de mode van het Quatrocento weerspiegelt: Mona Lisa heeft geschoren wenkbrauwen samen met haar op de top van haar voorhoofd. Het onderste deel van de afbeelding snijdt de andere helft van haar lichaam af, waardoor het portret in tweeën uitvalt In vroegere tijden kon de afbeelding breder van formaat zijn en plaats bieden aan een paar zuilen aan de zijkant van de loggia, waarvan nu nog slechts een paar zuilvoeten zijn overgebleven, xbm fragmenten zijn duidelijk waarneembaar aan de randen van de borstwering. De loggia leidt naar de woestijnwildernis in aanwezigheid van kronkelende beekjes en meren, die worden omgeven door vele besneeuwde bergen die achter alle figuren zichtbaar zijn.

De kunstenaar heeft Mona Lisa in een zittende houding voorgesteld tegen de achtergrond van een prachtig landschap, en reeds op het eerste gezicht geeft de associatie van haar sterk vergrote figuur met een grote berg in de verte en het landschap het beeld de aanwezigheid van buitengewone grandeur. Bovendien werd dit beeld bevorderd door de aanwezigheid van een contrast in de vorm van een verhoogd plastisch tactiel karakter en haar gladde silhouet in de aanwezigheid van het ingaan in de mistige verte, gelijkend op het landschap met de aanwezigheid van bizarre rotsen en prominent daaronder watergeulen. Het portret van de Gioconda heeft met recht de titel verdiend van het beste voorbeeld van de Italiaanse Hoog-Renaissance in het portretgenre van die tijd.