Monroe beviel in augustus 2017 van Dalton William Danks, haar zoon met honkballer echtgenoot John Danks, en trok zich terug van songwriting tijdens haar zwangerschap, tijdens welke ze toegeeft dat ze weinig anders deed dan eten en aankomen toen het album eenmaal klaar was. Sindsdien heeft ze het echter allemaal goedgemaakt door tunes te schrijven en te stockeren, waaronder inspanningen met haar Pistol Annies cohorten Miranda Lambert en Angaleena Presley voor een plaat waarvan Lambert in 2017 zei dat die later dit jaar zou kunnen verschijnen. Monroe zat onlangs met Rolling Stone Country om te praten, onder andere onderwerpen, seks, drugs en Kanye. Ze vertelt ook hoe haar ongeboren kind haar motiveerde in de studio en herinnert zich hoe een verliefdheid die ze had op een jonge songwriter, wiens aanwezigheid te horen is op het nieuwe album, werd gedwarsboomd door de ontdekking van zijn beroemde country-music vriendje.

Afgezien van het feit dat hij een vrij onberispelijke staat van dienst heeft, wat deed je besluiten om met Dave Cobb aan dit album te werken?
Veel van mijn favoriete artiesten van dit moment maken muziek met hem. Ik wist een beetje over hem, maar ik kende hem niet zo goed. Ik wist dat hij ook geïnteresseerd was, en ik dacht, “Man, dat lijkt gewoon perfect te passen.” Het lijkt een beetje voor de hand liggend, op een vreemde manier. Hij is gewoon zo, ik weet het niet… er is gewoon iets aan hem, er is iets aan zijn geluid waar ik gewoon van hou. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar het is magisch.

De instrumentatie is een beetje anders dan je vorige platen, vooral de overweldigende aanwezigheid van strijkers. Was er iets dat je echt verraste?
Veel van de solo’s, of veel delen, zijn strijkers. Ik hou daar zo van, dat ze echt een rol hebben, het is niet alleen stemming. Het is als, hier zijn de licks. We hebben op een gegeven moment wat bongo’s gebruikt. Dat was leuk. De Mellotron, ik denk dat het op “This Heaven” is en het is op “Hands on You.” En de steel solo’s zijn niet je normale steel solo’s. Ik luister naar dit album non-stop in mijn auto. Ik heb nog nooit, ooit naar mezelf geluisterd. Maar ik hou er zoveel van en ik hou van de liedjes. Ik noem mezelf “Kanye Monroe” omdat ik van mezelf hou in 2018. Maar ik ben er trots op, echt waar.

Was er iets aan het zwanger zijn tijdens de opnames dat de manier waarop je zong beïnvloedde?
Ik weet het niet. Ik was benauwd, maar ik denk dat dat goed is bij mijn sexy nummers. Ik voelde me anders omdat ik me al sterker voelde. Ik had mijn kind nog niet ontmoet, maar ik voelde me anders van binnen en voelde me anders over mezelf. Ik zat bijna lekkerder in mijn vel, kwetsbaar op alle juiste plaatsen. Ik voelde elke zin die ik zong voor honderd procent omdat ik niets deed wat je niet zou moeten doen als je zwanger bent, wat je een soort kick zou geven! Alles was er, alles was heel erg aanwezig. Ik zong de hele tijd met mijn hand op mijn buik. Ik deed er niet sentimenteel over. Maar ik voelde een zekere kracht, wetende dat ik een ander leven in me had. Ik was er zeker van dat Dalton me kon horen en begrijpen als ik een verkeerde noot zou zingen. Ik zing altijd harmonie met de radio, maar toen ik zwanger was en ik zong, zei ik, “Je kunt het maar beter goed doen!” Het was alsof er altijd iemand luisterde. Ik was er zeker van dat hij zich bewust was van de toonhoogte.

Voel je een ander soort kwetsbaarheid terwijl je een aantal van de echt persoonlijke nummers op deze plaat zingt?
Ik voelde dat op “Daddy I Told You” en “Keys to the Kingdom” en, nou ja, op alle van hen. Ik voelde dat ik er met een nieuwe emotie aankwam. Ik weet het niet, zelfs “Orphan.” Weet je, als ik dat nu zing, denk ik aan hem. Ik schreef het over de 13-jarige ik. Mijn vader stierf en mijn moeder was een tijdje vermist, maar kwam terug. Ze is niet gestorven, ze leeft nog en ze is heel erg in mijn leven. Maar dat liedje zwanger zingen was als een andere pijn voor een kind in die situatie.

