„You don’t need me,” my now-ex said, all casual and matter-of-fact. Rozmawialiśmy o prawdziwym znaczeniu zaangażowania i o wszystkich powodach, dla których nie czuł się na siłach, aby naprawdę się ze mną związać. W przerwie, która nastąpiła, pojawiło się to pozornie oderwane od rzeczywistości stwierdzenie.

Miał rację, oczywiście, z czysto praktycznego punktu widzenia. Nie potrzebowałem go; gdybyśmy się rozstali, nic by mi nie było. Mogłam płacić własne rachunki i utrzymywać się sama. Miałam obsesję na punkcie mojej kariery, która pędziła pełną parą. Miałam wspierającą rodzinę, moje zdrowie było pod kontrolą, a moje życie było ogólnie uporządkowane. Nie „potrzebowałam” go. Ani nikogo. Ale chciałam go mieć. Czy to nie było wystarczające? W rzeczywistości, czy to nie było lepsze?

On nie wydawał się tak myśleć. W końcu zerwał ze mną. Nie wiedział, czego chce w życiu: może ukończenia studiów, albo przeprowadzki poza stan, żeby zacząć od nowa. Mówił mi, że jest uparty w kwestii swojej niezależności, ale wyczuwałam, że nie podobała mu się moja. Mówił, że jestem trochę za bardzo ustatkowana. „Jesteś taka pewna siebie, Jenna”, twierdził. „To dobra rzecz. Ale będziesz przerażać mężczyzn”.

Powiedział też kiedyś: „Jest tyle rzeczy, które chciałbym ci dać, ale nie jestem jeszcze pewien, dokąd zmierza moje życie”. Pamiętam, że mówił to do mnie z odległym spojrzeniem, jakby wygłaszał otwarty monolog do samego siebie. Co by było, gdybym nigdy nie poprosił o te rzeczy? Pomyślałam. Co by było, gdybym nigdy nie poprosił cię o te odpowiedzi? Zajęło mi lata zrozumienie, że były to oczekiwania, które sam sobie stawiał.

Mężczyźni kontra kobiety

Więcej kobiet niż mężczyzn kończy teraz studia, i są one znacznie bardziej skłonne do posiadania tytułu licencjata w wieku 29 lat. Po raz pierwszy w historii, więcej amerykańskich kobiet ma tytuł licencjata niż amerykańskich mężczyzn. Zalewamy więc siłę roboczą, domagając się równego traktowania i równej płacy, ujawniając niesprawiedliwości, które mogą nas powstrzymywać. A w związkach więcej kobiet jest żywicielami rodziny niż kiedykolwiek wcześniej; liczba rodzin, w których kobieta jest głównym lub jedynym żywicielem rodziny, wzrosła czterokrotnie od 1960 roku. Jest to duża zmiana dla millenialsów, którzy obserwują te zmiany, świadomi, że czasy zmieniły się od czasów naszych matek i babć.

Nie oznacza to jednak, że stare oczekiwania społeczne całkowicie odeszły na bok. Nadal odgrywają one rolę w randkach między mężczyznami i kobietami – podświadomie lub świadomie. Do mojej książki o randkach i związkach, rozmawiałem z wieloma mężczyznami, którzy umawiają się z kobietami i większość z nich powiedziała mi, że nadal czują presję, aby „ugruntować swoją pozycję” i „zapewnić”. Dane potwierdzają ich odczucia: W grudniu Pew Research Center przeprowadziło ankietę wśród Amerykanów na temat oczekiwań związanych z płcią. Mężczyźni i kobiety biorący udział w ankiecie powiedzieli, że ich zdaniem dwa największe stresory dla mężczyzn to nadal „wspieranie finansowe rodziny” i „odnoszenie sukcesów w pracy lub karierze.”

Jak zaczęłam zbierać własne dane na temat tego, dlaczego współczesne związki się udały lub nie, „posiadanie swojego życia razem” było wielkim problemem szczególnie dla mężczyzn. Dowiedziałam się, że wielu heteroseksualnych mężczyzn nadal chce być pełnoprawnym partnerem – kimś, kto ma możliwość finansowego i praktycznego wsparcia znaczącej drugiej osoby, jeśli zajdzie taka potrzeba, i kimś, kto przynosi do domu przynajmniej swoją część bekonu w podwójnie zarabiającym gospodarstwie domowym.

Moje respondentki często zgłaszały, że słyszą refreny takie jak „Nie jestem gotowa” i „Nie potrzebujesz mnie” od swoich męskich partnerów. Może ty też to słyszałaś. W ankiecie przeprowadzonej na Instagramie dla czytelników Man Repeller, 72 procent uczestników stwierdziło, że usłyszało „nie jestem gotowa” w kontekście związku. Około 78 procent stwierdziło, że ich związek lub związek został udaremniony z powodu „złego wyczucia czasu”. I około 62 procent tych uczestników powiedziało, że umawiało się z facetami, którzy, jak czuli, byli odrzuceni przez ich niezależność, wypłatę lub karierę.

