Call them fibs, whoppers or straight-up untruths: Niezależnie od tego, jak je nazwiesz, dzieci prawdopodobnie będą kłamać gdzieś po drodze. Podczas gdy młodsze dziecko może wyczarować misterną historyjkę o tym, że nie mogło kopnąć młodszego rodzeństwa, starsze może kłamać, że odrabia pracę domową.

Czasami początek kłamstwa jest nagły i intensywny, donosi dr Matthew Rouse, psycholog kliniczny z Child Mind Institute. „To jest nowa rzecz, gdzie były one dość prawdomówny większość czasu przed i nagle są one kłamstwa o wiele rzeczy,” mówi. To, oczywiście, jest niepokojące dla rodziców. Ale jeśli opiekunowie potrafią zrozumieć, dlaczego dzieci kłamią i są przygotowani do radzenia sobie z tym problemem, prawda może wyjść na jaw.

Dlaczego dzieci kłamią

Większość rodziców uważa, że dzieci kłamią, aby dostać coś, czego chcą, uniknąć konsekwencji lub wywinąć się z czegoś, czego nie chcą robić. Są to powszechne motywacje, ale są też pewne mniej oczywiste powody, dla których dzieci mogą nie mówić prawdy – lub przynajmniej całej prawdy.

Aby przetestować nowe zachowanie

Dr Rouse mówi, że jednym z powodów, dla których dzieci kłamią, jest to, że odkryły ten nowatorski pomysł i próbują go, tak jak robią to z większością rodzajów zachowań, aby zobaczyć, co się stanie. „Oni zastanawiają się, co zdarza się jeżeli kłamię o ten sytuacji?” on mówi. „Co mi to da? Z czego mnie to wyprowadzi? Co mi to da?””

Aby wzmocnić poczucie własnej wartości i zyskać aprobatę

Dzieci, którym brakuje pewności siebie, mogą opowiadać wielkie kłamstwa, aby sprawić, że wydadzą się bardziej imponujące, wyjątkowe lub utalentowane, aby podnieść swoje poczucie własnej wartości i sprawić, że będą dobrze wyglądać w oczach innych. Dr Rouse wspomina leczenie ósmoklasisty, który przesadzał dziko około 80 procent czasu: „Były to w pewnym sensie niesamowite doświadczenia, które w ogóle nie mieściły się w granicach wiarygodności”. Na przykład, chłopiec mówił, że poszedł na imprezę i wszyscy zaczęli skandować dla niego, kiedy wszedł do drzwi.

Aby odciągnąć uwagę od siebie

Dzieci z lękiem lub depresją mogą kłamać na temat swoich objawów, aby odciągnąć od siebie uwagę, zauważa dr Rouse. Mogą też zminimalizować swoje problemy, mówiąc coś w stylu „Nie, nie, spałem dobrze ostatniej nocy”, ponieważ nie chcą, aby ludzie się o nie martwili.

Mówienie, zanim pomyślą

Dr Carol Brady, PhD, psycholog kliniczny i regularny felietonista magazynu ADDitude, który pracuje z wieloma dziećmi z ADHD, mówi, że mogą one kłamać z powodu impulsywności. „Jedną z cech charakterystycznych impulsywnego typu ADHD jest mówienie zanim pomyślą”, mówi, „więc wiele razy będziesz miał ten problem z kłamaniem.”

Czasami dzieci mogą naprawdę wierzyć, że coś zrobiły i powiedzieć to, co brzmi jak kłamstwo, Dr Brady dodaje. „Czasami naprawdę po prostu zapominają. Mam dzieci, które mówią: 'Prawdę mówiąc, doktorze Brady, myślałem, że odrobiłem pracę domową. Naprawdę myślałem, że tak. Nie pamiętałem, że mam tę dodatkową pracę.” Kiedy tak się dzieje, mówi, potrzebują pomocy w uzupełnianiu ich pamięci za pomocą technik takich jak listy kontrolne, limity czasowe i organizery.

I wtedy są białe kłamstwa

Tylko po to, by uczynić rzeczy jeszcze bardziej skomplikowanymi, w pewnych sytuacjach rodzice mogą faktycznie zachęcać dzieci do mówienia białego kłamstwa w celu oszczędzenia czyichś uczuć. W tym przypadku, białe kłamstwo i kiedy go używać wchodzą w zakres umiejętności społecznych.

