Valeria Messalina of Rome – Royal Adultery
Starożytna elitarna kultura rzymska obracała się tak samo wokół zdobywania władzy politycznej, jak i wokół zdolności mężczyzny do demonstrowania swojej siły seksualnej i to oni dali nam słowo „wagina”, co po łacinie tłumaczy się jako pochwa miecza. W rzeczywistości wielu wczesnych cesarzy rzymskich było fenomenalnie niepopularnych ze względu na ich erotyczne wynaturzenia i sadystyczne okrucieństwo. Jednak kobiety nie pozostawały w tyle i Imperium Rzymskie również wydało na świat jedne z najbardziej okrutnych, ambitnych i skandalizujących kobiet w historii. Jedną z nich jest Valeria Messalina, potężna, wpływowa, bezwzględna i nienasycona seksualnie trzecia żona rzymskiego cesarza Klaudiusza. W starożytnym Rzymie była symbolem próżności i niemoralności i została uznana za jedną z najbardziej skorumpowanych i rozpustnych kobiet w historii.
Valeria Messalina urodziła się około roku 20 n.e., jako drugie dziecko i pierwsza córka dość renomowanej rzymskiej rodziny o królewskich korzeniach. Jej matka, Domitia Lepida Minor, była wnuczką Marka Antoniusza, a jej matczyny wuj, Gnejusz Domicjusz Ahenobarbus, był biologicznym ojcem cesarza Nerona, co czyni go pierwszym kuzynem Messaliny, mimo siedemnastoletniej różnicy wieku. Poza tym obie jej babki były nie tylko przyrodnimi siostrami, ale i siostrzenicami Augusta Cezara.
Niewiele wiadomo o Messalinie przed jej ślubem z Klaudiuszem. Według drzewa genealogicznego byli kuzynami, a ich małżeństwo zostało zaaranżowane bardziej dla dobra rodziny ze względu na bliskość tronu niż kierowane miłością. Klaudiusz, zanim poślubił Messalinę, był dwukrotnie żonaty. Najpierw poślubił Plantię Urgulanillę, z którą rozwiódł się za rzekome cudzołóstwo, a następnie poślubił Aelię Paetinę i miał z nią córkę. Później rozwiódł się z nią, albo z powodu emocjonalnego i psychicznego znęcania się nad nią przez Paetinę, albo dlatego, że małżeństwo stało się polityczną odpowiedzialnością. Po tym wydarzeniu Messalina, delikatna nastolatka, opisywana jako niezwykle piękna dziewczyna, szczupła i szybko poruszająca się, o oczach czarnych jak dżety i masie kręconych czarnych włosów, została czwartą żoną swojego znacznie starszego kuzyna Tyberiusza Klaudiusza Cezara, który był 35 lat starszy od niej.
W tym czasie Klaudiusz nie miał w sobie śladu po swoim znakomitym dziadku Marku Antoniuszu i nawet jego matka Antonia nazywała go potworem. Niemniej jednak w następnym roku urodziła się córka Claudia Octavia, która w końcu poślubiła swojego przyrodniego brata Nerona i została cesarzową, a w 41 roku n.e. urodził się Tiberius Claudius Germanicus, lepiej znany jako Britannicus, którego narodziny dały Messalinie dodatkową kontrolę nad Klaudiuszem, ponieważ zapewniły mu dziedzica. Niestety, Britannicus został później otruty przez swojego przyrodniego brata Nerona w 55 roku n.e.
