De Grupo dos Cinco, een modernistisch kunstcollectief dat de principes van de Week van de Moderne Kunst van 1922 hooghield.

“Een Tapuya vrouw met menselijke lichaamsdelen” door Albert Eckhout.

Het Manifesto Antropófago, geschreven in poëtisch proza in de modernistische stijl van Une Saison en Enfer van Rimbaud, is directer politiek dan Oswalds vorige manifest, Manifesto Pau-Brasil, dat was opgesteld met het oog op de verspreiding van een Braziliaanse poëzie voor de export. Het “Manifesto” is vaak geïnterpreteerd als een essay waarin het hoofdargument is dat de geschiedenis van Brazilië in het “kannibaliseren” van andere culturen zijn grootste kracht is, terwijl wordt ingespeeld op de primitivistische belangstelling van de modernisten voor kannibalisme als een vermeende tribale rite. Het kannibalisme wordt voor Brazilië een manier om zich te doen gelden tegen de Europese postkoloniale culturele overheersing.

Een van de iconische regels van het Manifest, in het Engels geschreven in het origineel, is “Tupi or not Tupi: that is the question.” De regel is tegelijkertijd een lofzang op de Tupi, die bepaalde vormen van ritueel kannibalisme beoefenden (zoals gedetailleerd beschreven in de 16e-eeuwse geschriften van André Thévet, Hans Staden en Jean de Léry), en een metaforisch voorbeeld van kannibalisme: het eet Shakespeare op. Anderzijds stellen sommige critici dat Antropofagie als beweging te heterogeen was om er overkoepelende argumenten uit te kunnen halen, en dat ze vaak weinig te maken had met een postkoloniale cultuurpolitiek.