De algemene theorie van relatieve aantrekkelijkheid
Mooie mensen worden elke dag verliefd. Ze spotten elkaar in een dor moeras van klonterige stervelingen en denken, ik ben hot, jij bent hot, het is aan. Ze vertellen hun even aantrekkelijke kinderen hartverwarmende verhalen over “liefde op het eerste gezicht”, maar zulke koppels zijn ongeveer net zo boeiend als de dagelijkse sleur van een casting agent. Brangelina, de Bennifers, de Hiddleswifts, de Teigen-Legends: We snappen het. Al jullie charmante verhalen over dat jullie zoveel gemeen hebben (“Hij houdt ook van puppies! Zuurstof, ook!”) houden ons niet voor de gek. We hebben ogen. Als jullie allebei bovennatuurlijk in orde zijn, zijn jullie persoonlijke merken voor elkaar bestemd.
Veel intrigerender zijn koppels die uiterlijk niet perfect bij elkaar passen. Plotseling, is er een raadsel op te lossen: Wat doet zij in godsnaam met hem? (En vice versa, natuurlijk. Maar omdat dit een ambitieus tijdschrift voor mannen is, laten we het bij het eerste houden.) Het mysterie wordt nog groter als de dame in kwestie niet alleen prachtig is, maar ook slim, grappig, en wild succesvol, en de man in kwestie een smerig uitziende kerel is met een vaderlichaam, een niet-bestaande carrière, en een slechte gewoonte om te verschijnen op rode-carpet evenementen die eruit zien alsof hij net uit een vijftien uur durende vlucht uit Mongolië komt.
Voordat we in mijn Algemene Theorie van Relatieve Aantrekkelijkheid duiken, laten we de (zeer gegeneraliseerde) feiten nog eens de revue passeren. Er zijn onbetwistbaar meer mooie vrouwen in de wereld dan dat er knappe mannen zijn. Vrouwen worden bekritiseerd omdat ze het lef hebben om te bestaan na hun veertigste, maar in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zijn het de mannen die het loodje leggen naarmate de jaren verstrijken. Om de gender/look kloof uit de eerste hand te onderzoeken, zoek maar eens een groepje mensen van middelbare leeftijd op: De dames zien er allemaal uit alsof ze hun kraaienpootjes hebben ingesmeerd met luxe emulsies nadat ze tien kilometer hebben gejogd naar het chiazaadbuffet (want dat hebben ze waarschijnlijk ook gedaan). De mannen zien er meestal uit als Gary Busey na een drie-daagse donut-en-bourbon bui.
Plus, vrouwen leren van hun fouten. Zoals velen van ons – op elk punt van het genderspectrum – heb ik in mijn jonge jaren geëxperimenteerd met hoeveel domheid, egoïsme en humorloosheid ik kon verdragen om met lekkere meiden uit te gaan. Maar ik leerde snel dat een leven in het gezelschap van een egoïstische onnozelaar helemaal geen leven is. Substantie, zo bleek, werd niet overschat.
Ja, we begonnen oppervlakkig, nu zijn we er: Als vrouwen volwassen worden, zien we het uiterlijk van onze partner zelden als een maatstaf voor onze eigen waarde, in schril contrast met die mannen die ons proberen af te leiden van hun diepgewortelde onzekerheden door een extra-glanzende, veel-hotter vriendin met zich mee te slepen als een overprijsde designerhandtas. (Een actueel voorbeeld: onze nieuwe president, wiens ego breekbaarder is dan een Ming-vaas en wiens uiterlijk tienduizend mijl onder dat van Melania ligt.)
Vrouwen worden bekritiseerd omdat ze het lef hebben om na hun veertigste nog te bestaan, maar in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zijn het de mannen die met het klimmen der jaren pas echt aan hun trekken komen.