Po dojściu do władzy Klaudiusz cofnął nakaz wygnania swoich siostrzenic, córek brata Kaliguli Germanicusa, Agrypiny i Julii Liwii, które zostały zesłane na wygnanie przez Tyberiusza po tym, jak Kaligula znęcał się nad nimi i gwałcił je. Agrypina po śmierci Messaliny miała zostać później żoną Klaudiusza. Klaudiusz zwrócił im ich posiadłości, tytuły i pieniądze po powrocie do Rzymu. Messalina nie cierpiała jednak tej przeprowadzki. Stała się zazdrosna, zazdrosna głównie o piękną i młodą Julię, która była ulubienicą cesarza. Prawdopodobnie obawiała się też, że obie siostry i ich mężowie mogą uknuć plan przejęcia tronu i odsunięcia od władzy Klaudiusza i jego żony. Messalina, zanim dała im jakąkolwiek szansę, wysunęła przeciwko Julii oskarżenie o cudzołóstwo, niemoralność i kazirodztwo, przekonała Klaudiusza, by ją wygnał, a w końcu załatwiła jej śmierć na wygnaniu, podczas gdy jej mąż, Marek Winicjusz, został stracony pod zarzutem cudzołóstwa. Agrypina uniknęła jednak fatum, gdyż mądrze pozostała na drugim planie.
Kolejnym celem Messaliny był jej ojczym, Appiusz Silenus, namiestnik wschodniej Hiszpanii, który miał bliskie związki z tronem. Silenus poślubił matkę Messaliny, Domitię Lepidę Minor, po śmierci jej męża i na nieszczęście dla niego, Messalina zadurzyła się w swoim nowym ojczymie, czego on nie odwzajemniał. Ponieważ ten wielokrotnie odrzucał jej zaloty, Messalina poczuła się urażona i postanowiła dać mu nauczkę. W 42 r. n.e. cesarzowa zwierzyła się i sprzymierzyła z Narcyzem, sekretarzem Klaudiusza. Za jej namową Narcyz twierdził, że miał wizję, w której Silanus zasztyletował cesarza. Aby dodać jeszcze więcej oliwy do ognia, Messalina poparła go twierdząc, że również miała podobny sen. Było to wystarczająco mocne, by przekonać Klaudiusza, człowieka przesądnego i mocno wierzącego w złe wróżby, który natychmiast aresztował i wykonał wyrok śmierci na Appiuszu Silenusie.
Messalina mogła zrobić wszystko, by się zemścić. Senator Valerius Asiaticus zasłużył sobie na jej gniew, gdyż nie chciał się rozstać ze swoją piękną Ogrodniczką Lucullus, której pożądała dla siebie. Istniał jednak inny powód jej głęboko zakorzenionej nienawiści do Waleriusza. Był on kochankiem Poppei Sabiny Starszej, z którą Messalina toczyła niegdyś zaciętą rywalizację o miłość słynnego aktora Mnestera. Za jej namową Asiaticus został osądzony w prywatnych komnatach cesarza pod zarzutem spisku przeciwko cesarzowi, cudzołóstwa z Sabiną i uprawiania homoseksualizmu. Zamiast jednak przyznać się do winy, pozwolono mu popełnić samobójstwo poprzez otwarcie żył. Wywołało to wielkie oburzenie wśród senatorów, którzy obwinili zarówno Messalinę, jak i Klaudiusza o zamordowanie Valeriusa Asiaticusa bez powiadomienia senatu i bez procesu. Jednak mimo wszystko Messalina kazała swoim agentom nękać Poppeę Sabinę groźbami więzienia, co ostatecznie doprowadziło do jej samobójstwa.
Twierdzi się, że oskarżenia o ekscesy seksualne, które padały w kolejnych latach, były prawdopodobnie próbą zniszczenia reputacji Messaliny i wynikiem wrogości motywowanej politycznie. Mówi się jednak, że gdy Klaudiusz przebywał w Brytanii, Messalina zaprosiła kiedyś jedną z najlepszych rzymskich prostytutek i wyzwała ją na pojedynek, by udowodnić, kto jest w stanie przyjąć więcej kochanków w ciągu jednej nocy. Według rzymskiego pisarza Pliniusza Starszego, w tych zawodach, które odbyły się w pałacu cesarskim, Messalina zwyciężyła z 25 kochankami, podczas gdy jej przeciwniczka miała 24, po stosunkach trwających bez przerwy przez cały dzień i noc.
