Afhankelijk van wie je het vraagt, wordt Guns N’ Roses zanger Axl Rose ofwel beschouwd als een icoon van de rockmuziek die door miljoenen wordt aanbeden als een bijna Christus-achtige figuur, ofwel gehaat als een homofobe, misogynistische en jammerlijk zelfingenomen “rockster” (in zijn verdediging heeft Rose ontkend dat hij een homofoob of een misogynist is), maar ook beschouwd als een tiran door zijn ex-bandgenoten. William Bruce Rose werd geboren op 6 februari 1962 in Lafayette, IN, en werd al op jonge leeftijd seksueel misbruikt door zijn biologische vader en lichamelijk mishandeld door zijn latere stiefvader (Rose veranderde zijn naam in William Bailey nadat zijn moeder hertrouwd was). Rose was ook een buitenbeentje op school, waar hij werd gepest omdat hij “anders” was, maar hij vond troost in het zingen bij het zangkoor op school en in de kerk en uiteindelijk in de rockmuziek. Zijn moeilijke tienerjaren werden enigszins verlicht toen hij bevriend raakte met een Keith Richards aanbiddende kerel met de naam Jeff Isbell, die Rose’s interesse in muziek deelde. Isbell verliet Indiana voor de straten van Los Angeles in de vroege jaren ’80 met de hoop om een rock band te vormen, en Rose volgde kort daarna, en veranderde zijn naam in W. Axl Rose (terwijl Isbell al snel de naam Izzy Stradlin aannam).

De L.A. rockmuziekscene was in die tijd verdeeld in het midden tussen ruige-en-klare punkrock en haarspray-gedrenkte glamrock / heavy metal, en Rose wilde een outfit vormen die gelijk leende uit elk genre. Stradlin en Rose doorploegden verschillende outfits die nergens toe leidden (Hollywood Rose was er één van) voordat ze in contact kwamen met hun straatwijze collega rockers Slash (gitaar, echte naam Saul Hudson), Duff McKagan (bas), en Steven Adler (drums). Na het uitvechten op de Sunset Strip en het aanscherpen van hun act, tekenden de nieuw gedoopte Guns N’ Roses een platencontract bij Geffen Records na het uitbrengen van een onafhankelijke live EP (1986’s Live Like a Suicide). Hun full-length debuut, Appetite for Destruction, werd een jaar later uitgebracht, en in het begin wist het publiek niet wat te denken van het album of de band. Langzaam maar zeker, kwam het wispelturige publiek van rock in de buurt, en tegen de zomer van 1988, was Guns N’ Roses hard op weg om een van ’s werelds top rock bands te worden (op de kracht van zulke hitsingles / TV-verzadigde video’s als “Welcome to the Jungle,” “Sweet Child O’ Mine,” en “Paradise City”).

Maar met de roem kwam ook het doodsverachtende drugs- en alcoholmisbruik onder alle vijf de bandleden (evenals het op het laatste moment afzeggen van tournees/concerten) — het leek erop dat hoe succesvoller ze werden, hoe meer problemen er ontstonden. Om de leegte voor een nieuw GNR album op te vullen, bracht Geffen eind 1988 de acht tracks tellende EP G N’ R Lies uit, te midden van wijdverspreide geruchten over een op handen zijnde bandbreuk. Het album was weer een grote verkoper (op de kracht van de hit akoestische ballade “Patience”), maar Axl Rose kwam onder immense vuur en kritiek te liggen voor het nummer “One in a Million,” waarin Rose denigrerend commentaar had op homo’s, zwarten, en immigranten. Niet afgeschrikt, hergroepeerden Rose en co. zich en werkten aan hun langverwachte opvolger van Appetite, dat zijn talrijke geplande releasedata steeds leek te missen. Adler werd ontslagen tijdens de opnamen, terwijl in 1991 eindelijk het tweedelige Use Your Illusion verscheen. Beide albums waren enorme hits, maar de band leek zichzelf opnieuw te hebben uitgevonden als een bombastische en toegeeflijke rock act, vaak herinnerend aan de muziek die hun punk rock idolen in het midden van de jaren ’70 probeerden te vernietigen. Een gigantische twee jaar durende tournee volgde (waarbij Stradlin de band halverwege de tour verliet) waarin GNR merkte dat ze hun geldigheid als een streetwise rock act verloren tegenover de gestripte grunge beweging (waar acts als Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden, etc. deel van uitmaakten).

Het maakte Rose alleen maar meer los van de realiteit wanneer hij de band ophield om het podium op te gaan, wat resulteerde in belachelijke vertragingen van meerdere uren. Zijn publieke imago kreeg nog meer klappen toen verschillende concerten werden ontsierd door rellen in het publiek veroorzaakt door Rose’s beruchte streken en toen hij backstage tijdens de 1992 MTV Video Music Awards probeerde ruzie te krijgen met Nirvana leider Kurt Cobain vanwege kleinerende (maar wel terechte) opmerkingen die Cobain over Rose had gemaakt in de pers. Toen de tour uiteindelijk tot stilstand kwam in 1993, bracht GNR een lauw ontvangen verzameling covers uit, The Spaghetti Incident, en nam een welverdiende rust. Maar na talrijke afgebroken schrijf/opnamesessies voor hun derde echte studio album, verlieten de twee overblijvende originele leden (Slash en McKagan) de band of werden ze door Rose ontslagen. Rose had het volledige eigendom van de naam Guns N’ Roses gekregen, dus vormde hij langzaam een geheel nieuwe band rond zichzelf.

Met de geruchten dat hij een opgeblazen, kale en aan drugs verslaafde kluizenaar was geworden (vanwege het feit dat hij geen enkel interview gaf tussen 1994-1999, en volledig uit de schijnwerpers bleef), bleef Rose zelf werken aan GNR’s volgende release. In 1999 verscheen GNR’s eerste nieuwe nummer in bijna acht jaar, de industriële rocker “Oh My God” van de End of Days soundtrack, en ook een live compilatie van old-school GNR tracks, Live Era: ’87-’93, maar beide kwamen en gingen zonder veel ophef. Maar dat veranderde allemaal toen Rose en zijn nieuwe cohorten (waaronder ex-Nine Inch Nails gitarist Robin Finck, gemaskerde solo gitarist Buckethead, ex-Replacements bassist Tommy Stinson, ex-Primus drummer Brian Mantia, plus lange tijd GNR toetsenist Dizzy Reed) hun eerste gezamenlijke live shows speelden in het begin van 2001, en unaniem lovende kritieken kregen. Met een wereldtournee geboekt en een album in de maak (naar verluidt getiteld Chinese Democracy), leek de GNR/Axl Rose hype machine zich weer tot een koortsachtige hoogte op te bouwen.