Do Redaktora – Doniesienie Abersa i wsp. słusznie zwraca uwagę, że kilka cech postobstrukcyjnego środowiskowego zapalenia płuc (PO-CAP) odróżnia je od bakteryjnego środowiskowego zapalenia płuc. Obejmują one większą przewlekłość choroby, większą utratę masy ciała, niższą liczbę białych krwinek, mniejszą produkcję plwociny, ale zwiększoną częstość krwioplucia, gorączki, zmian jamistych w klatce piersiowej i śmiertelność. Chociaż obturacja była spowodowana nowotworem złośliwym we wszystkich przypadkach, to w 46,7% przypadków nowotwór złośliwy został wykryty po raz pierwszy w momencie zgłoszenia się do szpitala z zapaleniem płuc. Autorzy podkreślają, że przy zastosowaniu nowoczesnych metod diagnostycznych tylko 10% chorych z PO-CAP miało dowody na infekcję bakteryjną i wydają się być zdecydowanie przeciwni podawaniu przedłużonej antybiotykoterapii, jeśli początkowy schemat nie przyniósł poprawy. Istnieje kilka różnic między PO-CAP a poobstrukcyjnym zapaleniem płuc występującym u chorych na nowotwory płuc (pierwotne i/lub przerzutowe), które reprezentuje bardziej zaawansowane stadium choroby i może wymagać innego podejścia.

Doświadczenie naszego ośrodka onkologicznego wskazuje, że około 45%-55% chorych na nowotwory płuc, u których dochodzi do zapalenia płuc, ma komponentę poobstrukcyjną, co jest częstością znacznie większą niż 2%-5% zgłaszane w przypadku PO-CAP. Większość z nich (>85%) gorączkuje, ma leukocytozę (chyba że występuje u nich mielosupresja związana z chemioterapią) i produktywny kaszel (chyba że zaatakowane drogi oddechowe są prawie całkowicie niedrożne). Inne częste objawy to duszność, opłucnowy ból w klatce piersiowej, krwioplucie i utrata masy ciała. Dane mikrobiologiczne są trudne do interpretacji, ale na ogół ujawniają florę polimikrobową. W naszej instytucji większość pacjentów jest leczona lekami przeciwdrobnoustrojowymi o szerokim spektrum działania, skierowanymi przeciwko drobnoustrojom Gram-dodatnim związanym z opieką zdrowotną (w tym gronkowcom złocistym opornym na metycylinę) i Gram-ujemnym (w tym pałeczkom z rodziny Enterobacteriaceae i Pseudomonas aeruginosa), ponieważ pacjenci ci często byli narażeni na kontakt ze szpitalami lub innymi placówkami opieki zdrowotnej w związku z leczeniem ich nowotworów złośliwych. Odpowiedź na leczenie jest powolna, a całkowite ustąpienie objawów nie jest możliwe wyłącznie dzięki terapii przeciwdrobnoustrojowej, w związku z czym często dochodzi do nawracających infekcji. U około 10%-15% pacjentów dochodzi do poważnych powikłań, takich jak ropień płuca, obrzęk płuc, krwotok i wytworzenie przetoki (oskrzelowo-płucnej lub, rzadziej, tchawiczo-przełykowej). Powoduje to błędne koło, gdyż zdarzenia te często powodują opóźnienia w podawaniu leków przeciwnowotworowych, co może prowadzić do pogłębiania się obturacji. W związku z tym (co podkreślają również Abers i współpracownicy), należy skupić pełną uwagę na leczeniu zmiany (zmian) powodujących niedrożność. Dostępnych jest kilka możliwości osiągnięcia tego celu, w tym brachyterapia o niskiej lub wysokiej dawce promieniowania, laseroterapia, elektrokauteryzacja, krioterapia i stosowanie stentów do dróg oddechowych. Niestety, pomimo tych środków, postępująca, ostatecznie śmiertelna choroba jest normą.

Abers i współpracownicy muszą być pochwaleni za ich interesujący, dokładny i terminowy raport. Niemniej jednak opisywana przez nich jednostka chorobowa pojawia się znacznie wcześniej w przebiegu nowotworów złośliwych płuc, a nawet często jest pierwszą manifestacją nowotworu złośliwego. U pacjentów z utrwaloną lub postępującą chorobą objawy poobturacyjnego zapalenia płuc są bardziej zróżnicowane i ciężkie, odpowiedź na leczenie przeciwbakteryjne jest słaba, a ogólne postępowanie wymaga agresywnego, wielodyscyplinarnego podejścia.

Uwaga

Potencjalny konflikt interesów. Autor poświadcza brak potencjalnego konfliktu interesów. Autor przedłożył formularz ICMJE dla ujawnienia potencjalnych konfliktów interesów. Konflikty, które redaktorzy uznają za istotne dla treści manuskryptu, zostały ujawnione.