Wielu rzymskich historyków twierdziło, że Messalina używała seksu jako broni do kontrolowania polityków i prawdopodobnie miała 150 kochanków za życia. Według nich miała nawet dom publiczny pod przybranym nazwiskiem, w którym kobiety z wyższych sfer były zmuszane do pracy jako prostytutki, a następnie szantażowane z tego powodu. W swojej szóstej satyrze poeta Juvenal opisał, jak cesarzowa pracowała potajemnie przez całą noc w domu publicznym pod nazwą Lycisca lub She-Wolf. Chociaż historie te wydawały się nierealne dla cesarzowej Rzymu, wielu ludzi wierzyło w nie bezgranicznie.
Mówi się, że Klaudiusz nie wiedział o niedyskrecjach swojej żony lub po prostu postanowił je zignorować, ponieważ pomogło mu to pozbyć się wrogów, a później zaprzeczył, że nie wiedział o jej działaniach. Z drugiej strony Messalina zaczęła wierzyć, że jako żona cesarza i matka jego dzieci, jej autorytet jest niekwestionowany i nikt nie będzie miał odwagi sprzeciwić się jej działaniom. Jednak jej upadek zaczął się, gdy poznała swojego nowego kochanka, atrakcyjnego młodego senatora Gajusza Syliusza, który mimo początkowego odrzucenia uległ jej magnetycznemu czarowi, choć był już żonaty z siostrą pierwszej żony Kaliguli. W tym czasie Klaudiusz miał już 56 lat, często chorował i wcale nie był atrakcyjnym mężczyzną dla młodej, pięknej i lubieżnej Messaliny. Niewykluczone, że martwiła się o swoją ponurą przyszłość w przypadku śmierci męża, gdy jej dzieci były małe. W tych okolicznościach uknuła plan, który można określić jako jeden z najgorzej zaplanowanych spisków w historii świata. Ponieważ Kajus Syliusz był popularny wśród gwardii pretoriańskiej i ludu, nie ukrywała swojego romansu z Kajusem Syliuszem i przekonała go, by się z nią ożenił. Przekonała go również, że po ślubie obalą Klaudiusza, wykorzystując jego słabość i razem będą rządzić imperium, a Syliusz zaadoptuje Britannicusa, zapewniając sobie w ten sposób przyszłą akcesję.
W 48 roku n.e., gdy Klaudiusz przebywał z oficjalną wizytą w Ostii, Messalina poślubiła swojego ostatniego kochanka Gajusza Syliusza, nie rozwodząc się z ich prawowitymi partnerami. Na tym etapie były sojusznik Messaliny, Narcyz, zorientował się w możliwych konsekwencjach tego małżeństwa i poinformował o tym Klaudiusza. Klaudiusz pospiesznie wrócił do Rzymu i natychmiast wykonał wyrok śmierci na Syliuszu. Gajusz i wielu innych gości weselnych również zostało straconych, podczas gdy inni rozlatywali się we wszystkich kierunkach. W desperackiej próbie ratowania sytuacji, Messalina próbowała wraz z dziećmi dostać się do męża w pałacu. Odmówiono im jednak dostępu i wysłano do Ogrodów Lukullusa, gdzie Messalina schroniła się wraz z matką. Mimo coraz liczniejszych dowodów przeciwko Messalinie, uczucia Klaudiusza złagodniały i chciał ją oszczędzić, gdyż poprosił o spotkanie z nią rano na prywatną rozmowę. Ale zdając sobie sprawę z jego zamiaru, podjęto środki, aby zapobiec ich spotkaniu. Messalina otrzymała zaszczytną możliwość odebrania sobie życia, ale ponieważ była całkowicie przerażona i nie była w stanie skutecznie użyć sztyletu do poderżnięcia sobie gardła, cios strażnika przebił ją na wylot.
Po śmierci Messaliny Klaudiusz oświadczył, że nie ożeni się ponownie, ale w krótkim czasie poślubił swoją czwartą żonę Agrypinę, młodszą siostrę Kaliguli.
.
.