Samookaleczenie jest sposobem radzenia sobie z głębokim bólem emocjonalnym. Ranienie siebie sprawiało, że czułem się lepiej, kiedy był to jedyny sposób, w jaki wiedziałem, jak radzić sobie z uczuciami takimi jak niepokój, smutek, wstręt do samego siebie, pustka, poczucie winy i wściekłość. Jest to zewnętrzny wyraz wewnętrznego bólu, który często ma swoje korzenie we wczesnym życiu.

To może zacząć się jako impulsywna reakcja. Może zacząć się po prostu z ciekawości.

Im 58 and have had bipolar disorder since I was a child, so I have been suffering for about 50 some years now. Kiedy byłem niemowlęciem, zostałem umieszczony na lekach przeciwlękowych, aby utrzymać jedzenie w moim nerwowym żołądku. W wieku kilku lat zaczęłam agresywnie obgryzać paznokcie. Moi rodzice, chcąc mnie powstrzymać, kazali mi nosić rękawiczki. Wtedy zaczęłam wyrywać sobie włosy kawałek po kawałku.

Samookaleczanie się jest najczęstsze w okresie dojrzewania i młodej dorosłości, zwykle pojawia się po raz pierwszy między 12 a 24 rokiem życia. Samookaleczenia w dzieciństwie są stosunkowo rzadkie, ale ich częstotliwość wzrasta. Byłem tylko maluchem, kiedy zacząłem drobne samookaleczenia.

Do czasu, gdy osiągnąłem moje nastolatki, głosy w mojej głowie powiedziały mi o cięciu i że to pomoże. Wzięłam więc żyletkę i pocięłam się kilka razy w poprzek ramienia. Nie dało mi to poczucia ulgi, więc przestałam i pozostałam przy obgryzaniu palców i wyrywaniu włosów, gdy dojrzałam do bycia młodą dorosłą.

Zachowania autodestrukcyjne mogą wystąpić w każdym wieku, również w populacji osób starszych. Ryzyko poważnych obrażeń i samobójstwa jest wyższe u osób starszych, które się samookaleczają.

Samookaleczanie obejmuje wszystko, co robisz, aby celowo się zranić. Osiemdziesiąt procent przypadków samookaleczeń polega na przecięciu skóry ostrym przedmiotem. Niektóre z innych sposobów obejmują:

• uderzanie się lub uderzanie głową, uderzanie przedmiotów
• nadużywanie alkoholu i zażywanie zbyt wielu leków
• celowe zbieranie strupów, zakłócanie gojenia się ran (dermatillomania)
• wyrywanie włosów (trichotillomania)

Ulga jest krótkotrwała i szybko pojawiają się po niej inne uczucia, takie jak wstyd i poczucie winy. Bolesna prawda jest taka, że ludzie, którzy się samookaleczają, robią to w tajemnicy. Utrzymywanie tego sekretu przed przyjaciółmi i członkami rodziny jest trudne i samotne.

Powoduje to o wiele więcej problemów niż rozwiązuje.

• Możesz się bardzo zranić, nawet jeśli nie chcesz. Łatwo jest źle ocenić głębokość cięcia lub skończyć z zakażoną raną.
• Jeśli nie nauczysz się innych sposobów radzenia sobie z bólem emocjonalnym, to naraża cię to na większe problemy w dół linii, w tym dużą depresję, uzależnienie od narkotyków i alkoholu oraz samobójstwo.
• Samookaleczanie może stać się uzależniające. Często przeradza się w kompulsywne zachowanie, które wydaje się niemożliwe do powstrzymania.

Jeśli jesteś gotowy, aby uzyskać pomoc w samookaleczaniu, pierwszym krokiem jest zwierzenie się innej osobie. Zapytaj siebie, kto w twoim życiu sprawia, że czujesz się akceptowany i wspierany. Może to być przyjaciel, nauczyciel, przywódca religijny, doradca lub krewny.

Zrozumienie dlaczego się tniesz lub samookaleczasz jest ważnym pierwszym krokiem w kierunku wyzdrowienia. Jakie uczucia sprawiają, że chcesz się ciąć lub ranić? Smutek? Złość? Wstyd? Samotność? Poczucie winy? Pustka? Dla mnie jest to głównie niepokój i stres, które powodują, że się samookaleczam.

Samookaleczanie się jest sposobem radzenia sobie z uczuciami i trudnymi sytuacjami. Więc jeśli zamierzasz przestać, musisz mieć alternatywne sposoby radzenia sobie, abyś mógł reagować inaczej, kiedy zaczynasz mieć ochotę się ciąć lub ranić. Oto kilka propozycji:

• Maluj, rysuj lub bazgraj, wyrażaj swoje uczucia w dzienniku, skomponuj wiersz lub piosenkę
• Zapisz wszelkie negatywne uczucia, a następnie podrzyj papier
• Przytul się do psa lub kota, Zadzwoń do przyjaciela
• Ściskaj piłeczkę antystresową lub zgniataj Play-Doh lub glinę
• Zakładaj gumki na nadgarstki i zatrzaskuj je zamiast ciąć lub bić

Jeśli chcesz profesjonalnej pomocy, poszukaj doradcy, kogoś, kto specjalizuje się w samookaleczaniu. A pacjent musi chcieć to zrobić, inaczej nigdy się to nie stanie.

Aby przeczytać więcej od Teresy, zobacz resztę jej postów dla IBPF tutaj lub odwiedź jej osobisty blog.

Aby uzyskać więcej informacji na temat samookaleczania, przeczytaj nasz artykuł, Samookaleczanie: Jest nadzieja.