Salmonelloza jest główną przyczyną bakteryjnej choroby jelitowej zarówno u ludzi, jak i u zwierząt. Każdego roku szacuje się, że 1,4 miliona przypadków salmonellozy występuje wśród ludzi w Stanach Zjednoczonych (15). W około 35 000 z tych przypadków izolaty Salmonelli są oznaczane serotypowo przez laboratoria zdrowia publicznego, a wyniki są elektronicznie przesyłane do Centrów Kontroli i Prewencji Chorób (CDC). Informacje te są wykorzystywane przez lokalne i stanowe wydziały zdrowia oraz CDC do monitorowania lokalnych, regionalnych i krajowych trendów w salmonellozie u ludzi oraz do identyfikowania możliwych ognisk salmonellozy (1, 5). W ciągu ostatnich 25 lat Krajowy System Nadzoru nad Salmonellą dostarczał cennych informacji na temat występowania salmonellozy u ludzi w Stanach Zjednoczonych oraz trendów dotyczących określonych serotypów. Niedawno wdrożony algorytm wykrywania ognisk Salmonelli, kolejne cenne narzędzie do rozpoznawania ognisk (11), umożliwia użytkownikom wykrywanie wzrostu zakażeń u ludzi spowodowanych określonymi serotypami Salmonelli. Działania w zakresie nadzoru nad Salmonellą zależą od dokładności identyfikacji serotypów i są ułatwione dzięki standaryzowanej nomenklaturze. Krajowe Laboratorium Referencyjne Salmonelli w CDC pomaga laboratoriom zdrowia publicznego w Stanach Zjednoczonych w identyfikacji serotypów, dostarczając podręczniki procedur, warsztaty szkoleniowe, aktualizacje i pomoc w identyfikacji izolatów problemowych.

Istnieją obecnie 2,463 serotypy (serowary) Salmonella (18). Formuły antygenowe serotypów Salmonella są zdefiniowane i utrzymywane przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) Collaborating Centre for Reference and Research on Salmonella w Instytucie Pasteura, Paryż, Francja (WHO Collaborating Centre), a nowe serotypy są wymieniane w corocznych aktualizacjach schematu Kauffmanna-White’a (18, 19).

Nomenklatura Salmonella jest złożona, a naukowcy używają różnych systemów do odnoszenia się do tego rodzaju i komunikowania się na jego temat. Jednak jednolitość w nomenklaturze Salmonella jest niezbędna do komunikacji między naukowcami, urzędnikami służby zdrowia i społeczeństwem. Niestety, obecne użycie często łączy kilka systemów nomenklaturowych, które niespójnie dzielą rodzaj na gatunki, podgatunki, podrodzaje, grupy, podgrupy i serotypy (serowary), co powoduje zamieszanie. CDC otrzymuje wiele zapytań dotyczących odpowiedniej nomenklatury Salmonella do raportowania wyników oraz do wykorzystania w publikacjach naukowych.

Nomenklatura dla rodzaju Salmonella ewoluowała od początkowej koncepcji jeden serotyp-jeden gatunek zaproponowanej przez Kauffmanna (12) na podstawie serologicznej identyfikacji antygenów O (somatycznych) i H (flagellarnych). Każdy serotyp był uważany za oddzielny gatunek (na przykład S. paratyphi A, S. newport i S. enteritidis); ta koncepcja, gdyby była stosowana dzisiaj, prowadziłaby do 2 463 gatunków Salmonella. Inne propozycje taksonomiczne opierały się na roli klinicznej szczepu, na cechach biochemicznych, które dzielą serotypy na podrodzaje, a w końcu na pokrewieństwie genomowym. Propozycje zmian nomenklatury w rodzaju zostały podsumowane wcześniej (8, 9, 14).

