Zbadano wpływ trzech powszechnie stosowanych konfiguracji rozmieszczenia elektrod kończyn na morfologię sygnału EKG, w tym standardowego rozmieszczenia elektrod na kończynach, rozmieszczenia elektrod Masona-Likara i rozmieszczenia elektrod Lunda. Badano również nietradycyjną, asymetryczną konfigurację polegającą na umieszczeniu elektrody LA na ramieniu, a elektrody RA na tułowiu (poniżej obojczyka). Wykonano serię 16-odprowadzeniowych zapisów EKG u 150 osób reprezentujących szeroki zakres chorób. Badano wpływ umieszczenia elektrody na kończynach na pomiary osi, amplitudy QRS, poziomy ST i zawały. Średnio, osie P, QRS i T wykazywały przesunięcia w prawo w miarę oddalania elektrod od kończyn, ale bardziej ogólnie, oś stawała się bardziej pionowa, z największymi przesunięciami występującymi, gdy standardowy pomiar osi EKG był bliski 0 stopni i wykazywał tendencję do wykazywania przesunięć w lewo dla EKG ze standardowym pomiarem osi pomiędzy 0 a -90 stopni. Zmiany napięcia były zgodne z przesunięciami osi w płaszczyźnie czołowej (zmniejszenie napięcia w odprowadzeniach bocznych i zwiększenie napięcia w odprowadzeniach dolnych), przy czym największą średnią zmianą było zmniejszenie amplitudy załamka R w odprowadzeniu I przy przejściu z konfiguracji standardowej do konfiguracji Masona-Likara. W odprowadzeniach przedsercowych w miarę przesuwania elektrod ramieniowych w kierunku tułowia zmniejszały się amplitudy Q i/lub S w odprowadzeniach prawych (V4r, V1, V2, V3), a zwiększały się amplitudy R w odprowadzeniach bocznych (V3-V9), co sugeruje przesunięcie średniej osi QRS w kierunku tylnym. Odchylenia ST w bocznych i tylnych odprowadzeniach przedsercowych miały tendencję do naśladowania w odprowadzeniu III, gdy elektrody przesuwano z kończyn w kierunku tułowia. W ponad połowie (13 z 25) EKG wykazujących kryteria zawału dolnego w konfiguracji standardowej, kryteria te zostały usunięte, gdy elektrody zostały przesunięte do pozycji Masona-Likara. Największy pojedynczy wpływ na zapis EKG miało przesunięcie elektrody LA z ramienia na obojczyk. Konfiguracja asymetryczna z elektrodą RA na tułowiu i elektrodą LA na ramieniu może oferować pewien kompromis pomiędzy hałasem a wiernością konfiguracji standardowej w środowiskach o dużym hałasie, takich jak testy wysiłkowe lub monitorowanie.