Pistolet Nambu
Pistolet Nambu to odrzutowy, półautomatyczny pistolet z blokadą zamka. Nambus Typu A i 14 miał magazynek o pojemności 8 naboi, natomiast Typ B miał ich 7. Wspólną wadą tej serii było to, że zatrzask bezpieczeństwa pistoletu i zwalniacz magazynka nie pozwalały na wysunięcie magazynka z pistoletu po jego całkowitym opróżnieniu, zmuszając operatora do pracy pod ciężarem sprężyny odrzutu i sprężyny piórowej, co niepotrzebnie utrudniało przeładowanie. W odpowiedzi na ten problem, w Type 14 usunięto zatrzask magazynka. Innym problemem związanym z zabezpieczeniem było to, że znajdowało się ono tuż nad osłoną spustu, co oznaczało, że nie można go było uruchomić tą samą ręką, która trzymała pistolet.
Chwyt Nambu jest pochylony, co sprawiało, że ładowanie magazynka było niepotrzebnie delikatną procedurą. Sprężyna magazynka jest skuteczna tylko w około 60%, a kule poruszające się o ścianki magazynka powodują straty spowodowane tarciem, co dodatkowo osłabia sprężynę. Co więcej, rozmiar pocisków musiał być dokładny; pociski typu soft point i odlewane pociski ołowiane nie mogły się prawidłowo załadować.
Pistolet Nambu używa naboju 8×22mm Nambu, co czyni go znacznie słabszym od innych pistoletów ręcznych. Energia wystrzału naboju 8 mm była mniejsza niż połowa energii naboju 9×19 mm Parabellum (używanego w Waltherze P38) i 7,62×25 mm Tokarev (używanego w TT-33).
Typ AEdit
Pierwszym typem Nambu, który został wyprodukowany był Typ A. Nambu Typu A produkowane w latach 1903-1906 różniły się od tych produkowanych po 1906 roku, a wśród kolekcjonerów oryginalne Nambu są powszechnie nazywane Dziadkiem Nambu. Typ A „Dziadek” był produkowany do około numeru seryjnego 2400. Produkcja Nambu Typu A zakończyła się w 1923 roku, ponieważ Typ 14 był zarówno tańszy, jak i bardziej skuteczny. Nambu Typ A z wyglądu przypomina nieco pistolet Luger, ale jest to powierzchowne.
Późniejsza wersja Nambu Typ A, Typ A Zmodyfikowany, znany również jako Papa Nambu, był produkowany do około numeru seryjnego 7000. Osłona spustu „Dziadka” Nambu została powiększona w późniejszych modelach. Pierwotnie Typ A posiadał możliwość zamontowania kolby, jak to miało miejsce w Mauserze C96. Nie są jednak znane przypadki wyposażenia pistoletu Nambu w kolbę.
Typ BEdit
Semi.pistolet automatyczny
Empire of Japan
Imperialną Armię Japońską
II wojna chińsko-japońska,
II wojna światowa
Kijiro Nambu
.
Koishikawa arsenal
1909 do c1929
around 6,000
650g (23 oz) Unloaded
171mm (6.75 in)
83mm (3.25 in)
7×20mm Nambu
Krótki odrzut, zamek zamkowy
290m/s (950 ft/s)
7-nabojowy odłączany magazynek pudełkowy
Otwarte wycięcie tylne
Z powodu wad Nambu Typu A, opracowano udoskonalenie, Typ B. Zarówno sam pistolet, jak i wystrzeliwany z niego nabój, były mniejsze niż w innych pistoletach Nambu, co doprowadziło do powstania nazwy „Baby Nambu”. Nambus Typu B był produkowany w Tokyo Artillery Arsenal. Pierwsze 450 modeli miało dolną część magazynka wykonaną z drewna i tylko jedną średnicę iglicy, ale późniejsze modele Typu B miały magazynek wykonany z aluminium i posiadały iglicę o wielu średnicach. Nambu Typu B nigdy nie został oficjalnie przyjęty przez żadne japońskie siły zbrojne. Jak to było w zwyczaju w Cesarskiej Armii Japońskiej, oficerowie płacili za pistolety z własnej pensji, ale Nambu Typ B nie odniósł sukcesu rynkowego, ponieważ był dwukrotnie droższy od porównywalnych importowanych pistoletów, takich jak FN M1900. Jeden Nambu Typu B sprzedawano za 180 jenów, co sprawiało, że kosztował mniej więcej tyle, ile cała miesięczna pensja kapitana.
Po wielkim trzęsieniu ziemi w Kantō w 1923 roku arsenał Koishikawa zaprzestał produkcji nowych części do Nambu Typu B, ale kontynuował montaż z wcześniej istniejących części do 1929 roku.
Typ 14Edit
Nambu Typ 14, którego nazwa pochodzi od roku, w którym został wyprodukowany – 14 roku ery Taishō, czyli 1926. Został zaprojektowany w celu obniżenia kosztów produkcji Nambusa, i podobnie jak Typ A, strzelał 8×22mm Nambu. Od 1927 roku był standardową bronią boczną dla oficerów. Uważa się, że wyprodukowano około 400 000 Nambusów Typu 14, ale dokładna liczba nie jest znana, ponieważ japońscy żołnierze uważali swoją broń za własność cesarza i wielu z nich zdecydowało się zniszczyć swoje pistolety lub wrzucić je do oceanu, aby nie wpadły w ręce wroga.
Modele z późniejszej produkcji miały większą osłonę spustu, po skargach żołnierzy stacjonujących w Mandżukuo, że trudno było strzelać ze spustu w rękawiczkach. Niektóre z tych modeli posiadają również radełkowaną stalową gałkę kurka zamiast standardowej „szczelinowej” gałki kurka. Po 1940 roku dodano pomocniczą sprężynę magazynka, aby ułatwić przeładowanie. W 1944 roku, w celu uproszczenia produkcji, wprowadzono przeprojektowaną gałkę kurka. Typ 14 nie posiada również zabezpieczenia chwytu stosowanego w poprzednich modelach.
Przed rokiem 1937 Typ 14 jest dobrze wykonany, z zauważalnym spadkiem jakości, aby sprostać wymaganiom produkcyjnym czasu wojny. Jednakże późniejsze Type 14 pozostały w większości funkcjonalne pomimo obniżonej jakości. Kabury do pistoletów również musiały zostać zmienione, aby dostosować się do czasów wojny. Brak dostępnych surowców spowodował przejście od kabur ze skóry do kabur z gumowanego płótna.