Ale według ostatnich danych sondażowych, w niemal bezpośredniej opozycji do takich anegdot, heteroseksualni mężczyźni twierdzą, że chcą właśnie tego, co oferują te kobiety: partnerstwa z kimś inteligentnym i samowystarczalnym. (Tak jak mój były, w tej sprawie, przed naszą rozmową o zaangażowaniu.) Ale jeśli tak jest, to co się tutaj dzieje? Cóż, po pierwsze, potrzeby i pragnienia to różne rzeczy, a wyczucie czasu jest kluczowym elementem sukcesu współczesnego związku. Mam kilka teorii.

Needs vs. Wants

Dla millenialsów „nie jestem gotowy” nie jest linią lub wymówką, ale często rzeczywistością randek i zakochiwania się. I tu właśnie pojawia się jedna z moich podstawowych teorii na temat współczesnych związków. Lubię ilustrować ją za pomocą klasycznej psychologii, a.k.a. hierarchii potrzeb Abrahama Maslowa, prezentu z 1943 roku, który po prostu nie przestaje dawać.

Jako ludzie, poruszamy się po całej hierarchii każdego dnia. Cały czas! Ale ogólnie (i zgodnie z teorią), wszystkie potrzeby muszą być w końcu zaspokojone, a kiedy jakaś potrzeba jest niespełniona, zostaje ona aktywowana i jesteśmy zmotywowani do pracy nad tą potrzebą, dopóki nie zostanie zaspokojona. Zazwyczaj pracujemy od dołu do góry. Potrzeby fizjologiczne i bezpieczeństwa są na pierwszym miejscu (musisz przetrwać), przed szacunkiem i miłością (aby pomóc ci się rozwijać).

Wejdź do współczesnego romansu i związków: Hej tam, idealizmie! To, co mówią o naszym pokoleniu, jest prawdą. Nie tylko większość z nas chce odkrywać i rozwijać się osobiście, ale chcemy też miłości para-with-your-best-friend, do-life-together. Partnerstwo to piękna koncepcja, przewyższająca zwykły „związek” czy nawet „małżeństwo” jako na wskroś nowoczesna aspiracja. Dla tych z nas, którzy dążą do związku, częściej niż nie szukamy równego partnera – dynamiki „zespołu”.

Jeśli sprawdzimy hierarchię, to dla nas, współczesnych randkowiczów, miłość nie jest tylko wsparciem i przynależnością (poziom 3), gdzie może być umieszczona z powrotem, kiedy zaangażowanie było bardziej o stabilności linii bazowej niż cokolwiek innego. Dziś zarówno mężczyźni, jak i kobiety wielokrotnie mówili mi, że chcą partnera, który „czyni ich lepszymi”. Jesteśmy pokoleniem skupionym na samorealizacji: spełnieniu, satysfakcji, osiągnięciu naszego najwyższego potencjału (poziom 5, szczyt #goals). Fantastycznie, prawdziwe nowoczesne partnerstwa (a przynajmniej nasze wyobrażenie o nich) mogą i powinny pomóc nam w samorealizacji, wywyższyć nas i pomóc nam stać się naszymi najlepszymi jaźniami. Ale potrzebujemy szacunku – poziom 4, wiedząc kim jesteśmy i co wnosimy do stołu, mając większość naszych podstawowych potrzeb sprawdzonych – aby stworzyć typ związku, w którym jesteśmy w stanie rozwijać się w tym samym kierunku.

To może odnosić się do każdej pary, przeciwnej płci lub tej samej płci: Kiedy jedna osoba znajduje się niżej w piramidzie, jest mniej miejsca na miłość (poziom 3), zwłaszcza tę, która czyni mnie lepszym, samorealizującą się odmianę (poziom 5), ponieważ musi ona najpierw zadbać o poczucie własnej wartości (poziom 4). Ale choć odnosi się to do wszystkich związków, uważam, że dość konsekwentnie dotyczy to współczesnych mężczyzn tworzących związki partnerskie z osobami przeciwnej płci – zwłaszcza tych, na których presja „odnoszenia sukcesów”, „zapewniania” i dostosowywania się do roli płciowej wywierana była (czasem podświadomie) od najmłodszych lat, zmieniając i intensyfikując markery, za pomocą których mierzyli poczucie własnej wartości. Wynikający z tego krajobraz, jak widzę, jest taki, w którym mężczyźni często tkwią na najniższych poziomach piramidy trochę dłużej.

On po prostu nie jest na twoim poziomie

Oczywiście, nie każdy mężczyzna czy kobieta podąża tą samą trajektorią, ani nie wszyscy mierzymy nasze piramidy w ten sam sposób. Niektórzy wykroczyli daleko poza formę, którą stworzyło społeczeństwo i odkryli, co działa dla nich jako jednostek. Czapki z głów dla mężczyzn i kobiet, którzy tak pięknie żonglują karierą i miłością, lub tych, którzy zdecydowali się w pełni przyjąć swój status singla, ponieważ przynosi im to więcej radości lub sprawia, że czują się jak ich najbardziej urzeczywistnione jaźnie.

