Call it being strong-willed or spirited. Tak czy inaczej, kłótliwe i wybuchowe zachowanie jest powszechne u dzieci z zaburzeniami koncentracji uwagi (ADHD) i może wyczerpać cierpliwych, kochających rodziców. Niezależnie od tego, czy bunt dziecka jest ograniczony do kilku kwestii – odrabianie lekcji lub sprzątanie pokoju – lub spełnia kryteria dla Oppositional Defiant Disorder (ODD), istnieją strategie, które mogą odwrócić trudne zachowanie.

„Około 65 procent dzieci rozwinie ODD w ciągu dwóch lat od zdiagnozowania ADHD,” mówi Russell Barkley, Ph.D., profesor kliniczny psychiatrii na Medical University of South Carolina, i autor Your Defiant Child (Guilford Press). „Dzieci z ADHD są 11 razy bardziej narażone na ODD niż ktokolwiek inny w populacji. Te dwa warunki idą w parze.”

Dzieciom z ADHD trudno jest regulować swoje emocje. „Buntownicze dzieci reagują z emocjonalnych ośrodków mózgu i nie myślą: 'Jeśli to zrobię, będę miał kłopoty’ – mówi psychoterapeutka Joyce Divinyi, autorka książki „Discipline That Works: 5 Simple Steps (Wellness Connection). „Zachowanie buntownicze jest emocjonalnym impulsem, a nie przemyślanym działaniem.”

Im poważniejsze są objawy ADHD u dziecka, tym bardziej prawdopodobne jest, że będzie się ono zachowywać buntowniczo. Uzyskanie objawów pod kontrolą za pomocą leków, terapii poznawczo-behawioralnej, lub obu, może zmniejszyć zachowania buntownicze. Styl rodzicielski odgrywa również dużą rolę w nasileniu zachowań wyzywających dziecka – szkolenie w zakresie zarządzania rodzicami może pomóc.

„Rodzice powinni zrozumieć, że jest to trudne zachowanie do rozwiązania”, mówi Barkley. „Twoje dziecko krzyczy, krzyczy, walczy, popycha i uderza, a to może eskalować do destrukcyjnego zachowania i, czasami, przemocy. Możesz być zmęczony. Być może miałeś ciężki dzień w pracy. Być może masz inne dziecko, które domaga się twojej uwagi. Może jesteś przygnębiony. A może masz również ADHD, i mają problemy z regulacją własnych emocji.”

Rodzice dzieci z ADHD twarz te sytuacje wiele razy więcej niż inni rodzice zrobić, dodaje, i są bardziej prawdopodobne, aby poddać się w niektórych czasu. Dlatego szkolenie rodziców jest tak ważne. Daje ono umiejętności, wsparcie i pomoc, których potrzebujesz, aby być konsekwentnym.

Jak działają programy szkolenia rodziców

Amerykańska Akademia Psychiatrii Dzieci i Młodzieży uznaje dwie metody leczenia zachowań defensywnych – szkolenie rodziców i Wspólne Rozwiązywanie Problemów (CPS). Since kids don’t develop the skills needed for CPS until they are 10 or older, parent training is probably the best option for younger kids.

The premise: Defiant behavior results when children realize that they can get what they want by behaving badly. Ty mówisz twój dziecko, „Wyłącza grę wideo i robi twój pracy domowej,” i twój dziecko odmawia i kłóci się z tobą. Jeśli tylko przez połowę czasu będziesz twardo stąpać po ziemi, przygotujesz scenę dla buntowniczego zachowania. „Nie musi się to opłacać za każdym razem, żeby warto było walczyć; musi się to opłacać tylko czasami” – mówi Barkley. Eksperci nazywają ten wzór interakcji „cykl przymusu.”

Jak to działa: Celem szkolenia rodziców jest przerwanie tego cyklu i pomoc rodzicom w skuteczniejszym dyscyplinowaniu dzieci. Dzieci, które są wyzywające, powodują stres w rodzinie” – mówi dr Rex Forehand, profesor psychologii na Uniwersytecie w Vermont i współautor książki „Parenting the Strong-Willed Child” (McGraw-Hill). „Aby odwrócić zachowanie – i wiem, że każdy już to słyszał – rodzice muszą być konsekwentni, stawiać granice, tworzyć strukturę i być pozytywni.”

Trening rodzicielski uczy cię tych umiejętności w dwóch częściach. 1) Pokazujesz dziecku, czego od niego oczekujesz, dajesz mu bodźce, by zachowywało się w ten sposób, i wzmacniasz pozytywne zachowanie poprzez aprobatę, pochwałę, uznanie, punkty, żetony i/lub nagrody. 2) Uczysz się strategii korygowania negatywnych, wyzywających zachowań – ignorowania drobnych złych zachowań i egzekwowania konsekwentnych konsekwencji, takich jak time-out.