Je spreekt je ouders collectief aan, maar ook individueel. Het lijkt alsof die over je moeder iets gecompliceerder waren, iets genuanceerder dan die over je vader.
Ik geloof dat mijn vader me kan zien en bij me is en me beschermt, maar die deur is op een bepaalde manier voor nu gesloten. Die relatie staat in de wacht, zullen we maar zeggen. Dus, “Papa ik zei het je” is bijna als een brief aan hem met mij inchecken: “Hé, dit ben ik nu.” Mijn moeder en ik, ik leer haar nog steeds kennen, hoe ouder ik word en hoe meer ze in mijn leven is. Ik bedoel, zelfs haar zien als een grootmoeder en zo. Maar een deel van haar ging weg toen mijn vader wegging, omdat ze zoveel van hem hield. En dat begrijp ik ook. Dus ik heb het gevoel dat ik gewoon liedjes zal blijven schrijven voor mijn moeder omdat het een van de grootste relaties in mijn leven is, en ik zal daar altijd over schrijven. Toen mijn moeder wegging nadat mijn vader stierf, verhuisde ze naar een afrit tussen Knoxville en Nashville, in Rockwood. Mijn man en ik reden daar een paar jaar geleden, en reden langs die afrit. Ik grinnikte een beetje. Toen kwam “Mother’s Daughter” in me op. “Weg, Dixieland, weg is de vaste hand.” Dat hele refrein kwam er uit. Op dat moment, was het, “Man, ik lijk zo veel op haar!” Het is gewoon ironisch, en het is echt grappig dat ik het haar ooit moeilijk heb gemaakt over iets, of dat ik dat nu doe of dat ik dat ooit zal doen. Want alles wat zij doet dat mij op de zenuwen werkt, is omdat ik het doe. Ik heb dat onlangs gemerkt.

Er zijn een aantal zeer aangrijpende nummers over je ouders en dan zijn er nummers als “Hands on You” en “Wild Love.” Laten we het eens over seks hebben. Ja, ik en Jon Randall hebben “Hands on You” geschreven. We waren die dag aan het praten, en we zeiden allebei laten we het gewoon echt maken, maak het gruizig. Hij en ik houden allebei van Aimee Mann. We hadden het over sommige van haar funky teksten, haar manier van dingen zeggen. Dus we gingen gewoon vreemd met regels als “indiscrete toespelingen.” Vrouwen zijn er gek op. Al mijn vriendinnen, dat is hun favoriete liedje. Maar het is ook John’s favoriete liedje. Alle kerels zeggen, “Ik hou van dit liedje.”

“Wild Love” verkent een aantal van datzelfde gebied en er is een gedenkwaardige regel over het nodig hebben van een vreemdeling om “aan mijn haar te trekken en mijn naam te roepen.”
Ik wil altijd “zachtjes” zeggen omdat ik extensies heb! Die kwam naar me toe in Londen. Het was de eerste keer dat ik daar was en ik vond die stad zo sexy, zo mooi en zo geweldig. Alles was gewoon zelfverzekerd, en iedereen, alles was gewoon anders op de meest prachtige manieren. Ik werd zo stapelverliefd op Londen. En die melodie kwam bij me op om drie uur ’s nachts op mijn telefoon. Ik kon niet slapen, alles was uit. Het achtervolgde me de hele tijd. Ik zong het tegen mijn manager, “Luister naar deze melodie.” Dus toen ik terugkwam, had ik een schrijfafspraak met Waylon Payne en Brendan Benson, die twee van mijn topfavoriete mensen en liedjesschrijvers en zangers ooit zijn. We deden “Wild Love” en ik denk dat we diezelfde dag nog “Paying Attention” schreven.

Je bracht Sparrow uit op 4/20/ Toeval.
‘Nuff said. Laat de microfoon maar vallen! De liedjes die ik schreef toen ik niet zwanger was, waren waarschijnlijk een beetje high toen ik ze schreef. Dat is wanneer ik het beste schrijf. Ik ben erdoor geïnspireerd. Ik ben daar heel erg voor. Beste medicijn dat er is.

Wat voor routine heb je met wiet als je aan het schrijven bent?
Als ik ga schrijven, heb ik een vape pen en neem ik een paar trekjes. Mijn geest opent zich, en daar gaat het. Ik begin deze melodieën te horen, en de woorden beginnen te komen. Mensen zeggen dan: “Van wiet zak ik in de bank weg” en dan zeg ik: “Je rookt Indica. Het laat je smelten.” Mijn moeder heeft lupus en ze heeft artritis en ze heeft andere degeneratieve nekpijn. Ze rookt nu edibles en ze helpen echt tegen de pijn, wat cool is. Geen bijwerkingen.

