Share

By Prashanthi N. Thota, MD

As the incidence of gastroesophageal reflex disease (GERD) has increased, so has the incidence of Barrett’s esophagus (BE), one of the most common conditions seen by gastroenterologists. BE jest czynnikiem ryzyka rozwoju raka przełyku (EAC), którego częstość występowania również wzrosła w ciągu ostatnich 40 lat.

Podczas gdy regularne badania przesiewowe i nadzór są wyraźnie wskazane u pacjentów z wysokim ryzykiem rozwoju EAC (posiadających segmenty BE dłuższe niż 3 cm i dysplazję), nadzór nad pacjentami z niskim ryzykiem (segmenty BE krótsze niż 3 cm i brak dysplazji) był kontrowersyjny, a gastroenterolodzy różnili się pod względem częstotliwości wykonywania endoskopii i biopsji. W ostatnich latach American College of Gastroenterology zmieniło swoje wytyczne dotyczące nadzoru nad pacjentami bez istotnych czynników ryzyka. W 2012 roku zaleciło, aby u tych pacjentów powtarzać endoskopię po trzech do pięciu latach, a nie po trzech latach. Taką praktykę stosowaliśmy w Cleveland Clinic.

Jednakże, w odniesieniu do pacjentów z nieregularnymi liniami Z i długością BE mniejszą niż 1 cm, wytyczne te były oparte na małych, jednoośrodkowych badaniach, które dostarczyły ograniczonych danych na temat długoterminowego ryzyka dysplazji dużego stopnia (HGD) i raka przełyku.

Badania nad występowaniem HGD i EAC

Cleveland Clinic’s Department of Gastroenterology and Hepatology uczestniczył w dużym wieloośrodkowym badaniu prospektywnym, w którym prowadzono rejestr pacjentów z BE w pięciu ośrodkach, w tym w Cleveland Clinic, i badano występowanie HGD i EAC w dobrze zdefiniowanej populacji pacjentów z nieregularnymi liniami Z i długością BE poniżej 1 cm bez dysplazji.

W badaniu, przedstawionym na Digestive Disease Week 2016, przełyk Barretta został zdefiniowany przez obecność kolumnowej błony śluzowej w kanalikowym przełyku na endoskopii i metaplazji jelitowej na biopsji. Kategoryzowaliśmy neoplazję jako dysplazję niskiego stopnia (LGD), dysplazję wysokiego stopnia i EAC.

Uczestnicy badania obejmowali 1791 pacjentów z BE, z których 86 procent było białych i 84 procent mężczyzn. Z tej grupy 167 pacjentów zostało zidentyfikowanych z nieregularnymi liniami Z, długością BE mniejszą niż 1 cm i brakiem dysplazji. Pacjenci ci byli częściej płci żeńskiej (26,3 procent w porównaniu do 14,8 procent z dłuższą długością BE) i mniej prawdopodobne, aby mieć historię palenia (33,5 procent w porównaniu do 52,6 procent z dłuższą długością BE).

Uczestnicy badania byli śledzeni przez średnio 5,9 roku. Uczestnicy z długością BE mniejszą niż 1 cm mieli trzy endoskopie podczas badania. Porównano wskaźniki progresji do HGD i EAC u pacjentów z długością BE mniejszą niż 1 cm z tymi z długością BE większą niż 1 cm.

W wynikach przedstawionych w tym roku, żaden ze 167 uczestników z długością BE mniejszą niż 1 cm nie rozwinął HGC lub EAC w okresie pięciu lat. 71 uczestników, u których rozwinęła się HGD lub EAC, wszyscy mieli długość BE dłuższą niż 1 cm.

Dyskusja

Badanie to dostarcza najsilniejszych jak dotąd dowodów na to, że u pacjentów z nieregularnymi liniami Z i długością BE mniejszą niż 1 cm bez dysplazji prawdopodobieństwo rozwoju HGD lub EAC jest bardzo małe. Wyniki te potwierdzają wytyczne American College of Gastroenterology z 2016 roku, które po raz pierwszy nie zalecają nadzoru nad tymi pacjentami. W Cleveland Clinic nie będziemy już wykonywać endoskopii w tej populacji i zalecamy, aby stało się to standardem opieki.

Dr Thota jest członkiem Department of Gastroenterology and Hepatology i dyrektorem Barrett’s Center of Excellence w Cleveland Clinic, a także pełni funkcję dyrektora Center of Swallowing and Motility Disorders. Można się z nią skontaktować pod numerem telefonu 216.444.0780 lub [email protected].

Share

DDW16 digestive disease week 2016 gastroenterology gastroesophageal reflux disease (GERD) prashanthi n. thota