Powiązane: How Can We Help Kids With Self-Regulation?

Co rodzice mogą zrobić w sprawie kłamstwa

Zarówno dr Rouse, jak i dr Brady mówią, że najpierw ważne jest, aby pomyśleć o funkcji kłamstwa. „Kiedy przeprowadzam ocenę, na naszych formularzach wstępnych znajdują się pytania, w których rodzice mogą zaznaczyć, czy dziecko kłamie” – mówi dr Rouse. „Mogę poświęcić 20 minut na zagłębienie się w tę kwestię. Jakie są rodzaje kłamstw, jakie są ich okoliczności?”. Mówi, że terapie behawioralne zależą od funkcji kłamstw i nasilenia problemu. „Nie ma twardych i szybkich wytycznych”, mówi. „Różne poziomy oznaczają różne reperkusje.”

Level 1 lie

When it comes to attention-seeking lying, Dr. Rouse says that, generally speaking, it’s best to ignore it. Zamiast mówić surowo: „To kłamstwo. Wiem, że to nie zdarzyło się tobie”, sugeruje łagodne podejście, w którym rodzice niekoniecznie mają konsekwencję, ale również nie próbują karmić go dużo uwagi.

Jest to szczególnie prawdziwe, jeśli kłamstwo pochodzi z miejsca niskiej samooceny. „Więc jeśli mówią, 'I strzelił 10 bramek dzisiaj w przerwie w piłce nożnej i wszyscy umieścić mnie na swoich ramionach i to było niesamowite’ i myślisz, że to nie jest prawda, a następnie powiedziałbym, nie zadawaj kilka pytań uzupełniających.” Dla tego rodzaju kłamstw niskiego poziomu, które tak naprawdę nikogo nie krzywdzą, ale nie są dobrym zachowaniem, ignorowanie i przekierowanie na coś, co wiesz, że jest bardziej rzeczowe, jest drogą do zrobienia.

Kłamstwo poziomu 2

Jeśli to nie działa, dr Rouse mówi, rodzice mogą być bardziej transparentni w tej sprawie, oferując łagodną reprymendę. „Miałem sytuacje, w których jest to nadmuchany rodzaj fantastycznego typu kłamstwa,” mówi. „Poproszę rodziców, aby oznaczyli to i nazwali bajką. Jeśli dziecko opowiada jedną z tych historii, rodzic delikatnie mówi: 'Hej, to brzmi jak bajka, może spróbujesz jeszcze raz i powiesz mi, co się naprawdę stało? „Chodzi o wskazanie zachowania i zachęcenie dzieci do ponownej próby.

Level 3 lie

Jeśli coś jest poważniejsze, jak starsze dzieci kłamią o tym, gdzie były lub czy odrobiły pracę domową, rodzice mogą pomyśleć o konsekwencjach. Dzieci powinny mieć jasność, że będą reperkusje za tego rodzaju kłamstwo, więc nie przychodzi ono znienacka. Jak wszystkie konsekwencje, dr Rouse zaleca, aby było to coś krótkotrwałego, nie przesadzonego, co daje dziecku szansę na powrót do praktykowania lepszych zachowań. Kilka przykładów: utrata telefonu na godzinę lub konieczność wykonania jakiegoś zadania

Także, w zależności od stopnia nasilenia, musi być również komponent odnoszący się do tego, o czym kłamali. Jeśli dziecko mówi, że nie miało żadnej pracy domowej przez cały tydzień, a potem rodzic dowiaduje się, że miało pracę domową każdego dnia, musi być jakaś konsekwencja za kłamstwo, a także musi usiąść i wykonać całą pracę. Jeśli uderzył inne dziecko i skłamał na ten temat, musi ponieść konsekwencje za kłamstwo, a także za uderzenie. W tym przypadku, mówi dr Rouse, należy również kazać mu napisać list z przeprosinami do tego drugiego dziecka.