Hoeveel heb je geschreven sinds de geboorte van de baby?
Ik ben op dit moment aan het schrijven. Ik doe dit patroon waar ik, en ik denk dat veel liedjesschrijvers doen, waar ze schrijven, schrijven, schrijven en dan is er gewoon niets. Het is bijna alsof je moet leven en dan moet je wat dingen absorberen, wat gevoelens, en dan ga je schrijven. Nadat ik deze plaat had gemaakt ging ik naar huis en deed ik niets anders dan eten. Ik kwam 60 pond aan. Ik at alles wat ik normaal niet zou eten. En ik schreef niet; ik pakte geen gitaar. Ik neuriede nauwelijks. Ik was down. En nadat ik Dalton had gekregen, begon ik weer inspiratie te krijgen. Ik ben op dit moment meer geïnspireerd dan ik me ooit gevoeld heb. Het is goed om enthousiast te zijn over muziek. Ik zie dat ik beide nodig heb in mijn leven. Ik heb mijn familie nodig en ik heb deze kant ook nodig. Ik ben beter voor hen. Ik ben beter voor mezelf als ik dat doe.

Het album sluit af met het adembenemende “Keys to the Kingdom,” dat zo’n beetje over dit onderwerp gaat, geïnspireerd worden om muziek te maken. Ook dat is een stuk dat je samen met Waylon Payne hebt geschreven?
Ja. Ik had die titel gewoon in mijn telefoon geschreven. Mijn man en ik bezitten een rivierhuis ongeveer een uur en 40 minuten buiten de stad, en Waylon was gekomen en verbleef daar een weekend. Het was zomer. Zijn vader was Jody Payne, die jaren met Willie heeft gespeeld, en zijn moeder was Sammi Smith. Hij heeft deze gitaar, ik ben er vrij zeker van dat het van zijn vader was. Iedereen heeft hem gesigneerd, van Kristofferson tot Willie. De gitaar is echt magisch. Hij bracht die op een vroege ochtend op de veranda en we dronken koffie. De zon scheen, het scheen van de rivier. En ik had zoiets van, “Keys to the Kingdom,” ik heb die melodie gedroomd, en we begonnen het gewoon te schrijven. “I was handed keys to the kingdom” en hij was als, “I was given a haunted guitar” en het stroomde er gewoon uit. Waylon is zo’n fantastische zanger en songwriter. Hij is gewoon heel speciaal. Ik was geobsedeerd door hem toen hij zijn eerste album uitbracht, The Drifter. Wanneer was dat?

Het kwam uit medio 2004.
Ik had zijn foto aan de muur gezien, en ik zei, “Dat is duidelijk met wie ik zal zijn!” Dit is zo willekeurig. Dus, al die jaren geleden, was ik net verhuisd naar Nashville en ik zag dat hij zou gaan spelen met zijn moeder in de Opry. Ik liep backstage naar binnen. Ik had me helemaal aangekleed. Ik was helemaal voorbereid om mijn toekomstige man en zijn moeder te ontmoeten, alles in een. Maar ik ging naar binnen en zag Ty Herndon, die op dat moment zijn vriend was. Ik had zoiets van, “Uh oh, hij gaat nooit van me houden, is het niet? Maar het rare is, ik ging uit met twee van zijn beste vrienden en dat werkte niet, en nu ben ik terug bij Waylon. Hij was altijd de ware. Hij was gewoon mijn muzikale soulmate, zo blijkt, niet mijn echte soulmate.

Elk interview dat we hebben gehad eindigt meestal met deze zelfde vraag: Wat is de status van de volgende Pistol Annies plaat?
We zijn aan het schrijven. We zijn onlangs op pad geweest en dat was echt de eerste keer dat we zijn gaan zitten met de bedoeling om gewoon te schrijven. We zijn wel eens bij Miranda thuis geweest, maar soms raken we aan de praat en afgeleid. Maar een paar weekenden geleden hebben we er vijf geschreven waar ik zo opgewonden over ben. We hebben nog steeds dat vuur en die strijd. Er is iets zo magisch aan ons. We waren in de bus aan het schrijven en we werden eraan herinnerd toen we samen waren, zoals, letterlijk er was een “bzzzz,” als een trilling. We probeerden de gitaar te stemmen, en we hadden alledrie onze telefoons, en we hadden allemaal verschillende stem-apps op onze telefoons, en ze gingen allemaal door het lint. Het was alsof er nu echt energie tussen ons is.

Wat zijn de kansen om die plaat dit jaar te krijgen?
Ik weet het niet. Ik zou het geweldig vinden en ik denk zij ook, maar we zijn altijd op een punt geweest waar we het niet willen zeggen. We willen onszelf niet te veel onder druk zetten, zeker niet als we allemaal verschillende dingen doen. Maar de tijd voelt nu goed. Wanneer we opgewonden raken, vooral wanneer de nummers zo snel komen als ze zijn… zien we het al uitgroeien tot een album. Dus het is nog erg vroeg, maar ik heb het gevoel dat we het kunnen omdraaien. We zullen zien.