Solera, system składający się z szeregu naczyń zawierających ten sam trunek, ale o kolejnych wiekach, którego celem jest stworzenie spójnego napoju, który może być pobierany w regularnych odstępach czasu. Ten dynamiczny system dojrzewania odbywa się zazwyczaj w kaskadowych etapach w drewnianych beczkach. Patrz starzenie w beczkach i dąb. Każdy etap nazywany jest skalą i obejmuje solera, najstarszą beczkę lub zestaw beczek, oraz criadera, serię beczek z kolejno młodszym produktem. Hiszpańskie terminy data- odzwierciedlają fakt, że solera jest stosowana głównie w produkcji sherry, chociaż jest również używana do innych win, takich jak marsala i porto, a także rumu, brandy, whisky, octów balsamicznych i sherry. Nic dziwnego, że jest również używany do piwa.

Autor Julian Jeffs uważa, że terminy „solera” i „criadera” po raz pierwszy pojawiły się w druku około 1849 roku, choć były one prawdopodobnie w użyciu znacznie wcześniej. Gale’s w Wielkiej Brytanii, Ballantine’s w Stanach Zjednoczonych i Bayerska w Szwecji były jednymi z pierwszych browarów produkcyjnych, które zastosowały tę technikę. Belgijscy piwowarzy stosowali soleras także przy produkcji niektórych flamandzkich czerwonych ales i piw w stylu oud bruin. Współczesne browary wykorzystujące system solera to Cambridge Brewing Company, Dogfish Head Craft Brewery, Freetail Brewing Company i New Belgium Brewing Company w Stanach Zjednoczonych, Birreria Baladin we Włoszech i Norrebro Bryghus w Danii.

Możliwe do zastosowania w szerokiej gamie piw, w tym kwaśnych piw, win jęczmiennych i mocnych lagerów, solera umożliwia konsekwentne tworzenie złożonych piw o znaczących cechach charakterystycznych dla wieku, inaczej nieosiągalnych w większości małych browarów produkcyjnych. Proces ten polega na odciąganiu w określonych odstępach czasu pewnej ilości piwa z solera i odświeżaniu beczek nieco młodszym piwem tego samego stylu z criadery. Produkt końcowy powinien pochodzić w szczególności z najstarszych beczek, a każdy poziom uzupełniany jest następnie przez kolejny najstarszy, niezależnie od liczby wag w systemie. Pracując na skalach solera, piwowar stara się zachować równomierną dystrybucję przy uzupełnianiu każdego starszego poziomu. Dlatego też, jeśli z jednej beczki usunięto 50%, to z każdej beczki w następnej skali pobiera się taką samą ilość, aby zsumować objętość ekstrahowaną z danej starszej beczki. Proces ten powtarza się następnie dla każdej beczki z każdego poziomu w solerze. Jeśli tego nie zrobimy, mogą wystąpić znaczne różnice w rozwoju poszczególnych beczek.

Jednym z wyzwań dla piwowara stosującego solera jest intensywna praca wymagana do utrzymania właściwych technik mieszania, szczególnie przy uzupełnianiu beczek z powodu parowania. Dodatkowo, w zależności od stylu leżakowania piwa bazowego, może ono często doświadczać znacznego wzrostu kwasowości w wyniku działania mikroflory inwazyjnej lub rezydującej, ponieważ większość piwa nie ma ani poziomu alkoholu występującego w napojach spirytusowych, ani kwasowości wina, które chronią je przed zakażeniem. Zob. bakterie kwasu octowego, brettanomyces, lactobacillus i piwo kwaśne. Dlatego też system solera dobrze nadaje się do stylów piwa, w których pewna kwasowość lub charakter dzikich drożdży, niezależnie od tego, czy były one pierwotnie przewidziane, czy też nie, mogą nadać mu przyjemną złożoność. Proporcjonalne mieszanie z każdej beczki w systemie solera jest czasami wymagane, ponieważ niektóre beczki mogą wykazywać skłonność do wytwarzania wyższych stopni odfermentowania lub wyższych stężeń kwasu niż inne. Zrównoważone i spójne piwo jest celem każdego roku.