Ale dla tych z nas, którzy szukają towarzystwa, normy płci i socjalizacja nadal mogą mieć dość dramatyczny wpływ na dążenie do miłości. Wśród osób, z którymi przeprowadzałam wywiady, wielu mężczyzn opisywało pełną presji, hipersztywną wspinaczkę w kierunku „sukcesu”, zanim mogli poczuć się wystarczająco pewni siebie i swoich możliwości, by wejść w związek. Z drugiej strony, wiele kobiet opisywało, że czuły się bardziej wolne w definiowaniu sukcesu na własnych warunkach, co dawało im elastyczność w poruszaniu się po piramidzie Maslowa z większą łatwością i cierpliwością, wierząc, że mogą pracować nad sobą i wspaniałym związkiem w tym samym czasie.

Czy bierzesz udział w tej szczególnej narracji czy nie, ludzie od lat teoretyzują na temat tego, dlaczego heteroseksualni mężczyźni nie angażują się lub nie dążą do związków tak łatwo jak kobiety. Jedna z moich najmniej ulubionych teorii? „On po prostu nie jest na ciebie taki chętny”. Jest to popularne wyjaśnienie i może działać jako wymówka na dosłownie wszystko, co robi facet, od odwołania randki, przez unikanie tekstu, po zerwanie z tobą. Ale moim zdaniem nie obejmuje ono bardzo realnej i zniuansowanej rzeczywistości tego, jak budujemy życie i miłość. Patrzyłam, jak to wyjaśnienie gaslight niektóre z najfajniejszych, najbystrzejszych kobiet, jakie znałam. Nie chodziło o to, że nie mogły uwierzyć, że facet nie będzie na nie leciał; chodziło o to, że nie mogły uwierzyć, że wyczuwały świetne połączenie i mogły się tak bardzo mylić co do tego, jak to wszystko się rozegra. Kiedy związek za związkiem nie wypalał, dochodziły do wniosku, że nie są wystarczające – i często zaczynały zmieniać siebie w dość zasadniczy sposób. Nienawidzę tego.

Chciałabym, żeby rozważyli inne wyjaśnienie: Może to był on, a może to było wyczucie czasu, a może zmagał się z tym związkiem w wyniku prostej psychologii. Na przykład, jeśli on pracuje nad zdobyciem stałego źródła dochodu po zmianie kariery (poziom 2: potrzeby bezpieczeństwa), podczas gdy ty pracujesz nad awansem w pracy (poziom 4: poczucie własnej wartości), albo on chce niezobowiązującego związku (poziom 3: miłość i przynależność), podczas gdy ty pragniesz tego nowoczesnego, zorientowanego na rozwój partnerstwa, aby dotrzeć na każdy kontynent lub rozpocząć wspólne dorabianie się na boku (poziom 5: samorealizacja), być może trudna prawda jest taka, że on po prostu nie jest na twoim poziomie.

Przyjaciel facet hetero powiedział mi, że myśli, że podświadomie zmaga się z datą kobiet, które są przed nim. Kiedyś próbowałem umówić go z moją dobrą przyjaciółką – inteligentną, ładną, prowadzoną, wnikliwą. Pełen pakiet! Myślałam, że to będzie świetna para; mieli nawet taki sam „odjechany” gust muzyczny. Rozmawiał z nią przez kilka miesięcy, ale nie potrafił wykonać żadnego romantycznego ruchu w jej kierunku. „To był dobry mecz”, przyznał mi po latach. „Ale byłem wtedy onieśmielony. Dziś już bym nie był.” Ahh, rozwój. A co do niej? Przeniosła się do Waszyngtonu, aby pracować w reklamie i, według wszelkich rachunków, ma jeden z tych zaangażowanych, inspirujących związków partnerskich, o których wspomniałem wcześniej.

„Ktoś w tym samym miejscu w życiu”, zastanawiał się mój przyjaciel. „Trudno to znaleźć”. I tak samo jest ze współczesną miłością. Dobrą wiadomością jest to, że chociaż satysfakcjonujące związki mogą wydawać się rzadkie wśród mnóstwa opcji, które mamy dzisiaj, mogą one ostatecznie okazać się bardziej potężnymi narzędziami do rozwoju osobistego niż „idealne” związki z przeszłości. A w jeszcze lepszych wiadomościach, dla kobiet, jest więcej możliwości spełnienia na drodze życia niż kiedykolwiek wcześniej – czy znaleźliśmy miłość, która trwa, czy nie.

Zdjęcia autorstwa Louisiany Mei Gelpi; kierownictwo artystyczne i infografika autorstwa Emily Zirimis.