Raport Outline
Ewolucja problemu reparacji 1924-28
Funkcje separacyjne Banku Międzynarodowego

Konferencja dyplomatyczna, której sesje w Hadze zakończyły się 31 sierpnia 1929 roku, zostanie ponownie zwołana w październiku – po zakończeniu obrad Dziesiątego Zgromadzenia Ligi Narodów – w celu rozważenia ostatecznych ustaleń dotyczących wprowadzenia w życie planu reparacji Younga. Formalna akceptacja planu Younga została pozostawiona do października przez przedstawicieli zainteresowanych mocarstw w Hadze, ale jest nadzieja, że na wznowionych sesjach ostateczne porozumienie we wszystkich nierozstrzygniętych kwestiach może być osiągnięte w wystarczającym czasie, aby umożliwić jego pełną ratyfikację przed 1 listopada 1929 roku – tak, aby nowy plan reparacji mógł wejść w życie w tym dniu.

Bank jako klucz do planu Younga

Proponowany Bank Rozrachunków Międzynarodowych jest sercem planu Younga. Eksperci, którzy opracowali ten plan, uczynili to bardzo jasnym poprzez sposób, w jaki każda pojedyncza cecha ich propozycji została skierowana na nową instytucję. Zrozumienie zasadniczej natury projektu banku nie może być jednak osiągnięte jedynie poprzez studiowanie tekstu planu Younga. Zaczyna się on wyraźnie zarysowywać dopiero wtedy, gdy przestudiuje się go w powiązaniu z doświadczeniami wierzycieli reparacyjnych w okresie od 30 sierpnia 1924 roku, gdy plan Dawesa został przyjęty na mocy protokołu londyńskiego z tego samego dnia, do 16 września 1928 roku, gdy rządy Belgii, Francji, Niemiec, Wielkiej Brytanii, Włoch i Japonii zawarły w Genewie porozumienie w sprawie „konieczności całkowitego i ostatecznego rozwiązania problemu reparacji oraz powołania w tym celu komitetu ekspertów finansowych, którzy zostaną wyznaczeni przez sześć rządów”. Dopiero trend tego doświadczenia pozwoli wyjaśnić, dlaczego projekt banku powinien zajmować tak duże miejsce w raporcie Younga – tak jak tylko trend doświadczeń reparacyjnych od 1919 roku do zajęcia Zagłębia Ruhry mógł wyjaśnić osobliwe cechy raportu Dawesa.

.