„You can take a good picture of anything. Złe również.”

William Eggleston

Do lat 70. XX wieku fotografia kolorowa była uważana za nieodpowiednią dla dzieł sztuki. Tylko czarno-białe fotografie spełniały standardy krytyków sztuki. Ale potem przyszedł William Eggleston (ur. 1939 w Memphis, Tennessee) i pokazał, że kolorowe obrazy mogą mieć swoje miejsce w sztuce współczesnej. Kolory na zdjęciach Egglestona są nasycone i intensywne, postacie pozują przed aparatem, a tradycyjne idee dotyczące kompozycji fotograficznej zostają porzucone.

Po porzuceniu kariery w college’u William Eggleston zarabiał na życie jako niezależny fotograf. Zanim zaczął zajmować się fotografią kolorową w późnych latach sześćdziesiątych, szczegółowo studiował fotografię czarno-białą.

Kiedy Eggleston miał indywidualną wystawę w „Museum of Modern Art” (MoMA) w Nowym Jorku w 1976 roku i stał się wielką gwiazdą w świecie sztuki, nie uzyskał jednak aprobaty wszystkich krytyków. Powodem był nie tylko kolor w jego zdjęciach. Chociaż Eggleston jest często określany jako „ojciec fotografii kolorowej”, jego twórczość nie ogranicza się tylko do tego.

William Eggleston wprowadził również zupełnie nowe tematy do fotografii. Dla niego wydaje się, że powód fotografowania danej rzeczy nie odgrywa istotnej roli. Wszystko można sfotografować, albo inaczej mówiąc: wszystko zasługuje na sfotografowanie. Dla Williama Egglestona fotografia sama w sobie nie ma znaczenia („There is no particular reason to search for meaning”) – i nic nie jest wykluczone z fotograficznej wizji artysty.

I to nie tylko rzeczy pospolite, które pojawiają się na zdjęciach Egglestona, ale także jego podejście i sposób pracy, które wydają się w pewnym sensie „osobliwe”.

Można to ładnie zobaczyć w świetnym dokumencie zatytułowanym The Colourful Mr. Eggleston (część 1, część 2, część 3, część 4 i część 5). Jest to prawdziwie wnikliwy film fotograficzny, ponieważ kamera podąża za Egglestonem, gdy ten robi zdjęcia, dając w ten sposób rzadkie spojrzenie na artystę. Następnie jest inny film o Egglestonie, „In The Real World”, który dla mnie plasuje się wśród najlepszych filmów o fotografii.

Podczas fotografowania Eggleston przyjmuje najdziwniejsze pozycje, aby uzyskać dokładnie właściwy kąt i kadrowanie. To raczej sam obraz niż fotografowany obiekt ma wartość w wizualnym świecie fotografii Williama Egglestona.

Miałem pojęcie tego, co nazwałem demokratycznym sposobem rozglądania się, że nic nie było bardziej lub mniej ważne.

William Eggleston

(WIĘCEJ CYTATÓW Z FOTOGRAFII)

Na pierwszy rzut oka wiele jego zdjęć może wydawać się banalnych, ale bliższe przyjrzenie się im pokazuje, że są one w istocie rezultatem bardzo dobrze przemyślanych kompozycji pozornie przypadkowych scen.

Eggleston nie utrwala ani nie inscenizuje swoich scen. Dostosowuje się do tego, co przykuwa jego uwagę, i w ten sposób wycina odrobinę rzeczywistości, przekształcając ją w dzieło sztuki, nadając jej swój unikalny, indywidualny punkt widzenia.

Z dzisiejszej perspektywy fotografie Egglestona nie wydają się aż tak dramatyczne. Ale kiedy po raz pierwszy pojawił się na scenie w latach siedemdziesiątych, fotografia Egglestona była rewolucyjna. William Eggleston udowodnił, że fotograf jest ważniejszy niż fotografowany obiekt. Eggleston wyznaczył punkt zwrotny we współczesnej fotografii. There is a before and an after William Eggleston.

Read some more features about famous photographers on this site: Henri Cartier-Bresson, Nan Goldin, Humberto Rivas czy Graciela Iturbide, na przykład.

Podcast

Sprawdź mój podcast o fotografii – rozmowy z inspirującymi fotografami z całego świata, którzy dzielą się swoimi sekretami tworzenia niesamowitych zdjęć. Jest on głównie w języku niemieckim, ale oto kilka odcinków po angielsku:

Valerie Jardin: „Street Photography – Creative Vision Behind The Lens”

Dmitry Stepanenko: „Heavy Color” Street Photography

Jason Koxvold: „Knives” – Left Behind In Rural America”

Dyanne Wilson: Chasing The Northern Lights In Yellowknife

Luc Kordas: Loneliness In New York

.