Czego się nauczysz: Jak wydawać polecenia w autorytatywny sposób, skutecznie stosować przerwy, nauczyć dziecko myśleć o konsekwencjach jego działań, chwalić je oraz tworzyć i stosować system nagród.

4 Kursy szkoleniowe dla rodziców: How to Choose

Istnieje wiele kursów szkoleniowych dla rodziców dostępnych w całym kraju. Każdy program oferuje coś unikalnego.

1. Parent-Child Interaction Therapy

Parent-Child Interaction Therapy (PCIT) jest oferowana w ośrodkach uniwersyteckich i przez indywidualnych terapeutów.

Najlepsze dla: Rodziców dzieci w wieku od dwóch do siedmiu lat. PCIT obejmuje jeden na jeden terapii z rodzicem (s), i ewentualnie innych członków rodziny, jak również defiant dziecko. Współdziałasz z dzieckiem w pokoju z lustrem jednokierunkowym. Terapeuta siedzi po drugiej stronie lustra i rozmawia z dzieckiem przez zestaw słuchawkowy. „Zaletą komunikacji z rodzicem jest to, że dziecko kojarzy te umiejętności z rodzicem, a nie z terapeutą” – mówi dr Timothy Verduin, dyrektor kliniczny Institute for Attention Deficit Hyperactivity and Behavior Disorders w New York University Child Study Center.

Znajdź terapeutę: PCIT International

2. Helping a Noncompliant Child

Helping the Noncompliant Child, program stosowany z dziećmi i ich rodzicami, został przedstawiony w książce Rexa Forehanda, Parenting the Strong-Willed Child.

Najlepsze dla: Rodziców dzieci w wieku od trzech do ośmiu lat. Ty czytasz i podążasz instrukcje w książce, uczestniczyć w grupowym programie, lub pracować jeden-na-jeden z terapeutą. „Dziecko powinno być w pokoju z rodzicem, więc terapeuta może zademonstrować najlepszą reakcję i zachęcić rodzica”, mówi Forehand.

Znajdź terapeutę: Association for Behavioral and Cognitive Therapies (ABCT)

3. Your Defiant Child

Program Your Defiant Child został nakreślony w książce Russella Barkleya o tej samej nazwie.

Najlepsze dla: Rodziców dzieci w wieku od czterech do 12 lat, zwłaszcza tych, które są poważnie lub uporczywie wyzywające. W pierwszych czterech tygodniach, rodzice uczą się dawać aprobatę, pochwały i uznanie, a także ustanawiać zachęty i tokeny, aby zachęcić do dobrego zachowania. Drugie cztery tygodnie uczą rodziców, jak korygować wyzywające zachowanie, używając takich strategii, jak skupianie się na jednym problemie naraz i działanie w ciągu 10 sekund od jego wystąpienia. Kolejny element nosi nazwę „Pomóż nauczycielowi pomóc swojemu dziecku”, w którym rodzice używają dziennej karty raportowej do komunikowania się z nauczycielem. Rodzice uczą się również, jak dostosować system nagród, jak dziecko starzeje się.

Cotygodniowy zasiłek działa dla 13-letniego Christophera Covello, z Norwalk, Connecticut, który został zdiagnozowany z ADHD w wieku pięciu lat, i miał sporadyczne meltdowns i defiant epizody. Jego mama, Jennifer, wywiesza listę obowiązków na lodówce. Jeśli Christopher wykonuje je bez kłótni, na koniec tygodnia dostaje kieszonkowe. Jeśli ich nie wykonuje lub narzeka na nie, zostaje pozbawiony części kieszonkowego. „Sam wymyślił tę listę, więc to on jest właścicielem tego układu” – mówi Jennifer. „Sporządziliśmy umowę i oboje ją podpisaliśmy.”

4. Programy grupowe

Programy grupowe uczą zasad PCIT grupę do 25 rodziców i mają dodatkowe korzyści w postaci zapewnienia wsparcia rodzicom i kosztują mniej niż prywatna terapia. Trzy programy to: COPE (Community Parent Education), nauczany, kontynuacja-ed styl, w nocy przez paraprofesjonalistów do rodziców dzieci do nastolatków; Incredible Years, dla rodziców przedszkolaków, i koncentrując się na wczesnej interwencji, aby zapobiec defiant zachowanie od pogorszenia; i Positive Parenting Program, skierowany do nastolatków, a także zapewnienie strategii zarządzania problemów małżeńskich spowodowanych defiant zachowanie.

