Hoe wordt ECT nu toegediend?

Ik denk dat ik u het beste over ECT kan vertellen door u mee te nemen door mijn ervaring. Ik heb ECT ondergaan in het Verenigd Koninkrijk, in een NHS-ziekenhuis. In totaal heb ik 12 sessies ECT gehad; tweemaal per week.

Voor de procedure:

Er zijn een paar dingen die u moet doen voor de eigenlijke procedure begint, zoals:

• Stemmings- en geheugenrapporten. Deze worden een paar dagen voor de eerste procedure gedaan en daarna wekelijks tot het einde van de behandelingen. Zo kan het team veranderingen in stemming en suïcidaliteit in de gaten houden en ook de effecten op geheugen en cognitie.
• Niet eten of drinken na middernacht de avond tevoren (slokjes water zijn toegestaan).
• Voor elke sessie moeten toestemmingsformulieren worden getekend. Dit houdt onder meer in dat ik 24 uur na de ECT niet alleen gelaten mag worden, geen alcohol mag drinken en geen auto mag rijden.
• Bloeddruk en temperatuur worden gemeten bij aankomst in de kliniek.

Tijdens de procedure:

Als het bovenstaande is voltooid, word ik in een kamer geroepen met een bed en een team van professionals erin. De arts maakte altijd een kort praatje met me over mijn stemming en eventuele bijwerkingen, terwijl de verpleegkundigen en de anesthesist me op het bed klaarmaakten.

Er werd een ECG aangesloten, een infuuslijn ingebracht, mijn schoenen uitgetrokken en een bloeddrukmanchet omgedaan.

Ze brachten dan wat gel op mijn hoofd aan en bevestigden de elektroden. Ik kreeg bilaterale in plaats van unilaterale elektroden, dus ze deden elektroden aan beide kanten van mijn slaap.

Ik kreeg dan een spierverslapper via het infuus en de anesthesist gaf me zuurstof en diende de anesthesie toe. De verpleegster zei altijd iets in de trant van “denk aan iets leuks, we zullen voor je zorgen”; dit hielp echt. Ik dacht altijd aan de zee of vallende sneeuw. Ik drijf dan snel weg en de volgende keer dat ik me ergens van bewust ben, ben ik in de uitslaapkamer met de verpleegsters.

Mijn man mocht de eerste paar sessies bij me komen, omdat we dat samen met de consulent hadden afgesproken. Daarom was hij in staat om me te vertellen wat er gebeurde toen ik eenmaal sliep. Hij vertelde me dat ze me een mondbeschermer gaven zodat ik niet op mijn tong zou kauwen en dat mijn voeten het enige waren dat bewoog toen ze de schok toedienden. De schok duurde maximaal een minuut.

Het team hield mijn hersenactiviteit in de gaten met een elektro-encefalograaf (EEG) en toen de hersenactiviteit na de aanval weer normaal was, begonnen ze met het proces om mij uit de narcose te halen. In totaal sliep ik maar een paar minuten.

Na de ingreep:

Toen ik weer bijkwam, lag ik in een andere kamer met een paar verpleegsters. Meestal kwam ik vrij snel bij zonder geheugenverlies of andere bijwerkingen. Af en toe werd ik hysterisch wakker en had ik moeite om te kalmeren en één keer huilde ik onbedaarlijk en wist ik niet wie of waar ik was. Dat was verdomd eng. Gelukkig kwam mijn geheugen vrij snel terug en kon ik uiteindelijk kalmeren. De verpleegsters hielpen me fantastisch om te kalmeren en met me te praten. In feite was het hele team ongelooflijk. Het maakte het makkelijker dat het altijd dezelfde professionals waren.

Als ik weer bijkwam, werd ik herenigd met mijn chaperonne (meestal mijn man). Ik kreeg een drankje met een koekje, mijn laatste lichamelijke observaties werden gedaan en dan was ik vrij om de kliniek te verlaten als alles goed was. Ik voelde me altijd behoorlijk groggy voor de rest van de dag en soms tot de volgende dag.

Complicaties:

Ik ben blij te kunnen zeggen dat ik geen grote complicaties of bijwerkingen van de behandeling heb gehad.

De eerste sessie die ik had, liet me de volgende dag wakker worden met een enorme hoeveelheid pijn. Je weet wel, als je naar de sportschool gaat en een groepsles volgt en je de volgende dag wakker wordt en overal pijn hebt? Nou, zo’n pijn had ik ook, overal en in spieren waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. De volgende sessie verwisselden ze de spierverslapper en ik had geen spierpijn meer van de volgende sessies.

Ook heb ik vreselijke aderen, dus een infuus aanleggen kostte veel moeite en was soms behoorlijk pijnlijk. Een keer dachten we dat het infuus in de ader was gegaan en werd de verdoving toegediend. Mij werd verteld dat ik slaperig zou moeten worden, maar ik bleef klaarwakker. Ik raakte in paniek en zei dat ik nog steeds klaarwakker was en dat ze me geen shock mochten geven (alsof ze dat toch zouden doen haha). Omdat ik de verdoving had gehad en het niet in de ader was gegaan, kon ik die dag geen ECT krijgen. Ik kan gerust zeggen dat ik het grootste deel van de dag daarna heb geslapen en een paar nachtmerries heb gehad waarin het scenario zich anders afspeelde. Ik had echt de literatuur niet moeten lezen over hoe ze vroeger ECT uitvoerden…

Een van de veel voorkomende bijwerkingen van ECT, waar veel mensen zich begrijpelijkerwijs zorgen over maken, is geheugenverlies. Ik denk niet dat mijn geheugen is aangetast door ECT. Het was al enigszins aangetast door jaren van lange, steeds terugkerende depressieve episodes. Ik heb niet gemerkt dat het slechter is geworden sinds de behandeling.