Essay About Animal Testing

Stel je voor dat je opgesloten zit in een kleine en krappe kooi met niets anders dan een met uitwerpselen gevulde waterbak die al 5 dagen niet verschoond is. Het gevoel je verstand te verliezen is onvermijdelijk geworden en het lijkt alsof “overleven” onmogelijk is. Als je de kamer rondkijkt, zie je dat veel dieren pijn lijden. Een moeder is met geweld bij haar pasgeborene weggerukt, ze wordt gek terwijl ze wanhopig naar haar kind zoekt, een kat schreeuwt van de pijn nadat er vivisectie op haar is uitgevoerd. Een vuilnisbak bevat stapels dieren die onbruikbaar zijn geworden na de inname van wrede hoeveelheden drugs. Dan zie je een hand die uitsteekt om je vast te grijpen en je vraagt je af. Is het voorbij? Dierproeven zijn een controversieel onderwerp en een populair gespreksonderwerp bij het publiek en bij dierenartsen. Dierproeven zijn verkeerd en deze onschuldige wezens zouden dit soort lijden niet mogen doormaken. In alle opzichten zouden dierproeven verboden moeten worden, omdat het onmenselijk is, de testresultaten vaak niet bruikbaar zijn en er betere alternatieven voor dit onderwerp zijn.

Elke dag worden muizen, ratten, katten, honden, konijnen, hamsters, cavia’s, vogels en primaten gebruikt. Ze hebben geen stem om voor zichzelf te spreken. Dieren worden uit het wild gevangen, in kleine kratjes gepropt, en getest op eventuele problemen voordat ze worden herplaatst. Bovendien houden de experimentele laboratoria ze zo lang als nodig is. Dit kan soms betekenen dat dieren ter dood veroordeeld worden om deze afschuwelijke behandelingen te ondergaan en te ondergaan. De proeven waarmee zij te maken krijgen, omvatten injecties, dwangvoeding, schokken, het druppelen van medicijnen in hun ogen en op hun huid, het inademen van gifstoffen, het insluiten van draden in hun hersenen, en herhaalde operaties. In de meeste gevallen krijgen de dieren na de proeven niet eens pijnstillers of medicijnen. Bovendien ervaren dieren pijn zoals mensen dat doen. Het gevoel van pijn is iets dat innerlijk gevoeld kan worden en uitgedrukt kan worden door gezichtsuitdrukkingen en handelingen het is een mentale indicatie. Ze kunnen schokken, krijsen, janken of gillen als ze het uitschreeuwen van de pijn. Wanneer zij lichamelijk mishandeld worden, kan dit leiden tot neurotisch gedrag dat hen invalide maakt. Rondjes ijsberen, hun vacht uitrukken en zichzelf bijten zijn maar een paar van de dingen die kunnen worden uitgevoerd. We leren elkaar te respecteren en doen ons best om mensen om ons heen geen pijn te doen, waarom kunnen we niet dezelfde relatie hebben met wilde dieren?

Wat meer is, is dat belangrijke resultaten van dierproeven uiteindelijk als onsuccesvol en nutteloos blijken te zijn. Volgens het National Institute of Health is gebleken dat experimenten uiteindelijk 92% van hun onderzoek verwaarlozen, omdat ze bij de klinische evaluatie mislukken. Bij de overige 8% ging het om medicijnen met bijwerkingen die bij dierproeven niet aan het licht kwamen. Dieren hebben niet dezelfde ziekte als mensen. Meerdere voorbeelden zijn hartziekten, kanker, HIV, de ziekte van Parkinson, en nog veel meer. Dr. Richard Klauser, voormalig directeur van het US National Cancer Research stelt dat: “De geschiedenis van het kankeronderzoek is de geschiedenis van het genezen van kanker in de muis. We hebben tientallen jaren kanker genezen bij muizen en het werkte gewoon niet bij mensen.” Hieruit kan worden afgeleid dat niet alleen bij muizen, maar bij de meeste van de 100 miljoen gebruikte dieren, niet altijd de verwachte resultaten worden bereikt en dat dit misleidend kan zijn. Een ander rapport heeft aangetoond dat de US Drug & Food Administrator in 2017, slechts 46 nieuwe geneesmiddelen certificeerde na testen op 115 miljoen dieren wereldwijd. Er werd geconcludeerd dat deze geneesmiddelen niet eens nodig waren als veel voorkomende kuren, maar zeldzame ziekten betroffen.

Ten slotte blijken waarnemingen meestal onbetrouwbaar en gevaarlijk. Dit komt omdat beide soorten enorme biologische verschillen hebben mens en dier reageren verschillend op ziekten, stoffen en geneeswijzen. Niet alle veronderstellingen dat het imiteren van een dier als “model” niet altijd hetzelfde effect zal hebben. Niet iedereen heeft behoefte aan nieuwe tinten lippenstift als er al zoveel tinten beschikbaar zijn. Het druppelen van deze cosmetische producten in de ogen en huiden van konijnen om ze in de winkel te verkopen, komt de maatschappij niet ten goede – wat willen we nog meer? Onderzoek heeft uitgewezen dat de huidirritatie van Draize bij konijnen slechts voor 60% bij mensen tot uiting komt. In andere gevallen kan het gebruik van gemodelleerde menselijke huid de resultaten tot 86% opvoeren. De wetenschap breidt zich uit en wetenschappers vinden geleidelijk aan nieuwe manieren om de levensstijl van de mens te verbeteren. Alternatieven zijn onder meer celmanipulatie, menselijk weefsel van donoren, computermodellen, synthetische huid en vrijwilligerstudies. Dierproeven mogen dus geen belemmering vormen voor de openstelling van doeltreffender analysemethoden.

Er is altijd een optie om een scenario anders te benaderen. Waarom duurt het dan zo lang voordat anderen begrijpen dat dierproeven meer dan wreed zijn? Als mensen zich in de schoenen van deze dieren zouden verplaatsen, zouden ze dan elke dag met pijn willen leven? In wezen zouden dieren vrij moeten zijn van deze martelwerktuigen en moeten weten dat zij het recht hebben om onbegrensd te zijn, niet te worden uitgebeeld, gedood, of om sporen uit te voeren. Het doel dat velen moeten begrijpen is dat dieren er niet zijn voor mensen om te gebruiken, maar in plaats daarvan om te koesteren. Daarmee stoppen met wrede behandelingen, af van onnodige testen, en meer opties hebben voor dierproeven. Stelt u zich eens voor: de vraag “We hebben geen oplossing voor dierproeven.” Maar in plaats daarvan: “We hebben nog geen oplossing voor dierproeven.” Zou de wereld dan niet al mensen en dieren hebben die vreedzaam samenleven?