Zuidelijk AfrikaEdit

Auteur Edward Banchs reisde uitgebreid door de Afrikaanse landen met de meest prominente metalscènes en publiceerde een boek over de muzikanten en de opkomst en strijd van de respectieve scènes in de landen ten zuiden van de Sahara en op de eilanden. Volgens Banchs heeft Zuid-Afrika een robuuste metalscene ontwikkeld dankzij de bestaande muziekindustrie en de grote bevolking die de groeiende metalscene kon ondersteunen. In Zuid-Afrika werd heavy metal geïntroduceerd in het midden van de jaren tachtig tot het midden van de jaren negentig in Johannesburg en kreeg steun met het relatieve succes van bands als Odyssey, Ragnärok, Urban Assault, en Voice of Destruction. De komst van metalmuziek naar het land was controversieel. De regering en de N.G. Kerk verboden bijvoorbeeld de invoer van bepaalde platen, en fans van het genre kregen te maken met vijandigheid van het publiek met beschuldigingen van satanisme. Met de opkomst van de dancemuziek rond de eeuwwisseling kende het genre een relatieve neergang tot het in het midden van de jaren 2000 weer opbloeide. In 2010 volgden enkele Zuid-Afrikaanse muziekgroepen, zoals Red Helen, Facing The Gallows en Betray The Emissary, een meer internationale standaard en benadering van muziek. In Zuid-Afrika bestaat de fanbase en de bandleden voornamelijk uit blanke Zuid-Afrikanen, in tegenstelling tot andere Afrikaanse landen, zoals Botswana, waar de fanbase overwegend uit de zwarte meerderheid bestaat. De eerste black metal band in Zuid-Afrika met allemaal zwarte leden, Demogorath Satanum, werd opgericht in 2009 en probeert de perceptie van metal muziek als een genre voor blanken te veranderen en meer zwarte fans in de Zuid-Afrikaanse metalscene te brengen.

De Botswaanse heavy metal scene begon in de jaren 1970 met de introductie van classic rock en evolueerde naar een onderscheidende sub-cultuur met een cowboy geïnspireerde esthetiek. Wrust, Overthrust, en Skinflint hebben enig internationaal succes en erkenning bereikt. De documentaire March of the Gods: Botswana Metalheads uit 2014 documenteert de heavy metalscene in Botswana.

Andere Zuid-Afrikaanse landen zoals Mozambique, Namibië, Zimbabwe, en Madagaskar ontwikkelen ook metalscènes. De metalscene van Mozambique is het onderwerp van de documentaire Terra Pesada. Namibië hield tussen 2007 en 2014 met tussenpozen een metalfestival in Windhoek, het Windhoek Metal Fest. Zimbabwe hield zijn eerste gedocumenteerde metalconcert in Harare in 2015 en het eerste album opgenomen in Shona werd uitgebracht in 2018. Madagaskar heeft ook een zich ontwikkelende metalscene, vastgelegd door Edward Banchs. De Angolese metalscene is gedocumenteerd en te zien in de film Death Metal Angola. Over eventuele metalscènes in de andere Zuidelijk Afrikaanse landen is niet veel bekend.

Noord-AfrikaEdit

Metal deed in de jaren tachtig zijn intrede in Noord-Afrika. Met name Noord-Afrikaanse heavy metalbands sluiten zich aan bij de politieke kant van metal, en leden van metalbands zijn vaak activisten. De metalscènes in Noord-Afrika worden gekenmerkt door politieke en sociale repressie. In januari 1997 werden tussen 78 en 87 metal-fans met geweld uit hun huizen verwijderd en gevangen gezet op grond van de Egyptische wet tegen de “minachting van hemelse religies” en wegens obscene handelingen, drugsbezit en het propageren van extreme ideeën. De media maakten zich meester van de informatie over de arrestaties en verspreidden verhalen over drugsmisbruik, satanische rituelen, dierenoffers en orgieën. De verdachten werden uiteindelijk vrijgelaten wegens gebrek aan bewijs, maar sommigen werden tot drie weken vastgehouden. De metalscene trok zich terug na de repressie in 1997, maar kwam in de jaren 2000 langzaam en voorzichtig terug om verdenking te vermijden en heeft zich nu grotendeels hersteld van de arrestaties in 1997. De revolutie van 2011 in Egypte politiseerde metal verder en zorgde ervoor dat het genre aan populariteit won bij het mainstreampubliek. Toch wordt heavy metal in Egypte nog steeds niet volledig door de samenleving aanvaard. Veiligheidstroepen hebben 35 metalbands verhinderd het land binnen te komen, en in 2012 beschuldigden de media en de Moslimbroederschap fans van het genre van satanisme, hoewel de beschuldigingen niet dezelfde gevolgen hadden als die in 1997. Veel bands hebben sindsdien Egypte echter verlaten, omdat ze vonden dat het einde van de revolutie de scene heeft doen wegebben.

