Dear Reader,

Two things. Ten eerste: Slate’s Prudence en ik hebben vorige week dezelfde brief beantwoord. Om uit te leggen: Briefschrijvers sturen adviescolumnisten “meerdere inzendingen”. Het is dus mogelijk dat twee columnisten dezelfde brief kiezen. Om dat te voorkomen, zouden wij columnisten onze activiteiten moeten coördineren als een soort kartel. Dat is niet waarschijnlijk en ook niet wenselijk. Trouwens, op een bepaalde manier amuseert het me wel; ik vind het wel cool en interessant, een quasi-biologisch (Tweelingen!) of willekeurig (Dubbele regenboog!) fenomeen van het media-organisme.

Tweede, OK, mijn column van vrijdag was echt raar en dat ligt allemaal aan mij. Salon zou het in orde maken, maar ik was niet op tijd per e-mail bereikbaar om groen licht te geven voor de veranderingen — wat me misschien had kunnen behoeden voor een totaal gestoorde indruk. Dus, als het onsamenhangend leek, wel, we hebben onze dagen. Ik probeerde iets experimenteels. Ik heb tenminste de keuken niet laten afbranden. Misschien vonden zelfs een paar mensen het lekker! OK, noem me een dromer …

‘Nuff said.

Dear Cary,

Ik ga uit met een man die alcoholist is. Wat erger is, zodra hij een paar drankjes op heeft, moet hij cocaïne kopen, waardoor hij waarschijnlijk ook cocaïneverslaafd is. Ik ontmoette hem onder deze omstandigheden en begon bijna twee jaar geleden met hem te daten voor wat ik dacht dat een flirt zou zijn. Aanvankelijk nam ik ons daten niet serieus vanwege zijn levensstijl, maar na verloop van tijd leerden we elkaar (zonder alcohol) kennen en werden we verliefd. Helaas stak zijn verslaving weer de kop op en heeft hij de afgelopen anderhalf jaar constant verdriet gehad. Het is hetzelfde verhaal dat je al eerder hebt gehoord, hij is geweldig als hij niet dronken of high is, in feite, hij is bijna perfect. Maar de drie keer per week gewoonte is uitputtend en emotioneel slopend. Ik kan niet omgaan met de constante zorgen en me afvragen wat hij van plan is. In het verleden heb ik serieuze pogingen ondernomen om hem te verlaten, maar hij was volhardend, zei dat hij zou veranderen, stoppen, naar de AA zou gaan, wat dan ook, en omdat ik nog nooit met een of andere “holic” te maken heb gehad, dacht ik dat ik hem een kans moest geven, vooral omdat er een deel van mij was dat dacht dat hij door zijn “feestfase” ging (een fase die ik zelf ook heb doorgemaakt). Ik wist gewoon niet beter. Hij heeft wat moeite gedaan om te veranderen, hij is naar een AA-bijeenkomst geweest en heeft een therapeut bezocht, maar ik denk niet dat hij vindt dat zijn probleem erg genoeg is, want hij functioneert goed — hij gaat werken, heeft geld, enz. En als hij de verhalen van andere mensen hoort (bijv. dat ze dakloos waren, op straat leefden, blut waren, geen baan hadden) denkt hij dat hij het in vergelijking daarmee geweldig doet! Bovendien, omdat hij alcohol met cocaïne mengt, is hij nooit een van die onverbeterlijke dronkaards; hij ziet er eigenlijk normaal uit, dus hij heeft niet echt negatieve gevolgen ondervonden. De enige die last heeft van zijn drank- en drugsgebruik ben ik. Af en toe stelt hij zijn gedrag in vraag, maar de angst om de drank voorgoed op te geven beangstigt hem waarschijnlijk. Hij denkt dat hij er op zijn tijd wel overheen komt.

Een andere factor is zijn cultuur. Drinken is erin verankerd. Iedereen die hij kent – ook familie en vrienden – vertoont dit soort gedrag op regelmatige basis, zodat het in de gemeenschap is genormaliseerd. Hij groeide ook op in een alcoholisch gezin en hij vertoont veel van de kenmerken van kinderen van alcoholisten (bv. onzeker, verlatingsangst, moeite om zich uit te drukken, etc.), maar veel daarvan is verbeterd. Hij is achter in de 20 en heeft ook dat “ik moet mezelf vinden” complex, dus er zijn veel factoren om rekening mee te houden in deze situatie. Het is alsof hij een aantal diepe problemen moet oplossen die hij heeft door het opgroeien in een alcoholisch gezin. Soms denk ik dat hij zo dicht bij zijn breekpunt is — dat hij het zat is om ziek en moe te zijn — dat hij uit zichzelf en op zijn eigen manier hulp gaat zoeken. Maar omdat ik het gevoel heb dat ik eerder de bodem zal raken dan hij, probeer ik voor mezelf te zorgen met boeken, Al-Anon-bijeenkomsten, therapie, enzovoort, zodat ik die innerlijke rust kan vinden en de beste beslissing voor mezelf kan nemen. Maar ik weet niet hoeveel langer ik nog kan wachten. Ik weet dat het lijkt alsof het makkelijkste antwoord is om gewoon weg te gaan, maar ik heb het gevoel dat hij nog steeds uit deze puinhoop kan komen voordat het hem teveel wordt, alleen al door de babystapjes die ik hem heb zien nemen (hij gaat nog steeds uit, maar zal me bellen zodat ik me geen zorgen hoef te maken). Ik hou zielsveel van hem om die onschuldige, kwetsbare, oprechte, aardige persoon die ik ken onder het drugsgebruik. Hij is er emotioneel voor me geweest en heeft me altijd onvoorwaardelijke liefde en steun gegeven. Ik heb wat verbeteringen gezien, vooral in zijn verlangen om te veranderen, dus dat houdt me aan het lijntje, maar wanneer is genoeg genoeg?