Pomoc dla gwałtownych, krnąbrnych nastolatków

Jeśli krnąbrne zachowanie nie zostało rozwiązane do czasu, gdy dziecko osiągnie wiek nastoletni, szkolenie rodziców nie pomoże. Nie możesz wsadzić nastolatka, który jest większy i silniejszy od ciebie, do izolatki. Wprowadź Collaborative Problem Solving (CPS), program stworzony przez Rossa W. Greene, Ph.D., profesora nadzwyczajnego psychiatrii w Harvard Medical School, i opisany w jego książce, The Explosive Child (HarperCollins).

Założenie: Zniechęcone dzieci z ADHD nie są rozmyślne lub manipulacyjne. Ich buntownicze zachowanie wynika z niedoboru emocjonalnych i behawioralnych umiejętności. Zwolennicy CPS widzą buntownicze zachowanie jako zaburzenie uczenia się. „Zamiast mieć problemy z czytaniem i matematyką, te dzieci mają problemy z rozwiązywaniem problemów, elastycznego myślenia i frustracji,” mówi J. Stuart Ablon, Ph.D., dyrektor Think:Kids, w Massachusetts General Hospital.

Jak to działa: Program daje dzieciom umiejętności, których im brakuje – od umiejętności społecznych po umiejętności związane z funkcjami wykonawczymi – zamiast stosować system nagród i kar. Pierwszym krokiem jest zidentyfikowanie i zrozumienie obaw dziecka związanych z jakimś problemem (odrobienie pracy domowej lub wykonanie obowiązków) oraz zapewnienie go, że problem zostanie rozwiązany wspólnie przez dziecko i dorosłego. Drugi krok polega na zidentyfikowaniu obaw dorosłego dotyczących tego samego problemu. Trzeci krok zachęca dziecko do przeprowadzenia burzy mózgów na temat rozwiązań wraz z dorosłym, aby znaleźć plan, który będzie satysfakcjonujący dla obu stron.

Czego się nauczysz: Jak zadawać dziecku pytania w sposób, który pomoże mu wyjaśnić, co wywołuje jego wyzywające zachowanie; jak dzielić się z nim własnymi obawami i pomagać mu dzielić się swoimi.

CPS odwrócił problemy 12-letniego Armena Afariana z zachowaniem w szkole. Kiedy był w gimnazjum, Armen został wysłany do aresztu za to, co nauczyciele postrzegali jako wyzywające zachowanie podczas przerwy. Zasada była taka, że kiedy zadzwonił dzwonek, uczniowie musieli zamarznąć i trzymać piłkę do koszykówki, a następnie wrócić do klasy. W niektóre dni, Armen strzeliłby inny kosz po dzwonek, powodując mu wiatr się w detention.

Armen mama, Debra Ann, który został przez CPS terapii z jej synem, zwołał spotkanie z nauczycielami, aby omówić rozwiązania problemu. Armen powiedział: „Robię stop czasami, bo skończyłem na nieparzystej liczbie strzałów. Jeśli nie przestanę, gdy zadzwoni dzwonek, to dlatego, że jestem na parzystej liczbie, a ja nie mogę skończyć niczego na parzystej liczbie.”

„Nie będziemy cię karać, bo to niczego nie zmieni” – powiedział jeden z nauczycieli. „Jak myślisz, jak moglibyśmy rozwiązać ten problem?” Armen odpowiedział: „Przerwa trwa 15 minut; mógłbym zatrzymać się na nieparzystej liczbie, gdybym wiedział, że zbliżamy się do końca przerwy.”

Niezależnie od tego, jakie podejście przyjmiesz do zarządzania wyzywającym zachowaniem dziecka, nagrody wykraczają poza unikanie melanży. Poprawiając sposób interakcji z dzieckiem, poprawiasz swój związek i podnosisz jego samoocenę i pewność siebie. Te korzyści trwają całe życie.

5 zasad dyscypliny dla rodziców gwałtownych, porywczych dzieci i nastolatków

Porada #1: Terapia łączona – program dyscypliny plus leki – jest najlepsza dla porywczego zachowania. Leki na ADHD mogą pomóc dziecku lepiej zarządzać emocjami, więc jest mniej prawdopodobne, aby reagować wybuchowo, ale to nie zmieni jego buntownicze zachowanie.

Porada nr 2: Pamiętaj, że zachowanie dziecka często pogarsza się po udziale w programie defiance, mówi Tim Verduin, z New York University. Ponieważ nie otrzymuje od ciebie odpowiedzi, której pragnie i do której jest przyzwyczajone, eskaluje swoje negatywne zachowanie, aby ją uzyskać.

