W latach 1880, Anne Sullivan, i jej wysiłki w pracy z młodym Helen Keller. Film koncentruje się na walce Anne, aby wyciągnąć Helen, niewidomej i prelingwalnie głuchej dziewczyny z jej świata ciemności i ciszy. Helen nie jest w stanie komunikować się z rodziną inaczej niż poprzez fizyczne napady złości, odkąd choroba odebrała jej wzrok i słuch w wieku 19 miesięcy. Wolno jej jeść rękami jedzenie innych ludzi, przewracać lub łamać przedmioty i w zasadzie robić wszystko, co tylko zechce. A wszystko to, na co jej rodzina patrzy z politowaniem. Jej rodzina kocha ją, ale wszyscy są przekonani, że jest głupim, bezmózgim i dzikim dzieckiem o inteligencji zwierzęcia, które nigdy niczego się nie nauczy. Ledwie udaje się ją uspokoić cukierkami, gdy wpada w złość, a już zmierza w kierunku psychiatrycznego zamknięcia w przytułku, gdy w jej życie wkracza Anne, jako ostatnia deska ratunku rodziców Helen, by uniknąć tego, co nieuniknione.

Napędzana własnymi problemami ze wzrokiem i osierocona w młodym wieku Anne ma w sobie odpowiednią mieszankę stalowości, empatii i cierpliwości, by odwrócić zachowanie swojej młodej uczennicy i nauczyć ją języka. Zadanie Anne jako nauczycielki Helen staje się trudniejsze ze względu na jej impertynenckiego ojca, właściciela plantacji, kapitana Artura, i matkę o zbyt miękkim sercu, Kate, którzy wątpią w jej autorytet i kwestionują jej metody. Celem Anny jest nie tylko nauczenie Helen zachowania, ale także przekazanie jej daru komunikacji. Używając języka migowego i podpisując litery, aby przeliterować słowa w otwartej dłoni Helen, Annie czyni duże postępy w kierunku poprawy zachowania Helen.

Po dwóch tygodniach życia sam na sam z Helen w małym domu na plantacji rodziny Keller, Annie wciąż nie jest w stanie osiągnąć przełomu z Helen, gdy jej mandatowy termin zostanie osiągnięty. Podczas Helen’s homecoming obiad, zaczyna powracać do swoich starych sposobów niewłaściwego zachowania. Anna zabiera Helenę na zewnątrz do pompy, aby napełnić dzbanek z wodą, który rozlała podczas jednego ze swoich napadów złości, a długo oczekiwany przełom zostaje dokonany. Helen sprawia, że połączenie, że słowa Anne został pisowni w jej otwartej dłoni są w rzeczywistości komunikatywne reprezentacji tych rzeczy w fizycznym świecie wokół niej. Słowo „woda” to mokry płyn wydobywający się z pompy wodnej. Dzięki temu połączeniu otwierają się przed Heleną drzwi do komunikacji i może ona teraz przetrwać i rozwijać się w świecie dzięki oczom i uszom innych ludzi.