Verlamd

Dear Paralyzed,

Ik denk dat je zelf wel weet wanneer genoeg genoeg is. Dat zal je “bodem” zijn. Zoveel levenskracht zal uit u worden weggezogen door de vampirische muil van zijn verslaving dat u zich bijna dood zult voelen, net zoals de verslaafde, wanneer hij de bodem bereikt, voelt dat hij de dood nabij is.

Je hebt misschien al een voorproefje van dat gevoel gehad. Zelfs er vandaag helder over nadenken kan u tot een punt van beslissing brengen. Maar dat moment is aan u. Niemand kan je vertellen wanneer je het bereikt.

Dus mijn suggestie is om aan te nemen dat je uiteindelijk zeker de bodem gaat raken met deze relatie, en plan voor dat moment. Plannen heeft vele voordelen. Het is privé versterkend. Maar het brengt geen chaos in je leven. Je hoeft niet te handelen. Door te plannen kun je over zaken nadenken en beslissingen nemen en er zo lang over doen als je nodig hebt. Je weet dat wanneer de dingen gek en ondraaglijk worden, je een uitweg hebt. Dus het hebben van een plan geeft u een zekere mate van comfort.

Bedenk het als een reis die u aan het plannen bent. Kijk naar brochures. Overweeg de mogelijkheden. Als deze relatie u niet zou belasten, wat zou u dan anders doen? Zijn er dingen die u hebt uitgesteld, of dingen die hij niet wil doen, maar die u wel zou willen doen? Zet ze op uw lijst van dingen die u moet doen.

Je kunt plannen maken om definitief te breken, of je kunt beginnen met het nemen van bepaalde acties die je geleidelijk uit de relatie gaan leiden. Je zou bijvoorbeeld een nieuw vriendje kunnen zoeken. Dat is een manier om de situatie te forceren. Of je kunt beginnen weg te drijven met nieuwe activiteiten, langzaam een autonome ruimte uitmakend waar je op een bepaald moment in de toekomst in kunt springen en kunt gaan wonen. Of niet. Het belangrijkste is aan te nemen dat deze relatie een crisispunt zal bereiken, en je daarop voor te bereiden.

Dat wil zeggen, bereid je scheidingspakket voor. Wat ga je zeggen? Wat zullen uw voorwaarden zijn voor de post-breakup wereld? Welke mate van contact zult u met hem kunnen tolereren? Wil je hem helemaal uit je leven hebben, of wil je nog enige vorm van communicatie behouden? Denk over deze dingen na, zodat je weet wat je wilt.

Het is ondertussen mogelijk dat hij op elk moment de bodem kan bereiken. Je weet maar nooit. Uiterlijk vertoon is geen betrouwbare indicator voor de bereidheid van een verslaafde om te stoppen. Kijk naar de dronkaards op straat die nooit stoppen, hoe klote hun leven ook wordt. Kijk naar de directeuren die nooit een maat missen en toch op een dag aankondigen dat ze verslaafd zijn en hulp moeten zoeken. Verslaafden verbergen hun kwelling goed. Veel van de kwelling is innerlijk en dus onzichtbaar. Het kan zijn dat hij ondraaglijke dingen begint te lijden waar hij niet over spreekt. Dus wees voorbereid op het onverwachte.

Als je weggaat, kan hij in behandeling gaan om je terug te krijgen. Het kan lijken alsof hij de bodem heeft bereikt. Daar zou ik niet op rekenen. Het is mogelijk dat als jij de bodem raakt en weggaat, dat een diepe en definitieve verandering in hem teweegbrengt. Maar hij kan ook om hulp gaan vragen om jou aan het lijntje te houden. Dat gebeurt ook. Verslaafden zijn vaak sluw en manipulatief in een mate die we verbazingwekkend vinden als we eenmaal uit de verblindende cyclus zelf zijn.

Probeer dus in je plan ook te bedenken wat je zou willen als hij zou besluiten dat hij verslaafd is en wil stoppen. Relaties met verslaafden zijn meestal een beetje scheef, nuchter of niet. Je weet niet echt wat je hebt totdat je de drank en coke hebt opgeruimd — en ook wat van de praktische wrakstukken. Het kan zijn dat een relatie die werkte, op zijn manier, met hem drinken, zou niet werken met hem gaan door het slopende proces van vroege nuchterheid.

Dus mijn belangrijkste wens voor u is dat u de aanname dat je gaat bodem raken met deze relatie uiteindelijk, en beginnen met het plannen voor dat moment nu. Doe jezelf een plezier. Zorg goed voor uzelf. Je kunt hem niet redden. Maar je kunt wel voor jezelf zorgen.

Heb je een relatie met een verslaafde? Daar staat hier iets over in.

Maakt een geweldig cadeau. Kan gepersonaliseerd worden voor de gever van uw keuze. Gesigneerde eerste edities zijn nu te koop.

Wat? Wil je meer advies?

• Lees meer Cary Tennis in de Since You Asked directory.
• Zie wat anderen zeggen en/of doe mee aan het gesprek in het Table Talk forum.
• Vraag om advies. Briefschrijvers: Denk alstublieft goed na! Door een brief naar [email protected] te sturen, geeft u Salon toestemming deze te publiceren. Zodra u hem instuurt, is het niet meer mogelijk om hem te herroepen. Dus wees er zeker van. Als u niet zeker bent, slaap er een nachtje over. U kunt altijd morgen nog versturen. Klaar? OK, Dien uw brief in voor publicatie.
• Of, maak gewoon een opmerking aan Cary Tennis niet voor publicatie.
• Of, stuur een brief naar de redactie van Salon niet voor publicatie.