By Gege Li

Analiza ludzkich stóp i skamielin dostarczyła nowych wskazówek na temat tego, jak nasze stopy uzyskały sztywność, umożliwiającą nam chodzenie i bieganie w pozycji wyprostowanej.

Łuki w ludzkiej stopie są kluczem do tej sztywności. Inne naczelne mają bardziej płaskie, elastyczne stopy, które mogą zginać się znacznie bardziej niż nasze. Ludzie mają dwa wyraźne łuki w środku stopy: przyśrodkowy łuk podłużny (MLA), który biegnie od piłki stopy do pięty, oraz poprzeczny łuk stępu (TTA) w pobliżu piłki stopy, który biegnie z jednej strony stopy do drugiej.

Myślano, że TTA jest bardziej zaangażowany w podtrzymywanie stopy, podczas gdy główną rolą MLA jest usztywnianie stopy.

Ale Madhusudhan Venkadesan na Uniwersytecie Yale i jego koledzy przyjrzeli się TTA i odkryli, że jest on znacznie bardziej zaangażowany w sztywność niż wcześniej sądzono.

Analiza u ludzi

Badając dwie stopy pochodzące od dawców ludzkiego ciała, odkryli, że przecięcie tkanek biegnących wzdłuż TTA zmniejszyło sztywność jednej stopy o 44 procent, a drugiej o 54 procent. Jest to większy spadek niż 23 procent różnicy w sztywności, gdy cięli MLA.

„Nie było niespodzianką, że TTA odgrywał rolę, ale to, co z pewnością zaskoczyło nas, to jak bardzo”, mówi Venkadesan.

Znalezisko rzuca światło na to, jak starożytni ludzie mogli chodzić wyprostowani pomimo posiadania płaskich stóp, którym brakowało wyraźnego MLA. Patrząc na skamieliny Homo naledi, który mógł chodzić na dwóch nogach, badacze odkryli, że miał on stopę podobną do ludzkiej, ale płaską MLA. Ale jego TTA był podobny do tego u współczesnych ludzi, prawdopodobnie kompensując to.

Znalezisko to zmieniacz gry, mówi Daniel Lieberman na Uniwersytecie Harvarda. „To pomaga wyjaśnić, dlaczego i jak ludzie z płaskostopiem są w stanie chodzić po prostu dobrze, i jak nasi przodkowie byli w stanie chodzić przez miliony lat, zanim łuk podłużny ewoluował.”

.