Decydujący rozwój w taksonomii Salmonella nastąpił w 1973 roku, kiedy Crosa et al. (6) wykazali przez hybrydyzację DNA-DNA, że wszystkie serotypy i podrodzaje I, II, i IV Salmonella oraz wszystkie serotypy „Arizona” były spokrewnione na poziomie gatunku; zatem należały do jednego gatunku. Jedynym wyjątkiem, opisanym później, jest S. bongori, wcześniej znany jako podgatunek V, który na podstawie hybrydyzacji DNA-DNA jest odrębnym gatunkiem (21). Ponieważ S. choleraesuis pojawił się na Approved List of Bacterial Names (23) jako gatunek typu Salmonella, miał on pierwszeństwo jako nazwa gatunkowa. Nazwa „choleraesuis” odnosi się jednak zarówno do gatunku, jak i do serotypu, co powoduje zamieszanie. Ponadto, serotyp Choleraesuis nie jest reprezentatywny dla większości serotypów, ponieważ jest biochemicznie odrębny, będąc negatywnym na arabinozę i trehalozę (4, 13).

W 1986 roku Podkomitet Enterobacteriaceae Międzynarodowego Komitetu Bakteriologii Systematycznej na XIV Międzynarodowym Kongresie Mikrobiologicznym jednogłośnie zalecił zmianę gatunku typu dla Salmonelli na S. enterica (17), nazwę ukutą przez Kauffmanna i Edwardsa w 1952 roku (13), ponieważ żaden z serotypów nie dzieli tej nazwy. W 1987 r. Le Minor i Popoff z ośrodka współpracującego z WHO formalnie złożyli wniosek w formie „Request for an Opinion” do Komisji Sądowniczej Międzynarodowego Komitetu Bakteriologii Systematycznej (14). Zalecenie to zostało przyjęte przez CDC, przez Ewinga w 1986 r. w 4. wydaniu Edward’s and Ewing’s Identification of Enterobactericeae (8) oraz przez inne laboratoria (16).

Niemniej jednak wniosek został odrzucony przez Komisję Sędziowską. Chociaż Komisja Sądowa generalnie popierała S. enterica jako typowy gatunek Salmonelli, jej członkowie uważali, że status Salmonelli serotypu Typhi, czynnika wywołującego dur brzuszny, nie został odpowiednio uwzględniony we wniosku o wydanie opinii. Obawiali się oni, że jeśli S. enterica zostanie przyjęta jako gatunek typu, Salmonella serotyp Typhi będzie określana jako S. enterica subsp. enterica serotyp Typhi i może zostać przeoczona lub pominięta przez lekarzy w taki sam sposób, w jaki S. choleraesuis subsp. choleraesuis serotyp Typhi może zostać przeoczona. Z tego punktu widzenia zmiana nazwy gatunku nie przyniosłaby żadnych korzyści. Komisja sądowa orzekła zatem, że S. choleraesuis powinien pozostać prawowitym gatunkiem rodzaju do czasu złożenia zmienionego wniosku o wydanie opinii (24). Aby dostosować się do tego orzeczenia, w 1999 roku Euzéby (7) złożył zmieniony wniosek, który jest w trakcie rozpatrywania, aby przyjąć S. enterica jako gatunek rodzaju Salmonella, zachowując gatunek „S. typhi” jako wyjątek.

W 1987 roku Le Minor i Popoff (14) również zaproponowali, aby siedem podrodzajów Salmonella było określanych jako podgatunki (podgatunek I, II, IIIa, IIIb, IV, V i VI). Podgatunek III został podzielony na IIIa i IIIb na podstawie pokrewieństwa genomowego i reakcji biochemicznych. Podgatunek IIIa (S. enterica subsp. arizonae) obejmuje serotypy monofazowe „Arizona”, a podgatunek IIIb (S. enterica subsp. diarizonae) zawiera serotypy dipazowe. Wszystkie serotypy „Arizona” zostały włączone do schematu Kauffmanna-White’a przez Rohde w 1979 r. (22).

.