Gaan littekens van zelfverminking ooit weg? Laten we het eens hebben over de antwoorden op die vraag.

Sommige littekens zijn een bron van trots. We pronken ermee, we wijzen ernaar en zeggen: “Kijk eens wat ik heb overleefd.” Sommigen van ons herinneren zich die iconische scène in Jaws waarin de jongens oude zeemansliederen zingen en vrolijk hun strijdlittekens vergelijken. Maar zelf toegebrachte wonden zijn niet altijd zo makkelijk te delen, en er zijn littekens die we liever niet willen dragen. Gaan deze littekens van zelfbeschadiging ooit echt weg?

Hoe lang duurt het voordat littekens van zelfbeschadiging weggaan?

Hoe lang het duurt voordat littekens van zelfbeschadiging weggaan, is voor iedereen anders. Elk lichaam geneest anders. Of zelfverwonding tot littekens leidt, hangt af van het type en de ernst van het letsel. Kleine verwondingen verdwijnen vaak al na een paar dagen; grote verwondingen laten eerder een blijvend litteken achter. Andere factoren, zoals medische aandoeningen of medicijnen, kunnen ook van invloed zijn op het genezingsproces. Sommige littekens kunnen wel twee jaar nodig hebben om volledig te vervagen.

Eerste hulp toepassen op een verse wond kan de genezing bevorderen en littekenvorming minimaliseren. Maar laten we zeggen dat het al twee jaar, vier, misschien zelfs een decennium of meer geleden is, en de littekens zijn er nog steeds. Zullen die littekens van zelfbeschadiging ooit weggaan?

Het antwoord is helaas “waarschijnlijk niet.” Littekens die niet binnen twee jaar vervagen, hebben de neiging permanent te zijn.1 Het is echter belangrijk om te onthouden dat:

• Jij niet je littekens bent. Ze maken deel uit van je, maar ze definiëren je niet.
• Littekens zijn een teken van genezing; ze zijn de manier van je lichaam om oude wonden gesloten te houden.
• Je kunt je littekens op een veilige en gezonde manier bedekken, mocht je dat nodig hebben.
• Hoewel, je hoeft je nergens voor te schamen.

Het is aan jou om te beslissen wie je littekens te zien krijgt. Het is ook aan jou om te beslissen hoe je je eigen littekens ziet, en om het harde werk te doen om de onzichtbare littekens die eronder liggen te genezen.

Leven met littekens van zelfverminking die niet weggaan

De littekens op mijn arm zijn haarfijn, dun, wit en bijna onzichtbaar tegen mijn bleke huid – totaal onmerkbaar voor de toevallige waarnemer. Maar ik zie ze elke keer als ik mijn hand uitsteek om mijn bedlampje uit te doen, en ze jeuken soms nog steeds als het leven overweldigend begint te voelen.

Je hoeft niet van je littekens te houden – ik zeker niet van de mijne – maar je kunt ermee leren leven, en leren omgaan met de triggers en de driften die je ermee associeert. Maar het is niet gemakkelijk; het vergt voortdurende oefening en veel geduld.

Ik word niet elke dag wakker met bewondering voor het lichaam dat ik in de spiegel zie. Maar ik fixeer me ook niet meer op mijn littekens. Ik zie ze, maar ze verblinden me niet langer voor de rest van wie ik ben als persoon, of wie ik nog zou kunnen worden.

Littekens, tenslotte, zijn een produkt van het verleden. Je kunt het verleden niet ongedaan maken, maar je kunt het wel dag voor dag achter je laten.