In een tijd waarin vrouwen er beter uitzien, minder waarde hechten aan hun uiterlijk en niet de behoefte voelen om hun gevoel van eigenwaarde op te krikken met een arm zoals mannen doen, is het misschien niet meer dan normaal dat er paren rondzwerven die er niet goed uitzien en Darwins ideeën over seksuele selectie openlijk aanvechten. Maar verklaart dat volledig waarom godin Serena Williams er op staat om gezelschap te houden met de pasteuze jongensmuffin Alexis Ohanian? Helpt het ons te begrijpen waarom de knappe schoonheid J.K. Rowling en de nerdlet arts Neil Murray op één lijn zitten? (Misschien studeerde hij betoverings spreuken op de medische school.)
Hoe onbetamelijk het ook is om toe te geven, als je het aantal beroemde vrouwen overziet die daten of getrouwd zijn met doorsnee mannen, wordt speculeren over wat er achter gesloten deuren gebeurt onvermijdelijk. Als je in staat bent om elke levende sterveling op deze planeet te charmeren – een doelgroep die theoretisch Ryan Gosling en Idris Elba omvat – waarom ga je dan voor een slungelig uitziende sukkel met geen besteedbaar inkomen en Fritos-kruimels in zijn baard? Zijn hoogwaardige, superfijne, megasuccesvolle mannen zo zeldzaam dat superlatieven gedwongen zijn zich te schikken? Omarmen smoking hot vrouwen, na tientallen jaren te zijn blootgesteld aan douche bros die hen om de paar milliseconden op hun smoking hotness wijzen, van nature non-hotness als een middel om het dominante paradigma te ondermijnen, à la Julia Roberts en Lyle Lovett? Of geven vrouwen echt zoveel minder om uiterlijk dan mannen?
Hier is mijn favoriete theorie: Deze high-profile, extra-intelligente dames hebben een schat ontdekt van stiekem sexy beesten met buitengewone luistervaardigheden, uitstekende orale behendigheid, en een toewijding aan feministische principes. Zulke mannen vinden het niet erg om te worden overtroffen en overtroefd – of zelfs geleid – door sterke, capabele vrouwen. Beter nog, misschien is er een geheime groep superieure vrouwen die inzien dat de enige manier om het patriarchaat omver te werpen het rekruteren van een leger loyale, minder-dan-mooie mannen is, wier toewijding aan egalitaire waarden vanzelfsprekend is. Hun missie: het vinden en vieren van meer jongens zoals zij, om zo een wereld te heroriënteren die op de rand van de vernietiging balanceert door toedoen van onze gemakkelijk bedreigde, ego-gedreven maniak-in-chief.
Als ik lang genoeg naar de nerf herders rechts van je staar, totdat mijn ogen tranen en mijn zicht vertroebelt, beginnen ze er subtiel, subversief aantrekkelijk uit te zien. Hier zijn de ware gezichten van hotness.
J.K. Rowling + Neil Murray
Haar: Auteur van de Harry Potter-serie, eerste miljardair wiens rijkdom voornamelijk uit schrijven kwam. Hij: Anesthesist die eruit ziet als je eerstejaars kamergenoot met het dunner wordende haar en de Dave Matthews obsessie. Tijd samen: Zestien jaar. Wat maakt dat het werkt: Wederzijdse acceptatie. Toen ze elkaar ontmoetten, was Rowling een worstelende alleenstaande moeder met een jong kind: “Het voelde alsof hij overal met mij binnenstapte,” vertelde ze The Guardian in 2012. “Hij veranderde mijn leven.”
Cameron Diaz + Benji Madden
Haar: Acteur, real-life Manic Pixie Dream Girl. Hij: Gitarist van Good Charlotte die op zijn achtendertigste nog steeds zijn baseballpetjes achterstevoren draagt. Tijd samen: Drie jaar. Wat maakt dat het werkt: Loyaliteit. “Hij is fel beschermend voor de mensen van wie hij houdt en om wie hij geeft”, schreef Diaz in 2016 op Instagram. Een andere theorie: Soms-zelden-die bad-boy mystiek slays ver voorbij de middelbare school.
