Kamptotecyny są lekami przeciwnowotworowymi o szerokim spektrum działania, które specyficznie celują w topoizomerazę DNA I (Topo I). Utworzenie rozszczepialnego kompleksu lek-Topo I-DNA powoduje śmiertelne pęknięcie podwójnej nici DNA i śmierć komórki. Jednakże, de novo lub nabyta oporność kliniczna na kamptotecyny jest powszechna. Badania nad analogiem kamptotecyny – irinotecanem sugerują następujące ogólne mechanizmy oporności: (i) zmienne poziomy enzymów biorących udział w przekształcaniu irinotecanu; (ii) zmniejszona akumulacja komórkowa z aktywnego effluxu leku; (iii) zmniejszone poziomy ekspresji Topo I; (iv) zmiany w strukturze Topo I pochodzące z różnych mutacji; (v) zmiany w odpowiedzi komórkowej na tworzenie kompleksu kamptotecyna-Topo I-DNA, co obejmuje degradację Topo I przez proteasom i/lub zwiększoną naprawę DNA; oraz (vi) aktywację czynnika transkrypcyjnego czynnika jądrowego kappa B przez uszkodzenie DNA i następczą supresję apoptozy. Wiele podejść wykorzystujących farmakologiczną i biologiczną modulację w celu obejścia powyższych mechanizmów oporności zostało włączonych do trwających badań klinicznych i oczekuje się, że zwiększą one aktywność przeciwnowotworową irinotecanu i zmniejszą jego toksyczność ogólnoustrojową.