Rada nr 3: Jeśli napady złości twojego dziecka wydają się bardziej wybuchowe i częste niż u jej rówieśników, może ona mieć ODD. Aż pięć procent wszystkich dzieci ma ODD, ale 65 procent dzieci z ADHD również ma ODD, według niektórych szacunków.

Porada nr 4: „To nigdy nie jest dobry pomysł, aby stworzyć zasadę, której nie możesz egzekwować przez cały czas”, mówi Joyce Divinyi, autorka Discipline That Works: 5 Simple Steps. „Zuchwałe dzieci grają na zwłokę. Jeżeli oni mogą dostawać daleko od zuchwałego zachowanie jeden raz – ja może być tylko jeden w sześć – one strzelają dla ten jeden.”

Tip #5: To bierze sześć miesięcy zmieniać zuchwałego zachowanie, mówi psycholog Joyce Divinyi. „Zachęcam rodziców, aby uzyskać coaching lub wsparcie w tym trudnym czasie. Powiedz terapeucie: 'Przeczytałem tę książkę, albo robię ten program. Ma to dla mnie dużo sensu, ale potrzebuję wsparcia, kiedy przez to przechodzimy. Co proponujesz?”

A Discipline Makeover for Curbing Violent, Defiant Behavior

Przed: Odbierasz swoje dziecko z domu przyjaciela i mówisz: „Już czas wychodzić. Czy mógłbyś odłożyć zabawkę z powrotem na półkę?”. Twoje dziecko nadal bawi się zabawką. Powtarzasz to samo, trochę głośniej. Dziecko nadal bawi się zabawką. Mówisz: „Liczę do trzech i jeśli ta zabawka nie wróci na półkę, nie będziesz mógł się już więcej bawić z Jasiem”. Twoje dziecko przytula zabawkę bliżej. Chwytasz zabawkę i odkładasz ją na półkę, a twoje dziecko zaczyna płakać, kopać i krzyczeć.

Jesteś zakłopotany i, aby go uspokoić, mówisz: „OK, możesz bawić się zabawką przez dwie minuty, a potem musimy wyjść”. Zwracasz się do matki Jasia i robisz plany na przyszłotygodniową randkę z zabawą. W mniej niż minutę, nauczyłeś swoje dziecko, że jeśli rzuca się w złości, dostaje to, czego chce. Nie stosując się do konsekwencji, podważyłeś swój autorytet.

Po: Mówisz: „Już czas wyjść. Proszę odłóż zabawkę z powrotem na półkę.” Czekasz pięć sekund, aż się zastosuje, ale dziecko nie rusza się z miejsca. Mówisz: „Jeśli nie odłożysz zabawki z powrotem na półkę, będziesz musiał usiąść na przerwie”. Czekasz jeszcze pięć sekund. Nic. Mówisz: „Ponieważ nie zrobiłeś tego, co ci kazałam, musisz siedzieć na przerwie”. Twoje dziecko w pośpiechu odkłada zabawkę na półkę. Zabierasz zabawkę z rąk dziecka, kładziesz ją z powrotem na podłodze i powtarzasz to, co powiedziałaś: „Ponieważ nie zrobiłeś tego, co ci powiedziałam, musisz siedzieć na przerwie”. Następnie zaprowadź dziecko do miejsca, w którym jest czas na przerwę i powiedz: „Zostań tam, dopóki nie powiem ci, żebyś wstał.”

Trzy minuty później pytasz dziecko: „Czy jesteś gotowy odłożyć zabawkę na półkę?”. Jeśli dziecko powie „tak” i zrobi to, kończy się przerwa. Jeśli nie, przerwa trwa do czasu, aż będzie gotowe to zrobić. Kiedy w końcu to zrobi, mówimy: „Dobrze” lub „OK”, ale nie chwalimy go. Natychmiast po tym spotkaniu wydajemy łatwe do wykonania polecenie, na przykład: „Dobrze, a teraz proszę, weź swój płaszcz”. Jeśli dziecko zrobi to bez ponownej prośby, jak większość dzieci w tym momencie, powiedz: „Dziękuję, że posłuchałeś za pierwszym razem. Jestem z ciebie bardzo dumna.” Następnie daj mu pozytywną uwagę, aby widział, że wasze relacje nie zostały naruszone.

Czas przerwy musi zakończyć się tym samym poleceniem, od którego się zaczął, aby dziecko wiedziało, że w końcu musi zrobić to, co chcesz.

Uaktualnione 24 lutego 2020

.