Emily Ratajkowski + Jeff Magid
Haar: Supermodel. Hij: Muzikant, liefhebber van twijfelachtige deksels. Tijd samen: Twee jaar. Wat maakt dat het werkt: Dapperheid. Ratajkowski zei in 2015: “Ik voel me gewoon aangetrokken tot zelfverzekerde mannen die … niet bang zijn voor vrouwen.” Wat zeg je? Als alles wat je nodig had om haar het hof te maken een beetje moed en een uitgebreide hoedencollectie was, zou ze op dit moment met Paul Simon zijn.
Christina Hendricks + Geoffrey Arend
Her: Mad Men acteur, de beste zaak tegen het gooien van schaduw op rooien. Hij: Acteur die zich kleedt als een dappere archiefbediende rond 1938. Tijd samen: Negen jaar. Wat maakt dat het werkt: Vrijgevigheid. “Hij is attent, hij is bedachtzaam, hij is slim, hij zorgt voor me,” vertelde Hendricks aan People in 2009. Je herkent hem misschien als: De stoner in Super Troopers die, vanuit een politiewagen, verklaart: “De snozzberries smaken naar snozzberries!”
Kirsten Dunst + Jesse Plemons
Haar: Acteur die menigten charmeert sinds Interview with the Vampire uit 1994. Hij: Uitstekende acteur in uitstekende shows (Friday Night Lights, Breaking Bad) die gespecialiseerd is in het spelen van nerderige moordenaars. Tijd samen: Tien maanden, onlangs verloofd. Fatale aantrekkingskracht? Ze ontmoetten elkaar op de set van Fargo, waarin hij haar man speelde, een geeky slager die voor haar moordt.
Cate Blanchett + Andrew Upton
Haar: Legendarische acteur en mystieke elfenkoningin. Hij: Australische toneelschrijver met een opvallende gelijkenis met een eenzame Frodo. Tijd samen: Twintig jaar. Wat maakt dat het werkt: Samenwerking. Ze zijn mede-eigenaar van het filmproductiebedrijf Dirty Films. Blanchett vertelde E! News in 2015: “Het is een geweldig creatief partnerschap geweest met mijn man en ook een geweldige liefdesrelatie.”
Adele + Simon Konecki
Haar: Stem van een engel, mond van een matroos. Hij: Medeoprichter van een ethisch flessenwater bedrijf. Tijd samen: Vijf jaar. Wat maakt dat het werkt: Volwassenheid. Adele vertelde in 2016 aan Vanity Fair: “Hij wordt niet bedreigd door welke fase van mijn leven dan ook waar ik voor ga.” Aanbid uw vrouw: Hij ziet er misschien uit als een onverzorgd hoopje slobberige kleren, maar uiterlijk doet er minder toe als je zo toegewijd bent: “Hij geeft meer om me dan wat dan ook,” zei Adele in 2015.
Serena Williams + Alexis Ohanian
Haar: Tennisbalvernietiger, winnares van drieëntwintig Grand Slams. Hij: Medeoprichter van Reddit. Tijd samen: Tweeëntwintig maanden, onlangs verloofd. Wat maakt dat het werkt: Respect. “Hij behandelt absoluut iedereen hetzelfde, wat echt cool is om te zien,” zei Williams op een persconferentie in januari. Een andere theorie: We hebben niets. Van Drake naar… deze kerel? Een totaal mysterie.
Tina Fey + Jeff Richmond
Haar: Actrice, schrijfster, onfeilbaar mens. Hij: Componist en producer die eruit ziet als je hippe geschiedenisleraar. Tijd samen: Tweeëntwintig jaar. Wat maakt dat het werkt: Vriendelijkheid. “Ik heb niet zoiets van ‘ik hou van de slechteriken’. Nee, nee, dank je,” vertelde Fey in 2009 aan Vanity Fair. “Ik hou van aardige mensen.” Grootte doet er niet toe: Zij is vijf-vijf, hij is vijf-nul. Heren: Als de emotionele pasvorm goed is, is het goed als je in haar zak past.
Dit artikel verscheen oorspronkelijk in het nummer van april ’17.