Theoretical Aspects of Storytelling and Birth

Het vertellen van geboorteverhalen is een essentiële taak van moeders die bevallen zijn. Luisteren naar de verhalen is een essentiële taak van de aanstaande moeders. Het delen van intieme geboorteprocessen geeft de aanstaande moeder perspectief en subjectieve kennis. Vaak bevordert een gelegenheid tot dialoog de wederkerigheid en de leeruitwisselingen, in het bijzonder betreffende de diepere kwesties rond de geboorte. Het vertellen van verhalen steunt sterk op relaties en communicatie – het schept een band tussen vrouwen en hun gedeelde geschiedenis (Lindesmith & McWeeny, 1994).

Livo en Ruitz (1986) beweren dat, tijdens de narratieve uitwisseling, de lerende kennis reconstrueert die hij uit het verhaal heeft verzameld. Het gedeelde geboorteverhaal biedt een plaatsvervangende leerervaring. Dialoog over de betekenis van de uitwisseling is essentieel voor manieren van weten. De bereidheid om te delen is een uitdrukking van de doordringende behoefte om het onbekende te verklaren. Tijdens het proces van actief zoeken naar en delen van kennis worden angsten verminderd en kan een gevoel van controle over de bevalling worden bereikt (Zwelling, 2000).

Lev Vygotsky (1978), een Russische psycholoog, benadrukte het belang van culturele en sociale contexten bij het leren die een ontdekkingsmodel van leren ondersteunen. Toegepast op het vertellen van verhalen tijdens de bevalling, zijn Vygotsky’s twee algemene leervooronderstellingen als volgt: Ten eerste moet de gedeelde kennis betekenis hebben voor de aanstaande moeder als de lerende. In wezen vindt deze relevante uitwisseling plaats binnen de context van de omgeving van de aanstaande moeder, waardoor de kennisoverdracht logisch en uniek voor haar wordt. De mensen die geboorteverhalen delen hebben een grote invloed op hoe de aanstaande moeder die informatie integreert in haar wereld. Hoe betekenisvoller en krachtiger de verteller, hoe betekenisvoller en krachtiger het geboorteverhaal is voor de luisteraar. Omdat betekenis en macht uiteindelijk bepaald worden door de aanstaande moeder, hebben betekenis en macht in relatie tot het verhaal en de verteller een verreikend effect in het bepalen van wat de moeder leert van die interactie. Ze kan bijvoorbeeld het levendige verhaal onthouden van haar bange zus die op het punt stond te bevallen zonder verdoving, die een uitgebreide episiotomie moest ondergaan en de gehaaste hulp van een vacuümextractor moest ondergaan. Vygotsky’s tweede leerhypothese, toegepast op het vertellen van verhalen tijdens de bevalling, is dat de aanstaande moeder de instrumenten voor cognitieve ontwikkeling moet bezitten, waaronder belangrijke anderen, cultuur en taal. De intieme cultuur van zusterschap die met de geboorte van een kind samenhangt, communiceert wat geleerd moet worden om de ervaring te begrijpen. Daarom spelen geboorteverhalen een belangrijke rol in dit proces omdat de dialoog en de verbondenheid “levensecht” leren bieden telkens als een verhaal wordt verteld. Dergelijke sociale interactie is fundamenteel voor de kennis van een aanstaande moeder over de bevalling.

Jerome Bruner (1990) erkende ook de waarde van menselijke interactie bij het leren. Hij suggereerde dat cultuur kennis betekenis geeft door taal en communicatiepatronen van logica en narrativiteit. Bruner’s theorie van leren in zijn sociale context relateert de constructie van verhalen uit volkskennis om de negativiteit te verklaren van veel gangbare overtuigingen rond de waarde van de bevalling in de samenleving. Met andere woorden, wanneer de geboorte een cultureel voorspelbaar patroon volgt, hebben narratieven minder betekenis. Maar wanneer het gezondheidszorgsysteem het noodzakelijk heeft gemaakt dat de bevalling interventiegericht is, ontstaat er een afwijkende mythologie over de bevalling die van generatie op generatie kan worden doorgegeven. Cognitieve dissonantie (innerlijk conflict tussen innerlijke verlangens en de buitenwereld) bedreigt de vermeende controle van de aanstaande moeder over de belichaming van haar kind en haar eigen emotionele, fysieke en spirituele wezen. Bruner minimaliseert elke betekenis van het argument over de gevolgen van verhalen gebaseerd op fictie versus feiten. “Verhalen krijgen hun betekenis door afwijkingen van de norm te verklaren” (Bruner, 1990, p. 47). Verhalen verklaren het onverklaarbare in menselijke actie en doelgerichtheid. Terwijl ze de normen van de samenleving benadrukken, bieden verhalen een basis voor retoriek met confrontatie. Deze confrontatie moedigt de verteller en de luisteraar aan om de informatie als zinvol te verwerken en de persoonlijke relevantie wordt zelf bepaald. Verhalen hebben de kracht om chaos uit de wereld te verwijderen en een omgeving van sympathieke herinnering te bieden. Telkens wanneer een geboorteverhaal wordt gedeeld, kunnen vrouwen de personages en de plot ervan tot zwijgen brengen of juist escaleren.

Twee principes uit Bandura’s (1977) self-efficacy-theorie hebben betrekking op leren van anderen, plaatsvervangend leren, en verbale overreding. Wanneer een aanstaande moeder iemands bevallingsverhaal hoort, vult zij haar kennis en gedrag rond het geboorteproces aan. Wanneer de informatie over haar eigen prestatie minimaal is, wordt haar persoonlijke doeltreffendheid afgezet tegen de prestatie van anderen. Als de gedeelde geboorte-ervaring aanvaardbaar was, is het waarschijnlijk dat ze een gelijkaardige ervaring zal zoeken. Bandura beschrijft verbale overreding als een poging om de aanstaande moeder ervan te overtuigen dat zij de kennis en vaardigheden bezit om haar kind ter wereld te brengen. Overtuiging is het meest effectief als de moeder gelooft dat ze een kans heeft om haar doelen te bereiken. Geboorteverhalen brengen veel langdurige gebiedende boodschappen over die een positieve of negatieve invloed hebben op de luisteraars.