Ways to help your kids avoid lying in the first place

Let them know that truth reduces consequences

For instance, if teens have been drinking at a party, the parent will want them to call to be picked up. Ale dzieci wiedzą, że musi być też konsekwencja za picie. „Jest to trudna do osiągnięcia równowaga między otwartym dialogiem, ale także ustaleniem odpowiednich granic, gdy jest to konieczne”, mówi dr Rouse.

W tej sytuacji, w której kłamstwo byłoby łatwiejsze, gdy rodzice wydają konsekwencję, mogą również pochwalić dziecko za mówienie prawdy i powiedzieć mu, że czyni je bardziej godnym zaufania. Mogą również zmniejszyć konsekwencję, np. pozwalając dzieciom wiedzieć, że zabierają im telefon na jeden dzień zamiast na tydzień.

Dr Rouse dodaje jedno zastrzeżenie: dzieci i nastolatki nie powinny myśleć, że konsekwencje są negocjowalne. „Czasami dziecko powie: 'Ale powiedziałem ci prawdę'”, mówi. „Będą manipulować, mówiąc: 'To tylko sprawia, że chcę już nigdy nie mówić prawdy'”. Rodzice nie powinni się poddawać w tym momencie.

Użyj sprawdzania prawdy

Powiedzmy, że rodzice zostali poinformowani przez nauczyciela, że ich dziecko nie odrobiło pracy domowej. Dr Brady sugeruje, aby dali dziecku szansę powiedzenia prawdy. Jeśli na początku tego nie zrobi, rodzice mogą powiedzieć: „Odejdę i dam ci 10 minut, a potem wrócę i zapytam cię ponownie. Jeśli zmienisz zdanie i chcesz dać mi inną odpowiedź, to tylko sprawdzenie prawdy i nie będziesz mieć kłopotów.”

W ten sposób, jeśli dziecko daje off-the-cuff odpowiedź, ponieważ boi się konsekwencji lub nie chce zawieść rodzica, ma szansę naprawdę myśleć o tym, czy chce kłamać lub przyznać się bez konsekwencji. Dr Brady zauważa, że ta technika nie jest przeznaczona dla dzieci, które chronicznie kłamią.

Użyj metody preambuły

Rodzice mogą również zachęcić dzieci do mówienia prawdy, przypominając im, że nie oczekują perfekcji, zauważa dr Brady. Rodzice mogą powiedzieć: „Zadam ci pytanie i być może powiesz mi coś, czego nie chcę usłyszeć. Ale pamiętaj, że twoje zachowanie nie jest tym, kim jesteś. Kocham cię bez względu na wszystko, a ludzie czasem popełniają błędy. Dlatego chcę, żebyś zastanowił się nad udzieleniem mi szczerej odpowiedzi”. Dawanie dzieciom szansy na zastanowienie się nad tym może doprowadzić do tego, że powiedzą prawdę.

Daj dzieciom z ADHD więcej czasu do namysłu

Dr Brady mówi, że dzieci z ADHD, które są skłonne do udzielania impulsywnych odpowiedzi, które wychodzą jako kłamstwa, potrzebują trochę dodatkowego czasu na przemyślenie rzeczy przed wypowiedzeniem. Impulsywność może być problemem zarówno w domu, jak i w szkole, kiedy nauczyciel pyta, czy dziecko skończyło zadanie, a ono odpowiada „tak”, nawet nie patrząc na swój papier. Właśnie wtedy należy nauczyć je, aby zwolniło i sprawdziło swoją pracę.

Czego rodzice nie powinni robić

Nie stawiaj dziecka w kącie

Postawienie dziecka na baczność może skłonić je do kłamstwa. Jeśli rodzice znają prawdziwą historię, zaleca dr Brady, powinni od razu przejść do tematu i omówić go. Zamiast pytać dziecko, czy nie odrobiło pracy domowej, rodzic może po prostu powiedzieć: „Wiem, że jej nie odrobiłeś. Porozmawiajmy o tym, dlaczego to nie jest dobry pomysł.”

Nie nazywaj swojego dziecka kłamcą

Nazywanie dziecka kłamcą jest dużym błędem, twierdzi dr Brady. Rana, którą to tworzy, jest większa niż radzenie sobie z tym, o czym skłamało. Dziecko myśli: „Mama mi nie uwierzy”. To sprawia, że czuje się źle ze sobą i może ustanowić wzór kłamstwa.

.