Minęło około 370 lat. Palenie Guya Fawkesa co roku w Anglii wychodziło i wychodzi z mody. Jakimś cudem nikt nigdy nie wpadł na pomysł walki z nim w kukle, mimo że nazwa „Fawkesy Boxing” wisiała tuż przed ich twarzami. Alan Moore, autor komiksów, balansując na granicy między błyskotliwością swoich opowieści o Swamp Thingu a obłędem na poziomie banana w późniejszych pracach, wydał powieść graficzną zatytułowaną V for Vendetta, publikowaną po kawałku na łamach Warriora. Była to historia człowieka (nie! idei!) zwanego V, popychanego do aktów terroryzmu przez utylitarny rząd. 24 lata później, Wachowscy współpracowali z reżyserem Jamesem McTeigue, aby stworzyć filmową adaptację.

Film znalazł oddaną widownię w sfrustrowanych obywatelach świata po 9/11, w połowie Patriot Act, a jego wykorzystanie ikonografii Guya Fawkesa uderzyło w strunę. Szczególnie czczona była scena końcowa, w której setki zaniepokojonych obywateli przywdziały maski Fawkesa i wyszły na ulice pod sztandarem człowieka, który w komiksie umiera, mówiąc ludziom, że nie potrzebują przywódcy.