De metalscene in Marokko kreeg te maken met een soortgelijke reeks arrestaties als Egypte. Negen heavy metal bandleden en vijf fans werden in 2003 veroordeeld tot een gevangenisstraf wegens anti-islamitisch gedrag. De 14 personen werden vrijgelaten nadat Marokkanen hadden geprotesteerd. Ondanks de kritiek die metalfans in Marokko ondervinden, hebben festivals als L’Boulevard, waar hip hop en metal muzikanten uit de hele wereld optreden, de laatste jaren aan populariteit en overheidssteun gewonnen, en een organisatie genaamd de Moroccan Metal Community organiseert metal concerten en promoot Marokkaanse metal bands.

Tunesië, Libië, en Algerije hebben kleinere metal scenes dan hun Noord-Afrikaanse tegenhangers. Tunesische bands merken op dat de scene het moeilijk heeft door een gebrek aan toegang tot apparatuur, platenlabels, podia en opnamestudio’s. Muzikanten noemen ook de revolutie in 2011 als een reden voor het gebrek aan ontwikkeling van de heavy metalscene. Ook in Libië ontwikkelt zich na de Libische burgeroorlog (2011) een heavy metalscene. Algerije heeft een sterke metalscene, die in de jaren ’90 begon als een ondergrondse beweging tijdens de Algerijnse burgeroorlog en die aanvallen van de media en het publiek heeft doorstaan.

Oost-, Centraal- en West-AfrikaEdit

Oost- en West-Afrika zijn minder aanwezig. Kenia en Oeganda in Oost-Afrika hebben metal scenes. Kenia maakte voor het eerst kennis met metal muziek in de jaren 1990 en groeide in populariteit in de jaren 2000. Keniaanse muzikanten gebruiken hun christelijke geloof en de post-electorale crisis van 2008 als inspiratie voor hun nummers. Centraal-Afrika en West-Afrika hebben geen gedocumenteerde geschiedenis van metal muziek.

Onderzoekers schrijven het ontbreken van metal scenes in Afrikaanse landen toe aan meerdere factoren. Ten eerste vereisen muziekscenes een zekere mate van verstedelijking. Afrikaanse metal scenes zijn vaak gecentreerd in hoofdsteden, en muziek scenes vereisen regelmatige toegang tot stroom voor muzikanten om muziek te kunnen produceren en spelen. Onderzoekers schrijven het gebrek aan metalscènes ook toe aan een gebrek aan internettoegang, die nodig is voor de instroom en verspreiding van westerse muziek in Afrikaanse landen, en het gebrek aan een muziekinfrastructuur in Afrikaanse landen in het algemeen, met inbegrip van zalen en platenlabels. Ondanks deze belemmeringen heeft metal zich de afgelopen decennia aanzienlijk verspreid over het continent en zijn ontluikende scènes die niet formeel gedocumenteerd zijn, mogelijk. De beschikbaarheid van muziek online en de begeleiding door muzikanten van wereldklasse wier instructievideo’s vrij beschikbaar zijn, heeft een impact gehad op de manier waarop muzikanten in het heavy metal genre zichzelf verbeteren en nieuwe en trending sounds zoals djent of black metal opnemen.